Δημ. Δαββέτας στο “Π”: Η παγκόσμια πολιτική κρίση

Του
ΔΗΜΟΣΘΕΝΗ ΔΑΒΒΕΤΑ
Καθηγητή Φιλοσοφίας της Τέχνης,
Ποιητή, Εικαστικού, Γεωπολιτικού Αναλυτή

Η σύγχρονη πολιτική, κυρίως στη Δύση, έχει χάσει την επαφή με την ουσία της Πολιτικής, η οποία είναι η ισορροπία ανάμεσα στον λαό και στις πολιτικές αποφάσεις. Μόνον όταν υπάρχει αυτή η ισορροπημένη σχέση, κατά τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, μόνον τότε έχουμε Δημοκρατία, δηλαδή μια αναλογική δικαιοσύνη μεταξύ της πόλης και των πολιτών.

Μόνον τότε μπορεί να υπάρξει Σοφία. Γι’ αυτό και δεν ήταν καθόλου τυχαίο που ο Πλάτωνας ήθελε στην Πολιτεία του τη διοίκησή της να την έχουν οι φιλόσοφοι, δηλαδή οι υπηρετούντες, οι αναζητούντες τη Σοφία (φιλο-σοφία). Χωρίς το αγαθό της Σοφίας ή, να το πω αλλιώς, χωρίς το αγαθό της καλοκαγαθίας, δεν μπορεί να υπάρξει σώφρων πολιτική διοίκηση. Ο υπηρέτης του αγαθού αγωνίζεται για την αυτογνωσία του και, κατά συνέπεια, ως μετέχων στο «γνώθι σαυτόν», συμβάλλει στη βελτίωση της πολιτικής διαχείρισης. Στόχος κάθε πολιτικής πράξης είναι, και μόνον, η υπηρεσία του Αγαθού, της καλοκαγαθίας.

Κάτι τέτοιο σήμερα δεν συμβαίνει. Το Αγαθό έχει αντικατασταθεί από τη δύναμη, όχι ως «δύναμαι» αλλά ως ισχύ εξουσίας. Με αποτέλεσμα να έχουμε συνέχεια οικονομικές κρίσεις, πολέμους, γενοκτονίες, σφαγές και καταστροφές, που προκαλούνται από αυτήν την αντικατάσταση της καλοκαγαθίας από την τυφλή επιθυμία για δύναμη (εξουσίας και ισχύος), όπως έλεγε ο επίσης μοντέρνος σοφός Φρειδερίκος Νίτσε.

Η σημερινή, καθαρά υλιστική πολιτική παγκοσμίως, και ειδικά στον Δυτικό Κόσμο, χαρακτηρίζεται από συμπόρευση χρήματος, πολεμικής βιομηχανίας, αντιανθρωπιστικής καινοτομίας, οικονομικής ολιγαρχίας, κυριαρχίας των αγορών, πτώχευσης των λαών, συνεχούς μείωσης των δημοκρατικών αξιών, κυριαρχίας της επικοινωνίας και εξαφάνισης των ανθρωπιστικών ιδεών.

Ο σύγχρονος άνθρωπος ενδιαφέρεται κυρίως για την τεχνολογία, για την τεχνική εξέλιξη, και λιγότερο για την ανθρώπινη καλλιέργεια. Η παγκοσμιοποίηση δεν είναι μόνον οικονομική. Είναι και παγκοσμιοποίηση γνώσης και μοιραία Παιδείας. Όπως συγκεντρώνεται ο πλούτος στην παγκόσμια οικονομική ολιγαρχία, έτσι επίσης συγκεντρώνεται η γνώση, η έρευνα και η καινοτομία στα χέρια μιας ολιγαρχίας της Παιδείας, η οποία συνεργάζεται στενά, στο πλαίσιο του κοινού συμφέροντος εξουσίας, με τους οικονομικούς ολιγάρχες. Αυτή η συνεργασία γεννά τους πολέμους, αρνείται την ειρήνη και, επίσης, γεννά τους σύγχρονους πολιτικούς, οι οποίοι είναι ουσιαστικά τοποτηρητές, «υπάλληλοι» αυτών των παγκοσμιοποιημένων συμφερόντων. Η σημερινή πολιτική δεν ακολουθεί τη Σοφία της καλοκαγαθίας. Και όσοι μισούν την έννοια του αγαθού είναι συνένοχοι της σοφιστικής αντίληψης που γεννά τη σημερινή σοφιστική πολιτική, που ως τέτοια υπηρετεί την ισχύ του χρήματος και της οικονομικής ολιγαρχίας. Όπως και οι σοφιστές την εποχή του Πλάτωνα και του Σωκράτη, έτσι και η σημερινή παγκόσμια πολιτική εχθρεύεται και μισεί την καλοκαγαθία, διότι μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην αδηφάγα δίψα για ισχύ εξουσίας.

Τα σοφά παραδείγματα των Γκάντι, Ντε Γκολ και Μαντέλα είναι λίγα αλλά μοναδικά παραδείγματα πολιτικής καλοκαγαθίας και σώφρονος διακυβέρνησης. Και είναι αυτή η μοναδικότητά τους που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως παράδειγμα ειρηνικής και ισορροπημένης διακυβέρνησης.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ

Φωτό: documentonews.gr