Αυτά βλέπουν, αυτά κάνουν
Η αυξανόμενη βία στα σχολεία, οι ξυλοδαρμοί, τα μαχαιρώματα, οι βιασμοί, οι ληστείες, ακόμα και η απόπειρα 13χρονου να πετάξει συμμαθητή του από το παράθυρο του δεύτερου ορόφου του σχολείου τους μπορεί να μας ανησυχούν και να μας προβληματίζουν, αλλά δεν πρέπει να μας αφήνουν έκπληκτους.
Τα παιδιά κάνουν αυτά που… εκπαιδεύονται από πέντε ετών να κάνουν.
Όταν δίνουμε ένα κινητό στα παιδιά για να περάσουν την ώρα τους και να μη μας απασχολούν, επειδή εργαζόμαστε, χαλαρώνουμε ή ασχολούμαστε με κάτι, χωρίς να ελέγχουμε τι βλέπουν, ποια παιχνίδια παίζουν, τι παραστάσεις και πρότυπα αποκτούν, ουσιαστικά τα ωθούμε στην καταστροφή.
Παλιότερα, τα παιδιά ταυτίζονταν με ήρωες που είχαν ιδανικά, που πολεμούσαν για την πατρίδα, όπως ο διαχρονικός «Γιώργος Θαλάσσης» στο κόμικς «Μικρός Ήρως», του περασμένου αιώνα, τα κλασικά εικονογραφημένα, που ήταν μεταφορά λογοτεχνικών αριστουργημάτων κ.λπ. Έτσι μεγάλωναν τότε τα παιδιά. Έχοντας πρότυπα με αξίες, με ιδανικά, με ανθρωπιά, με κουλτούρα. Δεν λέμε ότι δεν υπήρχαν και τότε παραβατικοί μαθητές. Ήταν όμως η εξαίρεση, όχι ο κανόνας.
Σήμερα τα παιδιά, από νήπια ακόμα, εκπαιδεύονται στην ακραία βία, στην απανθρωπιά, στη ζουγκλοποίηση της κοινωνίας. Θεωρούν φυσιολογικό το να χτυπούν, ακόμα και μέχρι τελικής πτώσεως ή σοβαρού τραυματισμού, όποιον θεωρούν ότι τους ενοχλεί, όποιον εμποδίζει τα σχέδιά τους. Όταν εξοικειώνονται με το κακό, το κακό θα παραγάγουν, δεν γίνεται διαφορετικά.
Το ζήτημα, όμως, δεν είναι ούτε οι γονείς ούτε οι δάσκαλοι. Σαφώς και έχουν ευθύνες επειδή δεν ασκούν όσο επιβάλλεται τον έλεγχο ή επειδή δεν ασκούν κανέναν έλεγχο, αλλά τη βασική ευθύνη την έχει η Πολιτεία, η οποία δεν έχει θεσπίσει ένα νομικό πλαίσιο το οποίο θα διέπει το διαδίκτυο.
Θα πρέπει να απαγορευθούν διά ροπάλου τα πολεμικά παιχνίδια, τα κόμικς σε στυλ μαφίας, τα παιχνίδια εξουσίας. Όποιος διακινεί τέτοιο υλικό να διώκεται όπως εκείνοι που διακινούν παιδική πορνογραφία… Με τέτοια αυστηρότητα και επιβολή.
Αν θέλουν να έχουν παιχνίδια, αυτά να είναι πνευματικά, όπως το σκάκι ή άλλα παρεμφερή. Αν θέλουν να έχουν κόμικς, να μεταφέρουν κλασικά έργα λογοτεχνίας ή διασκευασμένα θεατρικά ή, τέλος πάντων, έργα που να προωθούν την αλληλεγγύη, τη φιλανθρωπία, τις ανθρώπινες αξίες. Όχι άλλα παιχνίδια με εξωγήινα τέρατα, με μυθικούς δολοφόνους, με τερατώδεις κτηνανθρώπους. Αν μεγαλώνουν με αυτούς τα παιδιά, σε αυτούς θα θελήσουν να μοιάσουν όταν φτάσουν στην εφηβεία. Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο. Τι δεν καταλαβαίνουμε;
Η γενιά που είναι τώρα στην εφηβεία και διακρίνεται για την παραβατικότητα είναι η γενιά που μεγάλωσε με αυτά. Η προηγούμενη από αυτή γενιά έπαιζε με πιο λάιτ παιχνίδια, με τερατάκια μεν αλλά άκακα, κόμικς όπως ο «Πίκατσου» και τα στρουμφάκια κ.λπ., μετά, όμως, πέσαμε στα… βαριά και τώρα βλέπουμε τα αποτελέσματα.
Η παρτίδα δεν σώζεται με το να μπει ο γονιός φυλακή ούτε το παιδί. Αν μπει ο γονιός, ποιος θα φροντίζει για τη διατροφή, την ένδυση, την πορεία του παιδιού; Ποιος θα είναι μαζί του; Αυτό εκ προοιμίου είναι ανέφικτο. Ούτε, βέβαια, είναι λύση το να κλειστεί το παιδί στη φυλακή, αφού θα βγει από κει ολοκληρωμένος εγκληματίας.
Μόνη λύση, ο έλεγχος του διαδικτύου και ο φραγμός σε ακατάλληλα παιχνίδια, έργα, σειρές κ.λπ. Να υπάρχουν ειδικά ηλεκτρονικά κλειδιά ώστε να μην έχουν πρόσβαση όλες οι ηλικίες στα ακατάλληλα παιχνίδια ή έργα. Και να έχουν την ευθύνη οι γονείς για το τι βλέπουν τα παιδιά.
Αυτοί που δεν συμμορφώνονται να μην πηγαίνουν στη φυλακή, αλλά να υφίστανται αυξήσεις στις εισφορές σε Ταμεία και εφορία, στα τέλη κινητής, στα τέλη κυκλοφορίας.
Αν πονέσει κάποιος στην τσέπη, θα πειθαρχήσει, δεν θα το ξανακάνει. Θα το ξανασκεφτεί. Μόνο έτσι θα αντιμετωπιστεί το πρόβλημα.
Ό,τι είναι να γίνει, όμως, πρέπει να γίνει γρήγορα, γιατί η γενιά που έρχεται θα είναι χειρότερη από τη σημερινή.
ΤΟ ΠΑΡΟΝ
Φωτό: Freepik