Ενδοτικό παραλήρημα του υπουργού Εξωτερικών και πολιτική ανοικτών συνόρων στη λαθρομετανάστευση
Γράφει ο
ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ
Πρέσβυς ε.τ.
Tο πόσο επικίνδυνος είναι ο υπουργός Εξωτερικών για τα εθνικά θέματα φαίνεται από την παράδοξη δήλωσή του, με την οποία εξήγησε γιατί η Ελλάδα διακόπτει τις λεγόμενες διερευνητικές συνομιλίες με την Τουρκία, μετά από ολόκληρες δεκαετίες.
Τις διακόπτουμε, είπε, γιατί κάθε φορά η Τουρκία διεκδικεί και κάτι περισσότερο. Αυτό είναι ακριβές. Το περίεργο όμως είναι ότι ο κ. Γεραπετρίτης, έχοντας κάνει αυτήν τη διαπίστωση, αντί να βγάλει γενικότερα συμπεράσματα για την Τουρκική πολιτική και τακτική, κάνει φυγή προς τα εμπρός και επισπεύδει τη συζήτηση των λεγόμενων θαλασσίων ζωνών, που αφορούν τα κρίσιμα θέματα της ΑΟΖ, της υφαλοκρηπίδος, των χωρικών υδάτων.
Η απλή λογική λέει ότι εάν δεν είναι δυνατή οποιαδήποτε ουσιαστική πρόοδος, στις διερευνητικές συνομιλίες, πώς είναι δυνατόν να εκτιμά κανείς ή να ελπίζει ότι μπορεί να επιτευχθεί πρόοδος πάνω στα θέματα που αποτελούν τον πυρήνα των Τουρκικών διεκδικήσεων; Τίθεται επίσης το διαδικαστικό θέμα, που δεν είναι καθόλου ασήμαντο, η Ελληνική πλευρά να συρθεί με τον τρόπο αυτό σε διάλογο και συζήτηση πάνω σε θέματα και διεκδικήσεις σε βάρος της Ελληνικής κυριαρχίας και των Ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, που θέτει η Τουρκική πλευρά.
Ελπίζει ο κ. Γεραπετρίτης και ο προϊστάμενός του πρωθυπουργός ότι η Τουρκία θα κάνει πίσω στο ιδεολόγημα της «Γαλάζιας Πατρίδας» και στο θέμα του παράνομου και προκλητικού Τουρκο-Λιβυκού μνημονίου ή στα άλλα θέματα που εγείρει; Από πού αντλεί τις εκτιμήσεις και τις ελπίδες του ότι μπορεί να υπάρξει πρόοδος; Υπάρχουν ενδείξεις από την Τουρκική πλευρά ότι είναι έτοιμη να προβεί σε ουσιαστικές αναθεωρήσεις των στόχων της Τουρκικής πολιτικής ή ο κ. Γεραπετρίτης προετοιμάζει την Ελληνική κοινή γνώμη για δραματικές υποχωρήσεις στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, σε βάρος της Ελληνικής κυριαρχίας και των Ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων; Γι’ αυτό δηλώνει προκαταβολικά ότι αυτός δεν φοβάται αν θα τον πουν μειοδότη;
Το Αιγαίο και η Ελληνική εθνική κυριαρχία δεν είναι οικογενειακό τσιφλίκι ούτε αυτού ούτε του προϊσταμένου του, για να νομίζει ότι μπορεί να το διαπραγματεύεται και να το διαθέτει κατά το δοκούν ή κατά τα σενάρια ξένων υποβολέων, ερήμην του Ελληνικού λαού και των ζωτικών εθνικών και στρατηγικών συμφερόντων του.
Εάν η Τουρκική πλευρά δεν προτίθεται να υποχωρήσει από τις προκλητικές διεκδικήσεις που εγείρει, με κορωνίδα τη λεγόμενη «Γαλάζια Πατρίδα», που αρνείται ότι τα νησιά έχουν δική τους υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ και η υφαλοκρηπίδα εκτός των χωρικών υδάτων των νησιών είναι δική της, τι προτίθεται να συζητήσει και να διαπραγματευθεί η Ελληνική πλευρά;
Ο φόβος συζητουμένων, στο παρασκήνιο, Ελληνικών υποχωρήσεων δεν είναι καθόλου αβάσιμος. Δεν στηρίζεται, άλλωστε, μόνο στις απαράδεκτες δηλώσεις που έγιναν και γίνονται από πολιτικά πρόσωπα και ορισμένους καθηγητές Πανεπιστημίων, που κατέχουν την κορυφή της πυραμίδος του ενδοτισμού. Υπάρχουν πλέον και συγκεκριμένες ενδείξεις πολιτικών ενεργειών, που αποσκοπούν στην απεμπόληση Ελληνικών δικαιωμάτων, τα οποία παρέχει το διεθνές θαλάσσιο δίκαιο, όπως τα δικαιώματα των νησιών σε υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ. Πρόκειται για το νομοσχέδιο των υπουργείων Ενέργειας και Τουρισμού, που βρίσκεται υπό διαβούλευση και απαγορεύει την ανάπτυξη δραστηριοτήτων σε νησίδες του Αιγαίου που βρίσκονται πέρα από τα δέκα ναυτικά μίλια από τα Ελληνικά χωρικά ύδατα. Το επαίσχυντο αυτό νομοσχέδιο καταργεί ουσιαστικά, σε βάρος της Ελλάδος, τις πρόνοιες του διεθνούς θαλάσσιου δικαίου, που ευνοούν την Ελλάδα. Με τον τρόπο αυτό, το νομοσχέδιο ανοίγει την πόρτα στην Άγκυρα για να διεκδικήσει δικαιώματα υφαλοκρηπίδος και ΑΟΖ σε όλο το Αιγαίο και προάγει τα Τουρκικά σχέδια για διχοτόμηση και συνδιαχείριση του Αιγαίου.
