Χ. Τσιόκας στο “Π”: Οι αντιφάσεις του πολιτικού σκηνικού και το καινούργιο που έρχεται
Του
ΧΑΡΗ ΤΣΙΟΚΑ
Πρώην Βουλευτή, Μέλους ΚΕ ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ
Ζούμε σε ένα περιβάλλον ρευστότητας, με τις νέες κοινωνικές συμπεριφορές να καθορίζουν και τις πολιτικές. Εθελοτυφλούμε αν δεν βλέπουμε τις μεγάλες αλλαγές πολιτικών συμπεριφορών, που αποτυπώνονται πλέον από τους πολίτες. Από τη μια ο φόβος, η ανασφάλεια των χαρακτηριστικών της επόμενης μέρας και από την άλλη η επιθυμία για αλλαγές, προκειμένου να υπάρξει διέξοδος στα προβλήματα που συναντά ο πολίτης λόγω των κυβερνητικών πολιτικών.
Έτσι, σε μεγάλο βαθμό, ερμηνεύεται και το ευμετάβλητο της ψήφου ή της αποχής. Αν ο πολίτης δεν διακρίνει πλέον ασφάλεια στις πολιτικές προτάσεις, ιδιωτεύει, απορρίπτει τις μικροκομματικές περιχαρακώσεις που εξυπηρετούν τον άνευ όρων εξουσιοδοτισμό προσώπων, χωρίς συλλογικό έλεγχο. Επιλέγει την αποχή.
Αυτό το περιβάλλον, όμως, πλαγιοκοπεί τη δημοκρατία και γεννά την κρίση αντιπροσώπευσης.
Η κρίση προσανατολισμού των κομματικών ηγεσιών
Η αποχή φτάνει σε υψηλά ποσοστά και τούτο πρωτίστως κρούει καμπανάκι για τον ρόλο των σημερινών κομμάτων, ιδιαίτερα του προοδευτικού χώρου. Εξαντλούνται σε συμπεριφορές μόνο καταγγελίας και διαμαρτυρίας, μεταφέροντας στο αβέβαιο μέλλον τις πρωτοβουλίες για συγκρότηση προοδευτικής πλειοψηφίας διακυβέρνησης, με προγραμματική ενότητα.
Στη χώρα οξύνονται οι γεωγραφικές και κοινωνικές ανισότητες, με αποκλεισμούς πρόσβασης στην πράσινη μετάβαση και στις νέες τεχνολογίες. Το δημογραφικό πρόβλημα γίνεται ορατό πλέον, ιδιαίτερα στην ελληνική περιφέρεια. Κι όμως, με τη βοήθεια και των συστημικών κέντρων, δεν γίνεται διακριτό αν, ποιοι και υπέρ ποιων μεροληπτούν για αυτά τα θέματα.
Πρωταρχικό μέλημα της οικονομικής ελίτ έχει γίνει να διατηρηθεί η υψηλή κερδοσκοπία των μεγάλων εταιρειών και η διεύρυνση των μονοπωλιακών τους επιρροών. Γεγονός που φέρνει ως συνέπεια την υποβάθμιση του κοινωνικού κράτους και την όξυνση των ανισοτήτων.
Στο πολιτικό σκηνικό διακρίνουμε μια αντίφαση. Ενώ η κοινωνία σε πολύ μεγάλο πλέον βαθμό απορρίπτει τις πολιτικές της κυβέρνησης, αναζητώντας αλλαγή, τα κόμματα του προοδευτικού τόξου προσπερνούν την ανάγκη συμβολής τους μέσα από μονομέτωπο αγώνα για τη διαμόρφωση προοδευτικής πλειοψηφίας διακυβέρνησης. Δεν εργάζονται σε πρωτοβουλίες για προγραμματική και πολιτική ενότητα. Αναλώνονται σε ανταγωνισμούς περιχαράκωσης για τη δεύτερη θέση και κάτω…
Με τις εσωκομματικές διαδικασίες, επιλέγουν ατζέντα συζητήσεων που ενδιαφέρει μόνο τις ισορροπίες των εσωκομματικών ομάδων και τους ρόλους μειοψηφιών – πλειοψηφιών.
Είναι εμφανές πλέον ότι ένα κομμάτι του πολιτικού κόσμου φλερτάρει με κινήσεις μιας χρήσης μιντιοκρατικού εντυπωσιασμού. Προτιμά την «κοσμική ειδησεογραφία» μιας χρήσης!
Υποκαθιστά τη δημοκρατική συμμετοχή, τις συλλογικές, συμπεριληπτικές λειτουργίες με ανεξέλεγκτους εξουσιοδοτισμούς.
Τα συστημικά κέντρα, όμως, αν δεν τις ενθαρρύνουν, χρησιμοποιούν αυτές τις διεργασίες, κερδίζουν χρόνο, επεξεργάζονται σκέψεις και προτάσεις για την επόμενη μέρα. Κάποιες από αυτές ήδη κατατέθηκαν και σε συνέδρια εκδοτικών ομίλων.
Θέλουν συνέχιση των ασκούμενων πολιτικών, αλλά γνωρίζουν ότι οι αλλαγές δομικού χαρακτήρα που επιδιώκουν στο νέο περιβάλλον συνεπάγονται υψηλό πολιτικό κόστος. Γνωρίζουν ότι το γεγονός αυτό πλήττει ήδη τη ΝΔ. Για να υπερβούν το πρόβλημα της κοινωνικής αντίδρασης, θέλουν να έχουν στη φαρέτρα τους και κυβερνητικά σχήματα που να είναι διατεθειμένα να αποδεχθούν το πολιτικό κόστος πρόθυμων κυβερνητικών σχημάτων..
