Πού πάμε, με ποιον καιρό αρμενίζουμε;

Έχουν αλλάξει οι εποχές. Έχει αλλάξει η ζωή μας. Ζούμε πλέον στην εποχή των social media, του διαδικτύου. Οι κλασικοί τρόποι γραφής και ανάγνωσης μεταβάλλονται.

Όπως γράφουμε και στη σελίδα 11, τα προϊόντα γραφικής ύλης, τα χαρτικά κ.λπ. έχουν τις μεγαλύτερες μειώσεις πωλήσεων. Κανείς πλέον δεν χρησιμοποιεί στιλό, κανείς δεν γράφει σε χαρτί, κανείς δεν ενημερώνεται από τις εφημερίδες… Όλα ηλεκτρονικά, όλα μέσω του διαδικτύου. Είναι σαν το αλκοόλ. Έχει γίνει εθισμός, ανάγκη.

Το διαδίκτυο μας κατευθύνει κι εμείς το ακολουθούμε, μοιραίοι και άβουλοι, σαν υπνωτισμένοι. Γιατί, όμως; Τι το διαφορετικό μας δίνει; Πώς μας πείθει ότι αξίζει να το έχουμε οδηγό, μέντορα, εξουσιαστή; Με βάση τη μέχρι τώρα συμμετοχή του στο κοινωνικό γίγνεσθαι, στη διαμόρφωση γεγονότων και καταστάσεων, τι βαθμό του βάζουμε; Έχει πάει καλύτερα ή χειρότερα ο κόσμος; Βλέπουμε φως στην άκρη του τούνελ ή συνεχίζεται το σκοτάδι; Αυτός ο επηρεασμός πού μας πηγαίνει; Τι προοπτικές μάς δημιουργεί;

Την απάντηση την εισπράττουμε καθημερινά. Και δεν θα λέγαμε ότι είναι η καλύτερη. Κάτι δεν κάνουμε καλά, λοιπόν, και με τα social media. Κάπου το έχουμε χάσει.

Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι έχουμε ξεχάσει πως είναι δικό μας δημιούργημα, δικό μας προϊόν. Από εμάς εξαρτάται το πώς θα χρησιμοποιήσουμε το διαδίκτυο. Αν θα το κάνουμε όργανο ανάπτυξης ή όργανο καταστροφής. Δεν είναι δυνατόν να μας καθυποτάσσει κάτι που φτιάξαμε εμείς. Δηλαδή, τι κάναμε; Δημιουργήσαμε τον… δυνάστη μας, το… αφεντικό μας; Αν το κατανοήσουμε αυτό, θα βρούμε τον τρόπο να ξεπεράσουμε το δημιούργημά μας και να το θέσουμε στη δική μας διάθεση αντί να τεθούμε εμείς στη δική του.

Γιατί αυτό είναι το διακύβευμα.
Θα γίνει δικό μας όργανο το διαδίκτυο ή θα παραμείνουμε υποτακτικοί του;

Ιδού η Ρόδος…

ΤΟ ΠΑΡΟΝ