Ν. Λαλιώτης στο “Π”: Είναι λαϊκισμός η υπεράσπιση των αδυνάτων;

Του
ΝΙΚΟΥ ΛΑΛΙΩΤΗ
Δημοτικού Συμβούλου Δήμου Αθηναίων,
Προέδρου του «Αθήνα 9,84»

Παρατηρώ όλο και πιο συχνά στον δημόσιο διάλογο να χλευάζονται στην κυριολεξία όσα πολιτικά πρόσωπα αρθρώνουν σοβαρό «φιλολαϊκό» πολιτικό λόγο. Αυτό συνήθως γίνεται από εκείνους που δεν αντιμετωπίζουν οικονομικό πρόβλημα και η ζωή τους κυλάει ήσυχα, μέσα στη σιγουριά.

Πράγματι, αν δεν φοβάσαι καμία αναποδιά της ζωής που αν προκύψει δεν θα μπορείς να την αντιμετωπίσεις, φωνές που μιλάνε για δικαιότερες αμοιβές, για ίσες ευκαιρίες, για καλύτερο ΕΣΥ και Παιδεία, για έλεγχο των τιμών, για Δικαιοσύνη, για την κλιματική αλλαγή, για το Δημογραφικό, δεν σε αγγίζουν. Ίσα ίσα, σε θυμώνουν κιόλας, γιατί «απειλούν» την ήσυχη ρουτίνα σου. Έτσι, φτάνουμε σε αλαζονικές συμπεριφορές καλοζωισμένων υπουργών, του τύπου: «Τι να κάνουμε; Δεν μπορούμε να πατήσουμε ένα κουμπί και να γίνουν όλοι πλούσιοι»…

Οφείλω, βέβαια, να παραδεχθώ ότι τόσο στο παρελθόν όσο και στον παρόντα χρόνο υπήρξαν και υπάρχουν πολλοί ανάξιοι πολιτικοί που άρθρωσαν και αρθρώνουν έναν άφρονα, λαϊκίστικο και δημαγωγικό λόγο για καθαρά ιδιοτελείς σκοπούς, ώστε να κερδίσουν εύκολα και άκοπα αξιώματα, προνόμια και φυσικά χρήματα, εκμεταλλευόμενοι τα υπαρκτά προβλήματα και την οργή της κοινωνίας.

Ποια είναι, όμως, η διαφορά ενός λαϊκιστή από έναν προοδευτικό μεταρρυθμιστή, που βάζει ως προτεραιότητα την κοινωνική δικαιοσύνη;

Κατά τη γνώμη μου, ο λαϊκιστής δεν βασίζεται πουθενά, δεν διακατέχεται από οποιαδήποτε πολιτική ηθική, εκμεταλλεύεται ένα υπαρκτό κοινωνικό πρόβλημα και πυροδοτεί την οργή και τον διχασμό, χρησιμοποιεί το ψέμα, υποδαυλίζει το μίσος, δημιουργεί εχθρούς και φυσικά, αν έρθει στην εξουσία, προκαλεί καταστροφή με τις ανύπαρκτες, φαντασιώδεις «λύσεις» του.

Ο προοδευτικός μεταρρυθμιστής, από την άλλη, τι κάνει;

Αντί δικής μου απάντησης, ας δούμε το παράδειγμα του Ελευθέριου Βενιζέλου.

Ήταν λαϊκιστής όταν έδινε γη στους μέχρι τότε κολίγους, μετατρέποντάς τους σε ιδιοκτήτες από δουλοπάροικους;

Ήταν λαϊκιστής όταν καθιέρωνε το οκτάωρο και ίδρυε την κοινωνική ασφάλιση;

Ήταν λαϊκιστής όταν προχωρούσε στην εκπαιδευτική και φορολογική μεταρρύθμιση, που πολλαπλασίασε τα έσοδα του κράτους, και έδωσε το δώρο των Χριστουγέννων και του Πάσχα;

Ήταν λαϊκιστής όταν έκανε αυστηρούς εσωτερικούς ελέγχους και εξαφάνιζε τις καταχρήσεις και τη διαφθορά της Δημόσιας Διοίκησης;

Ήταν λαϊκιστής όταν εγκατέστησε ένα νέο σύστημα καταχώρισης των συντάξεων, για να μη λαμβάνουν διπλές και τριπλές συντάξεις οι επιτήδειοι;

Πόσο διαφορετική θα ήταν σήμερα η Ελλάδα αν δεν γκρεμίζονταν όλες αυτές οι μεταρρυθμίσεις από τα γεγονότα της Ιστορίας…

Με αυτό το παράδειγμα θέλω να δείξω ότι η «φιλολαϊκή» πολιτική δεν ταυτίζεται με τον λαϊκισμό και δεν μπορεί να χλευάζεται ως λαϊκισμός από τους ωφελημένους του συστήματος, οι οποίοι έχουν κάθε λόγο να συντηρήσουν την υπάρχουσα κατάσταση, αφού βολεύει τα συμφέροντά τους.

Σήμερα ζούμε τους πόνους της γέννας ενός νέου πολιτικού σκηνικού στη χώρα, αποτέλεσμα της απαίτησης της κοινωνίας για αλλαγή, για περισσότερη Δικαιοσύνη και προστασία, για περισσότερη Δημοκρατία και διαφάνεια, για περισσότερη ευημερία και ισότητα απέναντι σε μια συντηρητική αντίληψη διακυβέρνησης και κοινωνικής ισορροπίας, που θέλει τα πράγματα να μείνουν όπως είναι.

Επειδή πιστεύω ότι τίποτα δεν μπορεί να αντισταθεί σε μια ιδέα όταν έχει έρθει η ώρα της, θεωρώ ότι σύντομα το πολιτικό σκηνικό στη χώρα θα αλλάξει, με την έλευση νέων προσώπων σε πολιτικές θέσεις, που θα μπορούν να ανταποκριθούν στα αιτήματα της κοινωνίας και θα σαρώσουν το παλιό πολιτικό προσωπικό, το οποίο επιμένει να αντιμετωπίζει το κράτος ως λάφυρο και… τολμά να παραγγέλνει έπιπλα γραφείου αξίας πολλών δεκάδων χιλιάδων ευρώ από το υστέρημα των φορολογουμένων…

Σε ό,τι με αφορά, είμαι ένα στέλεχος του ΠΑΣΟΚ που στηρίζει τον Χάρη Δούκα σε αυτή την πορεία του, τόσο στον Δήμο της Αθήνας όσο και στον αγώνα του για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ, πιστεύοντας πως σε αυτή την ιστορική συγκυρία είναι ο καταλύτης για την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