Ένας στους τέσσερις Έλληνες στα όρια της φτώχειας και της εξαθλίωσης

–Το 26,1% του πληθυσμού προσπαθεί να ζήσει με εισόδημα από 6.000 έως 12.000 ευρώ τον χρόνο

Γράφει ο
Νίκος Παρασκευάς

Aπελπιστική είναι η εικόνα της οικονομικής κατάστασης του πληθυσμού στη χώρα μας, σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία του ΟΟΣΑ και τα δημοσιεύματα έγκυρων διεθνών οικονομικών μέσων, που διαπιστώνουν ότι παρά την άνοδο που σημειώνει η ελληνική οικονομία το βιοτικό επίπεδο του λαού δεν ανακάμπτει, με αποτέλεσμα οι Έλληνες να έχουν τον χαμηλότερο δείκτη αγοραστικής δύναμης σε ολόκληρη την Ευρώπη μετά τη Βουλγαρία!

Σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά, το 2009 το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων ευθυγραμμιζόταν με εκείνο των περισσοτέρων χωρών της ΕΕ, αλλά από τότε μέχρι σήμερα δέκα χώρες μας έχουν προσπεράσει και μείναμε μόνοι μας στον… πάτο μαζί με τη Βουλγαρία.

Η εξήγηση που δίνουν οι διεθνείς οικονομικοί παράγοντες για το γεγονός αυτό είναι ότι η χώρα μας έκανε γενναία αύξηση φόρων και περιστολή δαπανών, μισθών και συντάξεων για να μην συνθλιβεί από τη μέγγενη του ΔΝΤ.

Εξαιτίας του γεγονότος αυτού η ελληνική οικονομία ήταν πέρυσι κατά 19% μικρότερη σε σχέση με το 2007, τη στιγμή που ο μέσος όρος της ευρωπαϊκής οικονομίας έχει μεγαλώσει κατά 17%.

Χαρακτηριστικό δείγμα της φτώχειας που… δέρνει τους Έλληνες είναι το ότι οι μισθοί μέχρι το 2022 είχαν μειωθεί κατά 30% σε σχέση με τα προ κρίσης επίπεδα. Θα λέγαμε δηλαδή ότι τα τελευταία 12 – 14 χρόνια είχαμε δραματική πτώση των μισθών, κάτι που επέτεινε την οικονομική εξαθλίωση του πληθυσμού.

Σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, το 2023, ενώ η οικονομία σημείωσε ανάπτυξη με ρυθμό 2%, το 26,1% του πληθυσμού, δηλαδή 2.658.400 ά­τομα, ζούσαν στα όρια της φτώχειας. Σύμφωνα με την Eurostat και την ΕΛΣΤΑΤ, το όριο της φτώχειας αντιστοιχεί σε ετήσιο εισόδημα από 6.000 έως 12.000 ευρώ.

Αν κάποιος πιστεύει ότι μια χώρα της οποίας το ένα τέταρτο του πληθυσμού ζει σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας μπορεί να θεωρηθεί ότι πάει καλά, σίγουρα αυτός δεν είναι καλά. Γιατί μπορεί να μας λένε για επενδύσεις, για ανάπτυξη, για υποδομές, για ελαφρύνσεις, αλλά αυτά είναι μόνο λόγια, μόνο στα χαρτιά.

Ο πολύς κόσμος υποφέρει. Γιατί μπορεί το ένα τέταρτο των Ελλήνων να βρίσκεται σε οικονομικό αδιέξοδο, σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας, αλλά και οι υπόλοιποι δεν… πάνε πίσω. Μπορεί να μη ζουν την απόλυτη φτώχεια, αλλά ζουν στερημένα, χωρίς περιθώριο για περιττά έξοδα, χωρίς να μπορούν να ξοδέψουν ένα ευρώ παραπάνω.

Όλες οι κυβερνήσεις από το 2008 και μετά αυτό κατάφεραν. Να καταδικάσουν έναν λαό στο να ζει με στερήσεις, με αγωνία για το αύριο, που να μην ξέρει τι του ξημερώνει… Πότε με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν», πότε με τα Μνημόνια που «θα τα έσκιζαν», πότε με το ένα, πότε με το άλλο, γα­ντζώθηκαν στην εξουσία και μας κατάντησαν φτωχούς. Οι νοικοκυραίοι ξεσπιτώθηκαν, οι μικρομεσαίοι εξαφανίστηκαν, οι νέοι ξεριζώθηκαν και έφυγαν στο εξωτερικό, αναζητώντας καλύτερη μοίρα.

Το χειρότερο, δε, είναι ότι βγαίνουν οι διάφοροι, εκείνοι που μας έβαλαν τη θηλιά στον λαιμό, που μας κουνούσαν τότε το δάχτυλο, και λένε ότι τώρα πάμε καλά, ότι έχουμε μπει σε τροχιά ανάπτυξης. Με έναν λαό βασανισμένο, στερημένο, εξαθλιωμένο, που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, πού τη βλέπουν την ανάπτυξη; Και με τι κουράγιο αυτός ο κόσμος, ο πεινασμένος, που ανεβαίνει καθημερινά έναν Γολγοθά, θα παλέψει για να βελτιώσει τη θέση του; Με ποιες δυνάμεις, με ποιες προοπτικές, με ποια οράματα;
Έτσι όπως διαμορφώνεται η κατάσταση όλοι βλέπουν το αδιέξοδο. Και χάνουν τις ελπίδες τους για κάτι καλύτερο στη συνέχεια. Η φλόγα σβήνει και ο χειμώνας προμηνύεται βαρύς και μεγάλος…

ΤΟ ΠΑΡΟΝ