Η στροφή της Γερμανίας στο θέμα της παράνομης μεταναστεύσεως, ευκαιρία για ριζική αναθεώρηση της ανεδαφικής Ευρωπαϊκής Μεταναστευτικής Πολιτικής
Γράφει ο
ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ
Πρέσβυς ε.τ.
Η θεαματική στροφή της Γερμανίας στο θέμα της παράνομης μεταναστεύσεως και η επιβολή εθνικού ελέγχου στα σύνορα προκαλεί ανησυχία στην Ελλάδα ότι θα βρεθεί αντιμέτωπη με αξιώσεις της Γερμανίας για επιστροφή στην Ελλάδα δεκάδων χιλιάδων παράνομων μεταναστών, που μετέβησαν στη Γερμανία μετά την παροχή σ’ αυτούς ασύλου ή που απλώς χρησιμοποίησαν τον χώρο Σένγκεν για να μεταβούν στη Γερμανία.
Η τελευταία επικαλείται τον Κανονισμό του Δουβλίνου, τον οποίον είχε αποδεχθεί η κυβέρνηση Σημίτη. Σύμφωνα με τον Κανονισμό αυτό, εάν ένας μετανάστης μεταβεί από μια χώρα πρώτης υποδοχής σε μια άλλη Ευρωπαϊκή χώρα, εάν η χώρα αυτή δεν τον θέλει, έχει το δικαίωμα να τον επαναπροωθήσει στην πρώτη χώρα υποδοχής. Έγιναν συζητήσεις από τις επόμενες κυβερνήσεις για αλλαγή του Κανονισμού αυτού. Υιοθετήθηκε ο Κανονισμός Δουβλίνο ΙΙ. Οι Γερμανοί όμως δεν υποχώρησαν σε ό,τι αφορά την ουσία του, επικαλούμενοι τη δευτερογενή μετανάστευση που γίνεται προς τη Γερμανία μετά την παραχώρηση ασύλου στους παράνομους μετανάστες από τις χώρες πρώτης υποδοχής.
Η Ελλάδα πρέπει να στείλει μήνυμα ότι δεν πρόκειται, σε καμία περίπτωση, να δεχθεί την επαναπροώθηση στο έδαφός της ανεπιθύμητων μεταναστών από τη Γερμανία και, εάν χρειασθεί, θα αναστείλει επ’ αόριστον την εφαρμογή του Κανονισμού του Δουβλίνου. Δεν είναι «δικοί» της οι μετανάστες αυτοί, εφόσον επιτρέπεται η είσοδος στη χώρα σ’ αυτούς με βάση συγκεκριμένη Οδηγία της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, που απαγορεύει τις επαναπροωθήσεις. Ο σημερινός πρωθυπουργός, σε συζητήσεις του με τη Γερμανική ηγεσία, είχε προβάλει το οικονομικό θέμα, που δεν επέτρεπε την υποδοχή των μεταναστών που θα επαναπροωθούνταν. Η Γερμανική πλευρά είχε δείξει τότε κατανόηση στο οικονομικό θέμα, αφήνοντας ανοικτό το ενδεχόμενο Γερμανικής χρηματοδοτήσεως της επιστροφής και εγκαταστάσεως στην Ελλάδα των μεταναστών αυτών.
Η θέση αυτή είναι απαράδεκτη και πρέπει ο πρωθυπουργός να δηλώσει σαφώς ότι δεν πρόκειται να δεχθεί την προώθηση ενός τέτοιου προγράμματος. Δεν αρκεί όμως μόνο αυτό. Εάν η Γερμανία διαπιστώνει πρόβλημα και κίνδυνο από την παράνομη μετανάστευση, τι να πει η Ελλάδα, που είναι χώρα πρώτης γραμμής και αντιμετωπίζει επιπλέον τον ύπουλο, υβριδικό πόλεμο της Άγκυρας, που χρησιμοποιεί την παράνομη μετανάστευση ως γεωπολιτικό και διπλωματικό όπλο;
Από την αρχή όμως της εμφανίσεως του προβλήματος αυτού, το δεύτερο ήμισυ της δεκαετίας του 1990, οι ηγεσίες της χώρας, πολιτικά και ιδεολογικά υποτελείς προς την Ουάσινγκτον και τις Βρυξέλλες, ακολούθησαν μια απαράδεκτη πορεία, υποτιμώντας τους κινδύνους μιας τέτοιας πολιτικής και της διασπάσεως της κοινωνικής και της εθνικής συνοχής.
Πολλοί συγχέουν το σημερινό φαινόμενο της παράνομης μεταναστεύσεως με τη συνήθη μετανάστευση, νόμιμη και παράνομη, που υπήρχε πάντα, σε μεγάλες ιδίως χώρες που είχαν ανάγκη από εργατικά χέρια ή ως αποτέλεσμα βίαιων εξελίξεων και τραγωδιών που έσπρωχναν προς τη μετανάστευση μεγάλες μάζες ανθρώπων.
Το σημερινό φαινόμενο της μαζικής παράνομης μεταναστεύσεως αποτελεί οργανικό μέρος της ατζέντας που προωθεί η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση. Η τελευταία εκδηλώθηκε ως συγκεκριμένη πολιτική με το Δημοκρατικό Κόμμα στις ΗΠΑ, επί Προεδρίας Κλίντον. Με την επιρροή των ΗΠΑ, επεβλήθη ως πολιτική και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία την ενσωμάτωσε, στη συνέχεια, στο Ευρωπαϊκό κεκτημένο, με τη μορφή Οδηγιών, ως κοινή μεταναστευτική Ευρωπαϊκή πολιτική.
