Οι ξαφνικές μπόρες του καλοκαιριού κάποτε ήταν ευλογία, τώρα έγιναν… κατάρα

–Η φύση δεν εκδικείται, αμύνεται

Γράφει ο
Νίκος Παρασκευάς

Μετά τον καύσωνα του Δεκαπενταύγουστου, που στα αστικά κέντρα δεν μπορούσες ούτε να… σταθείς χωρίς κλιματιστικό, αυτήν την εβδομάδα πήραμε… γεύση από φθινόπωρο. Με χαλαζοπτώσεις, ορμητικές βροχές, πλημμύρες, ζημιές και όλες τις δυσμενείς συνέπειες που έχουν τα βίαια φαινόμενα, που είναι ασυνήθιστα στη χώρα μας και προκαλούν τρόμο όταν εκδηλώνονται.

Ξαφνικές μπόρες είχαμε κάθε καλοκαίρι, αλλά μόνο μπόρες, με κάποιους κεραυνούς, ήπιες χαλαζοπτώσεις, αντάρα, αλλά περιορισμένης έκτασης, συνηθισμένης έντασης, που δεν φόβιζαν, δεν τρομοκρατούσαν, δεν προξενούσαν καταστροφές. Πάντα είχαμε φαινόμενα το καλοκαίρι, αλλά δεν τα φοβόμασταν, δεν τρέμαμε μόλις… φόρτωνε ο ουρανός, ήταν κάτι φυσιολογικό, κάτι αναμενόμενο.

Μπουρίνια τα λέγαμε και δεν τα υπολογίζαμε, ήταν μέσα στο πρόγραμμα, απαραίτητο… ντεκόρ της φύσης το καλοκαίρι.

Τώρα τα μπουρίνια έγιναν κατακλυσμοί, τα φαινόμενα θεομηνίες, το χαλάζι όλεθρος, οι κεραυνοί φόβος και τρόμος. Όταν βλέπουμε να συννεφιάζει, αναρωτιόμαστε μήπως ήρθε η… ώρα μας, μήπως η καταστροφή που θα γίνει θα έχει εμάς ως βασικά θύματα και μας πλημμυρίζει η αγωνία πολύ πριν πλημμυρίσουν οι δρόμοι…

Τώρα δεν έχει μπόρες, έχει μόνο κατακλυσμούς, οι οποίοι όπου ξεσπούν προκαλούν τεράστιες ζημιές, κλείνουν σπίτια, καταστρέφουν επιχειρήσεις και αφανίζουν σοδειές.

Η φύση έπαψε πια να είναι φιλική, μας δείχνει συνέχεια τα δόντια της, φαίνεται σαν να θέλει να μας εξαφανίσει.

Τελικά, η φύση φταίει που άλλαξε έτσι, που μας βλέπει σαν αντιπάλους, σαν εχθρούς, ή εμείς; Η φύση κάνει το φυσιολογικό, το λογικό, το αυτονόητο, το πρέπον. Βλέπει ότι πάμε να τη χαλάσουμε, να την αλλοιώσουμε, να τη βιάσουμε και αντιδρά. Το κάθε είδος στη φύση, όταν αισθάνεται ότι απειλείται, αμύνεται. Όταν διαπιστώνει ότι κάποιος πάει να το καταστρέψει, επιτίθεται, όταν κινδυνεύει, εξουδετερώνει την πηγή του κινδύνου. Αυτό κάνει η φύση. Αμύνεται. Προσπαθεί να εξουδετερώσει αυτό που την απειλεί. Μόνο που αυτό που την απειλεί είμαστε εμείς. Οι άνθρωποι. Εμείς προσπαθούμε να χαλάσουμε τη φύση, εμάς βλέπει σαν απειλή, σε εμάς επιτίθεται με τόση μανία. Θέλει να μας καταστρέψει πριν την καταστρέψουμε. Δεν εκδικείται η φύση. Αμύνεται. Δεν μας επιτίθεται η φύση. Αντιδρά. Εμείς προσπαθούμε τόσα χρόνια να την καταστρέψουμε, να την κάψουμε, να τη μολύνουμε, να την αλλοιώσουμε. Και μας ανταποδίδει τα ίσα. Δίκαια, αυστηρά, μελετημένα.

Ας μην μας κακοφαίνονται λοιπόν οι θεομηνίες, οι καταστροφές, οι πλημμύρες. Αποτέλεσμα των δικών μας δραστηριοτήτων, των δικών μας πρωτοβουλιών των δικών μας παρεμβάσεων είναι. Η φύση καλά κάνει, και το κάνει καλά. Να ευχηθούμε να μην το κάνει… καλύτερα, γιατί δεν θα μείνει τίποτα όρθιο. Θα αφανιστούμε μαζικά, άγρια, εφιαλτικά.

Υπάρχει βέβαια και ο άλλος δρόμος. Να σταματήσουμε να τα βάζουμε με τη φύση, για να κάνει κι αυτή… ανακωχή με εμάς. Αλλά αυτό δεν πρόκειται να γίνει. Γιατί εκείνοι που αποφασίζουν ερήμην μας έχουν βάλει στόχο να συνεχίσουν να πολεμάνε τη φύση. Και η φύση δεν έχει άλλη λύση από το να μας… ξεκάνει, για να γλιτώσει. Εμείς απλά θα είμαστε οι παράπλευρες απώλειες. Εκείνοι που πληρώνουν το μάρμαρο για λογαριασμό άλλων. Που εισπράττουν χωρίς να ζητούν, που καταστρέφονται χωρίς να φταίνε.

Η φύση δεν κάνει διακρίσεις. Απέναντί της έχει τον άνθρωπο. Και θα τον κυνηγάει μέχρι να τον τελειώσει. Γιατί μόνο έτσι θα σωθεί. Το θέμα είναι εμείς τι κάνουμε. Αφού δεν συμφωνούμε με την καταστροφή της φύσης, γιατί δεν αντιδράμε, γιατί δεν ξεσηκωνόμαστε, γιατί δεν κυνηγάμε εκείνους που κυνηγούν τη φύση, για να πάψει κι εκείνη να μας κυνηγά; Δύσκολα πράγματα αυτά, θα μου πείτε.

Σύμφωνοι, αλλά εδώ δεν είναι ένα πολιτικό παιχνίδι, μια ίντριγκα. Είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου. Γι’ αυτό δεν χωράνε διλήμματα και δεύτερες σκέψεις.

Απόφαση χρειάζεται και θέληση. Αλλά πού να βρεθεί…

ΤΟ ΠΑΡΟΝ