Αντιλαμβάνεται κανείς ότι η ενδεχόμενη παραπομπή του θέματος σε Διεθνές Δικαστήριο, της Χάγης ή του Αμβούργου, θα έμοιαζε με σημαδεμένη τράπουλα, υπό τους όρους αυτούς, και θα εξυπηρετούσε απλώς τη σκοπιμότητα να παρουσιασθεί η απεμπόληση των Ελληνικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο ως δήθεν απόφαση Διεθνούς Δικαστηρίου.
Θα επανέλθουμε στο θέμα αυτό, γιατί παρουσιάζει και άλλες πτυχές που χρειάζονται ανάπτυξη και σχολιασμό. Θεωρούμε όμως σκόπιμο να αναφερθούμε σ’ αυτό το άρθρο και στις αδιανόητες δηλώσεις του υπουργού Μεταναστεύσεως κ. Παναγιωτόπουλου, ο οποίος, χωρίς αιδώ και καταισχύνη, παρομοιάζει τους λαθρομετανάστες που εισβάλλουν στην Ελλάδα με τους Έλληνες πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής. Γνωρίζει, βεβαίως, και ο ίδιος ποια είναι η αλήθεια. Συμπεριφέρεται όμως ως εγκάθετος, που έχει ως αποστολή να δικαιολογήσει και να στηρίξει μια παράλογη πολιτική, που απειλεί άμεσα την εθνική συνοχή και το εθνικό μέλλον της χώρας.
Ορισμένοι εξάρχοντες της πολιτικής αυτής, που είναι αναπόσπαστο μέρος της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης, προσποιούνται ότι δεν αντιλαμβάνονται αυτό που είναι προφανές. Ότι, δηλαδή, εάν συνεχισθεί, ανεξέλεγκτη, η εισβολή λαθρομεταναστών, θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε πλήρη μετάλλαξη της Ελλάδος, αλλοτρίωση και αλλαγή πληθυσμού.
Η Ελλάδα βρίσκεται μπροστά σε μια νέα πρόκληση μαζικών εισροών, γιατί ενώ βρίσκεται σε μια ιδιαίτερα εκτεθειμένη θέση εξακολουθεί να παραμένει προσηλωμένη στην προσχηματική πολιτική του δήθεν ασύλου και των ανοικτών συνόρων. Τη στιγμή μάλιστα που άλλες χώρες, Ιταλία, Γερμανία, παίρνουν δραστικά μέτρα για τον έλεγχο της λαθρομεταναστεύσεως. Η Ιταλία μείωσε το πρόβλημα κατά 63%. Η Γερμανία πήρε τα γνωστά μέτρα, αγνοώντας τη Συνθήκη Σένγκεν.
Η Ελλάδα κατακλύζεται καθημερινά από καραβιές λαθρομεταναστών, με ιδιαίτερο στόχο την Κρήτη, τη Ρόδο και άλλα νησιά του Αιγαίου και του Ιονίου. Αντί, κατά το παράδειγμα της Γερμανίας, να αναστείλει την περιβόητη Ευρωπαϊκή Οδηγία για ανοικτά σύνορα και για μη απώθηση των προσερχομένων, ναρκισσεύεται ότι έχει το καλύτερο σύστημα εντάξεως λαθρομεταναστών, αποδέχεται την επιστροφή στο έδαφός της από τη Γερμανία, την Ελβετία και άλλες χώρες των ανεπιθύμητων μεταναστών και προγραμματίζει νέες δομές «υποδοχής» εν όψει της κρίσεως στη Μέση Ανατολή.
Η κατάσταση αυτή έχει φτάσει σε οριακό σημείο. Επαφίεται πλέον στον Ελληνικό λαό να αναλάβει τον αγώνα για τον έλεγχο των συνόρων της χώρας και την προάσπιση της πολιτιστικής της ταυτότητας και του εθνικού της μέλλοντος.
ΤΟ ΠΑΡΟΝ