Αντ. Μαρκόπουλος στο “Π”: Το τέλος του «ταξιδιού στην Ιθάκη»;

Του
ΑΝΤΩΝΗ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ
Πρώην Μέλους ΠΓ ΣΥΡΙΖΑ,
Προτελευταίου Εκλεγμένου Συντονιστή Τμ. Εξ. Πολιτικής,
Συντονιστή ΟΜ Αρσακείου, Μέλους Διαρκούς Συνεδρίου

Πριν από 23 χρόνια, στις 22/7/2001, βρέθηκα με ένα πολύ μεγάλο μέρος του κόσμου της ελληνικής και της ευρωπαϊκής Αριστεράς στη Γένοβα, διαμαρτυρόμενοι στη Σύνοδο των G7 για τις οικονομικές συνθήκες και το μέλλον της Ευρώπης. Εκεί πήγα με τον Μανώλη Γλέζο, τον οποίο είχα γνωρίσει ήδη από το 1973 και είχαμε ξαναβρεθεί πρόσφατα.

Αυτή η εικόνα της Αριστερής Ενότητας έδωσε την ιδέα στον Μανώλη και σε άλλους μιας αντίστροφης πορείας για την επανένωση της Αριστεράς.

Μια πρώτη έκφραση ενότητας ήταν η υποψηφιότητα Γλέζου για την Υπερνομαρχία της Αθήνας το 2002, που μετεξελίχθηκε το 2004 στον ΣΥΡΙΖΑ των 5 συνιστωσών και έφτασε στις 18 το 2012.

Σε αυτό το «ταξίδι στην Ιθάκη» του ΣΥΡΙΖΑ είχα την τιμή να γνωρίσω πολλούς ανθρώπους που με τους αγώνες τους τίμησαν τον χώρο και οι οποίοι παρέμειναν σεμνοί και ταπεινοί παρά την όποια ευπορία τους.

Υπήρχαν και περιπτώσεις όπως του αείμνηστου Θεωνά, ο οποίος είχε την εντιμότητα, επειδή έφυγε από το ΚΚΕ όσο ήταν ευρωβουλευτής –και παρέδωσε την έδρα του–, να αποδίδει την ευρωσύνταξή του στο ΚΚΕ μέχρι που πέθανε.

Να αναφέρω αγωνιστές που έχουν πεθάνει, πέραν του Μανώλη Γλέζου, όπως τον Γιάννη Μπανιά, τον Δήμο Τσακνιά, τον Γιάννη Θεωνά, αλλά και άλλους εν ζωή αγωνιστές του αντιχουντικού αγώνα, που συνέβαλαν και δεν είναι πια στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως τη Νάντια Βαλαβάνη, τον Δημήτρη Παπαχρήστο, τον Αντώνη Νταβανέλο, τον Αλέκο Αλαβάνο, τον Ρούντι Ρινάλντι, αλλά και αυτούς που παρέμειναν, αλλά αποχώρησαν πρόσφατα, όπως τον Νίκο Βούτση, τον Νίκο Μανιό, τον Νίκο Φίλη, τον Νίκο Τόσκα, ή αυτούς που συνεργάστηκαν και ανέδειξαν με το έργο τους την Αριστερά και την κυβέρνησή της, όπως τον Νίκο Κοτζιά, που οι λανθασμένες πρακτικές του ΣΥΡΙΖΑ τους απομάκρυναν.

Οι πρακτικές αυτές προήλθαν από μια ελάχιστη μερίδα ετερόφωτων «στελεχών» που περιέβαλαν τον Αλέξη Τσίπρα και τον έσπρωξαν σε λάθος κινήσεις και επιλογές, οι οποίες στοίχισαν (βλ. Κατρούγκαλος) και δεν ταίριαζαν ούτε με τη δική του αριστερή πρακτική και τρόπο ζωής ούτε και με τη λογική, την ηθική και τη συμπεριφορά του όλου χώρου της Αριστεράς.

Μετά την αποχώρησή του από την προεδρία, αντιμετωπίσαμε φαινόμενα εκφυλιστικού lifestyle: ανακοίνωση της υποψηφιότητας Αχτσιόγλου στο Mega, «παρουσίαση» των σπιτιών Κασσελάκη, έντονο «μπροστάρισμα» της προσωπικής του ζωής και του τεράστιου «ΕΓΩ», που θα τα αλλάξει όλα, ακόμα και τον απλά δημοκρατικό – αντιπροσωπευτικό τρόπο οργάνωσης όλων των δημοκρατικών κομμάτων στην Ευρώπη.

Αυτό το «ΕΓΩ» προήλθε από την παταγώδη αλλαγή στον τρόπο εκλογής προέδρου, που «σπρώχτηκε» στο συνέδριο του 2022 από τη μετέπειτα ομάδα Αχτσιόγλου – Τζανακόπουλου και η οποία οδήγησε στον τραγέλαφο των εκλογών του Σεπτεμβρίου του 2023 αλλά και στη σημερινή ΕΓΩπαθή κατάσταση.

Είμαστε, άραγε, στο τέλος του «ταξιδιού στην Ιθάκη»; Όσοι τραβήξαμε πολύ κουπί σε αυτό το ταξίδι ανησυχούμε, αλλά ελπίζουμε ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ, ΣΕΜΝΑ και ΑΡΙΣΤΕΡΑ!

ΤΟ ΠΑΡΟΝ