Β. Πατουλίδου στο “Π”: Γράμμα σε μια 14χρονη
Της
ΒΟΥΛΑΣ ΠΑΤΟΥΛΙΔΟΥ
Χρυσής Ολυμπιονίκου
Ψάχνω με μανία τη Βούλα των 14 χρόνων. Πού ήμουν; Πώς ήμουν; Τι ένιωθα;
Με ποιους ανεμόμυλους πολεμούσα;
Ζόρικη και άγρια η εφηβεία, όπου κι αν τη βάλεις να σταθεί.
Ψάχνω με αγωνία τη Βούλα των 14 χρόνων για να μην αδικήσω τη σύγχρονη 14χρονη, τον σημερινό έφηβο.
Πού εκτόξευσα τη δική μου τρέλα στα 14 μου χρόνια; Πού εκτόνωσα τη δική μου μούρλα;
Παντού! Ο αρχηγός της ζαβολιάς. Πνεύμα αντιλογίας και ανταγωνισμού! Δεν στοχεύεις στην πρώτη θέση αν μέσα σου δεν σε τρώει ο ανταγωνισμός.
Διαόλου κάλτσα μ’ έλεγε η μητέρα μου!
Ποτέ, όμως, με δόλο. Ποτέ με μίσος.
Πού το βρήκατε τόσο μίσος, ρε παιδιά;
Από πού αντλήσατε τόσο σκοτάδι;
Με τρομάζει η επόμενη μέρα σας. Όχι μόνο γι’ αυτόν που θα βρεθεί μπροστά σας. Τον πιο αδύναμο, τον πιο ανίδεο, τον πιο ανύποπτο.
Με τρομάζει η επόμενη μέρα για σας τους ίδιους. Το φαρμάκι που κουβαλάτε μέσα σας εσάς δηλητηριάζει.
Τρώει σαν σαράκι κάθε χαρά που μπορεί να ζήσει ένας νέος άνθρωπος.
«Μαγκιά μου!», θα μου πεις.
Εμ, δεν είναι αυτό μαγκιά.
Λάθος σού τη δίδαξαν. Λάθος τη μετέφρασαν.
Δεν είναι μαγκιά να μαζεύεις 10, 20, 30 ύαινες για να διαπομπεύσεις τον άλλον.
Δειλία είναι αυτό.
Δεν είναι μαγκιά να σηκώνεις τη γροθιά σου για να δείξεις πως είσαι πιο ισχυρός.
Δεν είναι μαγκιά να διασύρεις τον άλλο στο διαδίκτυο.
Δεν είναι μαγκιά να υποτιμάς κάθε άνθρωπο που βρίσκεται σε αδύναμη θέση.
Ξεφτίλα είναι!
Ξεπούλησες καθετί όμορφο που είχες μέσα σου για ένα one night stand απωθημένο.
Κακό πράγμα το απωθημένο στον άνθρωπο.
Ιδίως γι’ αυτόν που, ωριμάζοντας, αδυνατεί να το μετατρέψει σε επανάσταση.
Ναι, ρε φίλε! ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ!
Ξέρεις τι είναι επανάσταση;
Επανάσταση είναι εκεί που σέρνεσαι, να πετάξεις!
Εκεί που γκρεμίζεσαι, να πιαστείς από ένα κλαδάκι και να σκαρφαλώσεις στην κορυφή.
Σ’ το λέει μια που την αδίκησαν. Την κακομεταχειρίστηκαν. Την πέταξαν στο περιθώριο.
«Σιγά μην κλάψω! Σιγά μη φοβηθώ!».
Τον κόσμο ανάποδα θα γυρίσω… αλλά όχι μέσα από τον πόνο του άλλου. Όχι μέσα από τον φόβο του άλλου.
Αυτόν που φυτεύει τον φόβο να τον περιφρονείς.
Έχει μπαζώσει τη ζωή του με τα φούμαρα που του πλάσαραν ευκαιριακοί επιτήδειοι!
Νταβατζήδες τούς λένε.
Ρουφάνε καθετί όμορφο που γεννά ο ανθρώπινος νους.
Ξεπουλάνε καθετί υγιές που αναβλύζει από την ανθρώπινη ψυχή.
Φτηνές απομιμήσεις ανθρώπων.
Αυτό είσαι; Μια φτηνή απομίμηση;
Ξέρεις κάτι;
Μπορεί η κοινωνία να στέκεται τώρα σαστισμένη μπροστά στο φαινόμενο «βία ανηλίκων».
Αργά ή γρήγορα, όμως, θα βρει τα βήματά της.
Θα βρει τον τρόπο να προστατεύσει τα σπλάχνα της. Θα πάρει τα μέτρα της, θα θεσπίσει ποινές, θα εντείνει τα μέτρα περιφρούρησης.
Εσύ, όμως, αν δεν αλλάξεις ρότα, θα είσαι για πάντα μια ρέπλικα.
Μια προσβολή για καθετί αυθεντικό, ξεχωριστό και μοναδικό.
ΤΟ ΠΑΡΟΝ