Αύγουστε, καλέ μου μήνα;

Παλιότερα, όταν είχαμε τη φτώχεια και την ανέχεια μόνιμη… συντροφιά μας, όταν δεν ξέραμε τι θα πει «φωτιά» και δεν είχε το λεξιλόγιό μας τη λέξη «διακοπές», τα καλοκαίρια μας ήταν πιο φυσιολογικά, πιο ανέφελα και κυρίως πιο ανθρώπινα.

Μπορεί να ζεσταινόμαστε λίγο και να μην είχαμε κλιματιστικά, αλλά ούτε καύσωνες είχαμε ούτε ακραίες καιρικές συνθήκες.
Ζούσαμε μια νορμάλ, ήρεμη ζωή, με τα ζόρια της βέβαια, με τις δυσκολίες και τα διλήμματά της, αλλά όχι τη σημερινή… τρέλα, που δεν ξέρουμε πού πατάμε και πού βρισκόμαστε.

Είχαμε λίγα και ήμαστε ευχαριστημένοι με αυτά που είχαμε. Και κάναμε και τον σταυρό μας που τα είχαμε…

Ξέραμε ποια ήταν η ζωή μας, αισθανόμαστε ασφάλεια επειδή ο διπλανός θα έτρεχε να μας συμπαρασταθεί αν συνέβαινε κάτι, δεν είχαμε το άγχος να αποκτήσουμε περισσότερα, γιατί μας αρκούσαν αυτά που είχαμε και ζούσαμε στερημένα μεν αλλά όμορφα.

Τον Αύγουστο, όταν είχαμε λίγες μέρες άδεια, πηγαίναμε για κανένα μπάνιο στη Λούτσα, τρώγαμε καρπούζια και πεπόνια, που ήταν πάμφθηνα, χορταίναμε με ψωμί και ντομάτα από τα μποστάνια του Μαραθώνα και τα βράδια κάναμε βεγκέρες στις αυλές, γιατί τότε οι πολυκατοικίες ήταν ελάχιστες.

Τότε είχε βγει η φράση «Αύγουστε, καλέ μου μήνα», γιατί τότε ο κόσμος είχε την ευκαιρία να περάσει διαφορετικά μερικές μέρες, να ζήσει λίγο έξω από την καθημερινότητα, να γευθεί κάτι αλλιώτικο, που χαρακτήριζε την εποχή.

Οι άνθρωποι δεν είχαν τίποτε, αλλά ήταν ευτυχισμένοι. Σήμερα, που τα έχουμε όλα, που δεν ζεσταινόμαστε γιατί τα κλιματιστικά δεν σταματάνε να δουλεύουν, που δεν μας λείπουν οι διακοπές γιατί όλο και κάποιον συγγενή ή φίλο θα βρούμε να μας φιλοξενήσει, που παίρνουμε κανονικές άδειες, δεν είμαστε ευχαριστημένοι.

Πώς να είμαστε, όμως, όταν ο Αύγουστος είναι ο μήνας που με τις φωτιές θα αποψιλώσει μια ολόκληρη περιοχή, για να μην πούμε νομό, που θα κάψει σπίτια, αυτοκίνητα, επιχειρήσεις, που θα αφανίσει κόσμο… Πώς να είμαστε όταν οι μισοί πηγαίνουν πολυήμερες διακοπές και διαφημίζουν στο Instagram πόσο ωραία περνάνε κι εμείς δεν μπορούμε να πάμε ούτε δυο μέρες στη Σαλαμίνα; Πώς να είμαστε όταν μας έχουν χρεώσει μέχρι τον λαιμό και ζούμε με το άγχος ότι αύριο – μεθαύριο θα χάσουμε το σπίτι μας; Πώς να είμαστε όταν το διαδίκτυο, οι τηλεοράσεις, τα πάντα διαφημίζουν όσα θα θέλαμε να αποκτήσουμε και μας πιάνει κατάθλιψη επειδή δεν θα τα αποκτήσουμε ποτέ;

Οπότε, μάλλον ο Αύγουστος δεν είναι ο καλός μήνας.

Είναι ο μήνας της φωτιάς και της κατάθλιψης. Που, όμως, είναι αποτελέσματα δικών μας πρακτικών, δικών μας αστοχιών, δικών μας λαθών. Ευτυχώς που έχει και την Παναγία, να μας δίνει κουράγιο και ελπίδα.

Ας ευχηθούμε τα επόμενα χρόνια της ζωής μας ο Αύγουστος να είναι όπως τον θέλουμε, χωρίς φωτιές, χωρίς μιζέρια, χωρίς ελλείψεις και ανέχεια…

Θα μου πείτε, αυτά είναι λόγια του αέρα. Αλλά όλοι για μια ελπίδα ζούμε. Ας κάνουμε την ευχή κι ας πέσει κάτω… Πού ξέρεις καμιά φορά, μπορεί και να πιάσει…

ΤΟ ΠΑΡΟΝ