Χρ. Λαμπρίδης στο “Π”: Η εικόνα και η πραγματικότητα…

–Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε

Του
ΧΡΗΣΤΟΥ ΛΑΜΠΡΙΔΗ
Μέλους Κεντρικής Επιτροπής ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ,
Οικονομολόγου

Το «Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε» είναι ένα από τα πιο δημοφιλή θεατρικά έργα του Λουίτζι Πιραντέλο. Οι άνθρωποι πολλές φορές ταυτίζονται με τους ρόλους που η κοινωνία τούς αποδίδει, και αυτό είναι το βασικό στοιχείο που συνοψίζεται στην υπόθεση του έργου.

Στη σύγχρονη πολιτική και στην εποχή της εικόνας, συμβαίνει πολλές φορές το αντίθετο. Οι πολιτικές ηγεσίες δημιουργούν μια εικόνα για τον εαυτό τους αναντίστοιχη της πραγματικότητας. Καταφέρνουν, ωστόσο, σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό, για λίγο ή περισσότερο χρόνο, να πείσουν την κοινωνία ότι αυτή η εικόνα είναι πραγματική.

Η αλήθεια είναι ότι η Νέα Δημοκρατία και οι επικοινωνιακοί της σύμβουλοι έκαναν καλή δουλειά, αφού κατάφεραν να πείσουν μεγάλο μέρος της κοινωνίας να στηρίξει ως πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη για το επιτελικό κράτος, την οικονομική μεγέθυνση, την αριστεία, τις καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας.

Κάποια στιγμή, όμως, η πραγματικότητα έρχεται να γκρεμίσει την πλαστή εικόνα και αποκαλύπτεται η γυμνή αλήθεια. Αντί, λοιπόν, να μεγεθυνθεί η οικονομία, το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης έφτασε στο ιστορικό ρεκόρ των 407 δισ. ευρώ. Αντί για καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας, οι ονομαστικές αυξήσεις των μισθών στην Ελλάδα είναι υποδιπλάσιες σε σχέση με αυτές στην Ευρώπη, σύμφωνα με τη Eurostat, την ώρα που η ακρίβεια έχει μειώσει τα πραγματικά εισοδήματα. Το επιτελικό κράτος των αρίστων αποδείχθηκε τραγικά αναποτελεσματικό στα Τέμπη και κατέγραψε ρεκόρ καμένων εκτάσεων σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη ελληνική κυβέρνηση στο παρελθόν.

Αυτές οι διαπιστώσεις μπορεί να γκρέμισαν στα μάτια της κοινωνίας την πλαστή εικόνα του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Νέας Δημοκρατίας, όπως αποδεικνύεται από τα αποτελέσματα και τη χαμηλή συμμετοχή στις τελευταίες ευρωεκλογές, ωστόσο δεν ανέδειξαν αυτόματα εναλλακτική λύση.

Μπορεί η υπερεπένδυση στην εικόνα του αρχηγού να αποδίδει πρόσκαιρα για τη Νέα Δημοκρατία, αλλά δεν μπορεί να αποτελέσει πρακτική ικανή να φέρει κέρδη στα προοδευτικά κόμματα. Αυτό αποδείχθηκε και στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, όπου η lifestyle υπερπροβολή του προέδρου απομάκρυνε ένα μέρος των προοδευτικών ψηφοφόρων. Η ηγεσία, ωστόσο, φαίνεται να επιμένει σε αυτή την εκδοχή, αφού κάθε επισήμανση που γίνεται για το αρνητικό αποτέλεσμα εκλαμβάνεται ως προσπάθεια υπονόμευσης της εικόνας του προσώπου.

Ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ διαρκώς «αυτοαναφλέγεται», με ευθύνη της ηγεσίας του, την ώρα που η κοινωνία αναζητεί διέξοδο απέναντι στη Δεξιά. Από την άλλη πλευρά, ο ιδιότυπος ανταγωνισμός στο ΠΑΣΟΚ για την ανάδειξη προέδρου, χωρίς στην ουσία να αντιλαμβάνεται η κοινωνία τις πολιτικές διαφορές των επίδοξων αρχηγών, επίσης είναι στοιχείο που φέρνει τα πρόσωπα και την εικόνα μπροστά από την ουσία της πολιτικής. Η προσπάθεια δημιουργίας ηγετικού προφίλ στη βάση της πολιτικής «καθαρότητας» συναντάται, επίσης, και στους μικρότερους σχηματισμούς, στοχεύοντας απλώς και μόνο στην πολιτική επιβίωση των προσώπων.

Η κοινωνία έχει ανάγκη την πολιτική αλλαγή, η οποία θα έρθει μόνο με τη συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων σε προγραμματική βάση. Για να έχει, όμως, γερά θεμέλια αυτή η συνεργασία, χρειάζεται η ενεργός εμπλοκή του προοδευτικού κόσμου, σε ρόλο πρωταγωνιστή. Σε αυτήν τη συγκυρία, χρειαζόμαστε περισσότερο το φως της ελπίδας των πειστικών προτάσεων και λιγότερο τη λάμψη των προσώπων.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