Κατά συνέπεια, κανείς πλέον δεν μπορεί να αποκλείσει ούτε τον χρόνο ούτε τους όρους διεξαγωγής των εθνικών εκλογών.
Η ρευστοποίηση έχει απάντηση την προοδευτική διέξοδο
Τα προαναφερόμενα καθιστούν σαφές ότι πρέπει να αποτραπούν φαινόμενα διάχυσης και ρευστοποίησης των κομμάτων, ιδιαίτερα στον προοδευτικό χώρο.
Ωστόσο, στην εποχή των αλλαγών που εξελίσσονται με γεωμετρική πρόοδο, το ζητούμενο πρέπει να αφορά την ύπαρξη κομμάτων αξιών και αρχών, που θα δίνουν διέξοδο κυβερνησιμότητας με εναλλακτικά προγράμματα. Κομμάτων προοδευτικών, με συμμετοχή και γείωση.
Εδώ εντοπίζεται ο ρόλος των δυνάμεων της σύγχρονης, κυβερνώσας Αριστεράς, της οικολογίας και του δημοκρατικού σοσιαλισμού.
Με σημείο εκκίνησης το φθινόπωρο, πρέπει να απαντάται με ποιες πολιτικές πρωτοβουλίες θα ανοίξει ο δρόμος της ανασύνθεσης του προοδευτικού χώρου σε τροχιά διακυβέρνησης. Οι πρόσφατες ευρωεκλογές έστειλαν καθαρό μήνυμα. Κανένα κόμμα στην Ελλάδα, έως τις επόμενες εθνικές εκλογές, δεν μπορεί μόνο του. Το παράδειγμα της Γαλλίας πρέπει να προετοιμαστεί σωστά, με βιώσιμο τρόπο και όχι ευκαιριακά.
Τα προβλήματα της κοινωνίας απαιτούν δράσεις διαμόρφωσης μιας μεγάλης προοδευτικής συνάντησης από τα κάτω.
Απαιτούν μια δημοκρατική, αντινεοφιλελεύθερη συνάντηση προγραμματικής διακυβέρνησης και όχι μόνο αντιπολιτευτικές συνεργασίες.
Δεν είναι ώρα για «διμέτωπους», περιχαρακώσεις ηγετικών ομάδων και ανταγωνισμούς ποσοστών κομμάτων διαμαρτυρίας. Είναι η ώρα της ευγενούς άμιλλας όλων των προοδευτικών κομμάτων, με μονομέτωπο αντινεοφιλελεύθερο αγώνα, που θα καθιστά ενεργό την κοινωνική θέληση.
Γιατί δεν είναι κοινωνικό ζητούμενο το ποιο θα είναι δεύτερο ή τρίτο κόμμα. Πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να μη γίνεται διακριτό ότι ο πήχης των εκλογών αφορά την εκλογική νίκη.
Για να τεθεί ένα τέρμα στο άλλοθι για τις ανεξέλεγκτες πολιτικές της ΝΔ. Μιας ΝΔ που με τις πολιτικές της, όπως είπε πρόσφατα και ο Αλέξης Τσίπρας, κάνει το παν να έρθει… δεύτερη και κάποιοι δεν… το επιτρέπουν.
Ακριβώς, όμως, για αυτόν τον λόγο πρέπει να επισπευσθούν πρωτοβουλίες χωρίς ηγεμονισμούς και καπελώματα, με τη συμμετοχή και εκπροσώπων παραγωγικών και κοινωνικών φορέων από τριτοβάθμια όργανα, προκειμένου ο προοδευτικός χώρος να γίνει πρώτος, δηλαδή να επανέλθει σε τροχιά κυβερνησιμότητας.
Η παρακαταθήκη της Μεταπολίτευσης, που δημοκρατικά έδινε τη δυνατότητα στον πολίτη να επιλέγει, μέσα από την αναμέτρηση εναλλακτικών κομμάτων, τη διακυβέρνηση της χώρας, δεν πρέπει να ακυρωθεί.
Είναι αναγκαία η συμβολή όλων για να αναπτυχθούν πρωτοβουλίες από όλα τα στελέχη των κομμάτων σε όλη τη χώρα, ώστε όλα τα κόμματα που αυτοπροσδιορίζονται στο προοδευτικό τόξο να γίνουν ανάχωμα στο να μεταλλαχθεί το πολιτικό σύστημα της χώρας σε μια καρικατούρα αντιγραφής των μοντέλων διακυβέρνησης, όπως, για παράδειγμα, συμβαίνει στη Γαλλία, στην Ολλανδία, στην Αμερική κ.λπ.
Με «κολοβές» δημοκρατίες, όπου αναμετριούνται συστημικά κόμματα για να εφαρμοσθούν οι ίδιες άδικες πολιτικές, απλώς με άλλα πρόσωπα.
Επειδή ο χρόνος των επόμενων εθνικών εκλογών είναι απροσδιόριστος, η επόμενη μέρα για τις δυνάμεις της Αριστεράς, του δημοκρατικού σοσιαλισμού, της οικολογίας, γενικότερα για κάθε προοδευτικό πολίτη, είναι τώρα!
Και για αυτήν καλούμαστε να γίνουμε οι επισπεύδοντες… Ας μετατρέψουμε σε κοινωνικό αίτημα την ανάγκη να βρει πολιτική έκφραση η υφιστάμενη κοινωνική αντιπολίτευση.
ΤΟ ΠΑΡΟΝ