Μόνο τα παιδιά δεν φταίνε…

Ακούγοντας για την ακραία παραβατικότητα που επικρατεί στα σχολεία της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, όπου μαθητές γρονθοκοπούν συμμαθητές τους και καταγράφουν με τα κινητά τα θύματά τους, παρουσιάζοντας τον ξυλοδαρμό ως… ανδραγάθημα, αντιλαμβανόμαστε ότι η νεολαία έχει ξεφύγει, έχει υιοθετήσει ακραίες συμπεριφορές, και φυσικά αναλογιζόμαστε με τρόμο τι μας επιφυλάσσει το μέλλον.

Όταν από τα 14 χρόνια τους τα παιδιά, αντί να διαβάζουν, αλληλοσκοτώνονται, εκβιάζουν, ασχημονούν, βιάζουν, ληστεύουν και συμπεριφέρονται σαν… φτασμένοι εγκληματίες, τι μπορούμε να περιμένουμε στη συνέχεια;

Πώς μπορούμε να φανταστούμε την κοινωνία τού αύριο; Σαν ζούγκλα, σαν φρενοκομείο, σαν απέραντη φυλακή, σαν τι;

Σίγουρα, πάντως, δεν θα είναι όπως η σημερινή, η οποία, παρά τα πολλά αρνητικά της, σε σχέση με τη μελλοντική θα θυμίζει… κατηχητικό.

Η κοινωνία στρέφεται προς το κακό, που προχωράει γρήγορα και κατακτά τα πάντα. Έχει κυρίαρχο ρόλο σε όλα τα επίπεδα, στην πολιτική, στην παιδεία, στους εργασιακούς χώρους, στην ψυχαγωγία, παντού. Τα παιδιά τού σήμερα είναι η κοινωνία τού αύριο. Αυτά που κάνουν σήμερα, θα τα κάνουν χειρότερα αύριο. Το ερώτημα είναι, γιατί τα κάνουν; Από αντίδραση; Για εκτόνωση; Από μίσος; Ποιοι είναι οι λόγοι που κάνουν τα παιδιά αγρίμια;

Η απάντηση είναι απλή. Αυτά μαθαίνουν, αυτά κάνουν. Αυτά σπουδάζουν από τη νηπιακή ηλικία στο διαδίκτυο, αφού σήμερα τα παιδιά, αντί για μολύβι και χαρτί, πιάνουν το κινητό και… μορφώνονται αναλόγως. Γιατί στο κινητό υπάρχει και το Facebook, το Instagram κ.λπ., όπου επειδή δεν υπάρχει νομικό πλαίσιο ο καθένας γράφει και προβάλλει ό,τι θέλει, χωρίς να νοιάζεται αν τον παρακολουθούν παιδιά, μικρά κορίτσια, άγουρα αγόρια, που είναι επιρρεπή σε κάθε μορφής αγριότητα και μιμητισμό.

Εκεί… μορφώνονται τα παιδιά, με αυτά τα πρότυπα μεγαλώνουν. Ετοιμάζονται για μια κοινωνία χωρίς έλεος, χωρίς ανθρωπιά, παραδομένη στις ορέξεις του ισχυρού, του δικτάτορα, του εξουσιαστή. Για μια κοινωνία που μισεί το δίκιο, την αλήθεια, τη Δημοκρατία, την τάξη, τη νομιμότητα. Την κοινωνία τού Εγώ, της επίδειξης, της φιλαυτίας, της κενότητας.

Το περίεργο είναι που οι γονείς δεν αντιδρούν, οι εκπαιδευτικοί αδιαφορούν, οι πολιτικοί, που σε άλλες περιπτώσεις… κόπτονται για τη Δημοκρατία, κρύβονται. Και οδηγούμεθα σε ένα ζοφερό αύριο, χωρίς γυρισμό και χωρίς ελπίδα.

Αν δεν τραβήξουμε κάποια αυτιά, αν δεν συνετιστούμε πρώτα οι μεγάλοι, πώς είναι δυνατόν να έχουμε την απαίτηση να έχουν καλή συμπεριφορά τα παιδιά; Ποια πρότυπα τους δίνουμε; Ποιες αξίες τους εμφυτεύουμε; Ποια ιδανικά τούς αφήνουμε παρακαταθήκη;

Τα έχουμε φορτώσει όλα στο ίντερνετ. Από εκεί αντλούν πρότυπα τα παιδιά, από εκεί μαθαίνουν τη βία και την παραβατικότητα, από εκεί εκπαιδεύονται στο απόλυτο κακό.

Όταν δεν υπάρχει έλεγχος, χαλινάρι, αυτοκριτική, επίγνωση και υπευθυνότητα, όταν όλα είναι χύμα, όταν η οικογένεια δεν υπάρχει και το κράτος δεν λειτουργεί, όταν οι ιδεολογίες μπερδεύονται με τις ιδεοληψίες, τις διαπλοκές και τα συμφέροντα και γίνονται χυλός, τι περιμένουμε; Όπως στρώσαμε, θα κοιμηθούμε. Μόνο που αντί για όνειρο θα ζήσουμε εφιάλτη.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