Μία από τις Οδηγίες αυτές είναι και αυτή που χρησιμοποιεί ως πρόσχημα το άσυλο για να προωθήσει την πολιτική των ανοικτών συνόρων.
Ένα σύντομο βίντεο που δημοσίευσε προσφάτως στις ΗΠΑ ο Έλον Μασκ, για τον οποίο δεν μπορεί να πει κανείς ότι δεν έχει έγκυρη πληροφόρηση, είναι από την άποψη αυτή πολύ διαφωτιστικό. Περιγράφει τους έξη κύριους άξονες και στόχους, τους οποίους προωθεί στη συγκεκριμένη περίπτωση το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ, για την παράνομη μετανάστευση στις ΗΠΑ:
1. Πλημμύρα παράνομων μεταναστών.
2. Προώθηση της κατά προτεραιότητας καλύψεως των αναγκών τους.
3. Μη απέλαση, ακόμη και αν διαπράττουν εγκλήματα.
4. Διατήρησή τους μέσα στις πόλεις και επίθεση εναντίον οποιουδήποτε ασκεί κριτική.
5. Καταμέτρησή τους ως πληθυσμού, ώστε να αλλάξει η δύναμη των εκλεγομένων στο Κογκρέσο.
6. Ψήφιση νόμου, με τον οποίο να επιτρέπεται η επιστολική ψήφος, χωρίς επιβεβαίωση στοιχείων, και, το σημαντικότερο, χωρίς επιβεβαίωση για το αν είναι πολίτες των ΗΠΑ.
Ο καθένας μπορεί να διαπιστώσει πόσο τα παραπάνω αφορούν επίσης την Ευρώπη και ειδικότερα την Ελλάδα. Το κρίσιμο θέμα είναι η αναντιστοιχία μεταξύ λαού και πολιτικής ηγεσίας. Ενώ το πρόβλημα έχει ήδη πάρει τεράστια έκταση και οι συνέπειές του είναι ορατές, όπως και οι κίνδυνοι για το μέλλον, η κυβέρνηση προσποιείται ότι έχει θέσει υπό έλεγχο το πρόβλημα και εξακολουθεί να συντάσσεται με την ανεδαφική Ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική, που στην πραγματικότητα στηρίζει και προάγει την παράνομη μετανάστευση.
Η αλλαγή στη Γερμανία, που ήταν από το μέγεθός της το μεγαλύτερο έρεισμα αυτής της πολιτικής, είναι μια ευκαιρία για την Ευρωπαϊκή Ένωση να επανεξετάσει ριζικά την ακολουθούμενη πολιτική. Η ομάδα των χωρών που ήδη αμφισβητούν την Ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική μεγαλώνει θεαματικά. Η Σουηδία, που πρωταγωνιστούσε μέχρι τώρα στην πολιτική των ανοικτών συνόρων, έχει γευθεί τους πικρούς καρπούς της πολιτικής αυτής και πρωταγωνιστεί τώρα προς την άλλη κατεύθυνση. Επέβαλε αυστηρούς ελέγχους στα σύνορά της και προσφέρει προς κάθε ενδιαφερόμενο 30.000 ευρώ για να φύγει από τη Σουηδία. Αυστηρά μέτρα κατά της παράνομης μεταναστεύσεως πήραν επίσης η Δανία, η Ολλανδία, η Ιρλανδία. Εάν συνυπολογίσουμε και τις άλλες χώρες που ακολουθούν αυστηρή πολιτική απέναντι στην παράνομη μετανάστευση, την Πολωνία, την Ουγγαρία, την Αυστρία, την Ιταλία, υπάρχει σήμερα στην Ευρώπη ο κρίσιμος αριθμός χωρών για να κλείνει την πλάστιγγα προς μια άλλη κατεύθυνση. Η Ελλάδα, που έχει εν δυνάμει το μεγαλύτερο πρόβλημα, για τους λόγους που αναφέραμε, οφείλει να συνταχθεί με τις παραπάνω χώρες για να αναθεωρηθεί ριζικά η προσχηματική Ευρωπαϊκή πολιτική για το άσυλο και για να προστατευθούν πραγματικά τα Ευρωπαϊκά σύνορα.
Οποιαδήποτε χώρα έχει πρόβλημα εργατικού δυναμικού και θέλει να εισαγάγει ξένους εργάτες, θα μπορεί να το κάνει, με την παροχή πράσινης κάρτας εργασίας και σεβόμενη τους κοινούς Ευρωπαϊκούς κανονισμούς.
Η Ευρώπη οφείλει επίσης να ενδιαφερθεί σοβαρά και να αναλάβει αναπτυξιακές πρωτοβουλίες σε χώρες που δοκιμάζονται από τη φτώχεια, την υποανάπτυξη και την ανασφάλεια και να συμβάλει ουσιαστικά στη σταθεροποίηση και στην ανάπτυξη των χωρών αυτών.
Ειδικότερα η Ελλάδα πρέπει να κηρύξει μορατόριουμ στη μεταναστευτική πολιτική που ακολουθεί και να επανεξετάσει τα προβλήματα που δημιουργούνται και το δέον γενέσθαι, περιλαμβανομένων και των Κανονισμών που αφορούν τη μόνιμη διαμονή μεταναστών και την οικογενειακή επανένωση.
Η Ελλάδα πρέπει επίσης να συνειδητοποιήσει επιτέλους το μέγεθος του δημογραφικού προβλήματος και να πάρει μέτρα που να είναι στο ύψος του προβλήματος.
ΤΟ ΠΑΡΟΝ