Η φτώχεια έχει διχάσει την κοινωνία

Με έντονο προβληματισμό, για να μην πούμε ανατριχίλα, παρακολουθώντας τα σχόλια πολλών συμπολιτών μας στο διαδίκτυο, σχετικά με τις καταστροφές που προκάλεσαν οι φωτιές στον Βαρνάβα, στο Γραμματικό, στην Πεντέλη κ.λπ., είδαμε ότι αρκετοί, μάλλον πολλοί, συμπολίτες μας αντιμετώπισαν χαιρέκακα το θέμα και αντί να συμπάσχουν με εκείνους που έχασαν τις περιουσίες τους έγραφαν ότι δεν έγινε και τίποτα, γιατί αυτοί είναι πλούσιοι και έχουν λεφτά να τα ξαναφτιάξουν.

Αυτό το αντιμετωπίσαμε και με όσους δεν κατάφεραν να πάνε φέτος διακοπές και τα… έβαζαν με εκείνους που εγκατέλειψαν το κλεινόν, ή μάλλον το φλεγόμενο, άστυ. Είδαμε, δηλαδή, πολλούς συνανθρώπους μας να μη νοιάζονται για την καταστροφή, επειδή ακριβώς συνέβη στις υποτιθέμενες αναβαθμισμένες περιοχές, ενώ, αν είχε γίνει σε φτωχογειτονιές, μπορεί και να είχαν τρέξει να βοηθήσουν.

Αυτό δείχνει ότι η κοινωνία, που κάποτε ήταν μια γροθιά, που νοιαζόμασταν ο ένας για τον άλλον, δεν υπάρχει. Έχει… εκσυγχρονιστεί, έχει μεταλλαχθεί σε ένα σύνολο ανθρώπων που διαφέρουν μόνο ως προς τον τραπεζικό τους λογαριασμό. Δεν υπάρχει η σύμπνοια, η κατανόηση που υπήρχε κάποτε.

Η κοινωνία που στήριζε, που βοηθούσε, που ήταν ο ένας δίπλα στον άλλον, δεν υπάρχει πλέον. Τουλάχιστον αυτό προκύπτει από τα σχόλια στο διαδίκτυο. Λίγοι βρήκαν να πουν κάποιες λέξεις παρηγοριάς σε εκείνους που έχασαν σπίτια και επιχειρήσεις.

Οι περισσότεροι ήταν ουδέτεροι και κάποιοι έλεγαν ότι οι πυρόπληκτοι προτίμησαν τις διακοπές σε χλιδάτους προορισμούς παρά να γυρίσουν να προφυλάξουν τα σπίτια τους. «Αλλά γιατί να τρέξουν; Αφού τα έχουν ασφαλίσει δύο και τρεις φορές πάνω από την αξία τους και θα βγουν κερδισμένοι κι από πάνω», έλεγαν ορισμένοι άλλοι. Αυτά τα σχόλια δείχνουν ότι η κοινωνική συνοχή έχει χαθεί.

Πολλοί Έλληνες απεχθάνονται όσους μπορούν και κάνουν πράγματα που δεν μπορούν να κάνουν οι ίδιοι, και το λένε. Αυτά είναι τα αποτελέσματα της φτωχοποίησης ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού. Εκείνος που μέχρι πριν από 20 χρόνια είχε τον τρόπο του, δεν είχε τη θηλιά των δανείων, των πλειστηριασμών, των δόσεων, που δούλευε, είχε τη δυνατότητα να ζει καλά, τώρα που δεν μπορεί να πάει πουθενά, όχι διακοπές αλλά ούτε για μια βουτιά στη Λούτσα, που έχει βγει το σπίτι του στο σφυρί γιατί τον έπνιξαν τα πανωτόκια και τα Μνημόνια, που δεν έχει δουλειά και ζει με τα επιδόματα, πώς μπορεί να συμπαθήσει κάποιον που έχει βίλα στον Μαραθώνα, που κάνει έναν μήνα διακοπές σε πεντάστερο, που έχει βρει τον τρόπο να βγάζει λεφτά;

Αυτόματα δημιουργείται ένα ψυχολογικό χάσμα, ένας διαχωρισμός, μια διαίρεση της κοινωνίας. Μια κοινωνία διαιρεμένη, όμως, είναι ευάλωτη, εύκολος στόχος για όσους την επιβουλεύονται, έτοιμη να καταρρεύσει με το παραμικρό. Μετά τη διάλυση της οικογένειας, που ήταν ο στυλοβάτης της ελληνικής κοινωνίας, έχουμε τώρα τη διάλυση του κοινωνικού ιστού.

Οι Κερκόπορτες του Ελληνισμού είναι ορθάνοιχτες, γνωρίζουμε τα σημεία στα οποία βρίσκονται, αλλά δεν πάει κανένας να τις κλείσει.

Το κάστρο μας δεν χρειάζεται τους εχθρούς για να πέσει. Το γκρεμίζουμε μόνοι μας οι εντός των τειχών. Και επιμένουμε πως δεν φοβόμαστε μη συναντήσουμε τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες.

Ίσως γιατί είναι ήδη δίπλα μας, αλλά δεν το έχουμε πάρει είδηση…

ΤΟ ΠΑΡΟΝ