Το Γαλλικό παράδειγμα και η Νεοταξική Μεταεθνική μετάλλαξη της Ευρώπης

Γράφει ο
ΠΕΡΙΚΛΗΣ  ΝΕΑΡΧΟΥ
Πρέσβυς ε.τ.

Ανετράπησαν τα προγνωστικά στον β’ γύρο των Γαλλικών εκλογών και ήρθε πρώτο κόμμα σε έδρες το Μέτωπο της Αριστεράς του Μελανσόν, δεύτερο το καθόλου αναμενόμενο κόμμα του Μακρόν και τρίτο το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν. Το εκπληκτικό είναι ότι το τρίτο κόμμα σε έδρες ήρθε πρώτο κόμμα σε αριθμό ψήφων, με διαφορά από το πρώτο σε έδρες τρία εκατομμύρια ψήφους.

Η αναντιστοιχία αυτή δείχνει τον ρόλο που έπαιξε το παιχνίδι της αποσύρσεως υποψηφίων στις ε­κλογικές περιφέρειες που είχαν τρεις υποψηφίους, οι οποίες ήταν πάνω από διακόσιες, μετά από ανορθόδοξες συνεργασίες κομμάτων, με στόχο τον αποκλεισμό του Εθνικού Μετώπου. Δείχνει ε­πίσης πως χρησιμοποιείται ο β’ εκλογικός γύρος ως ένα σύστημα μερικού ελέγχου της λαϊκής ψήφου. Με έναν λίγο διαφορετικό τρόπο, έγινε το ίδιο και στη μάνα του κοινοβουλευτισμού, τη Μ. Βρετανία. Το νεόκοπο κόμμα του Φάρατζ κατόρθωσε να πάρει εκεί το 17% των ψήφων. Πήρε όμως μόνο 4 έδρες, όταν στην Ελλάδα ένα κόμμα με 3% παίρνει 11 έδρες τουλάχιστον.

Το σημαντικότερο όμως δεν είναι οι αδικίες ή τα παράξενα μεγάλων δημοκρατικών χωρών, όπως η Γαλλία και η Μ. Βρετανία. Είναι η εκλογική επέλαση νέων πληθυσμών που μεταλλάσσουν τις Ευρωπαϊκές εθνικές κοινωνίες.
Η μαζική μετανάστευση, κυρίως λαθρομετανάστευση, και η αθρόα μετά νομιμοποίησή τους και απόδοση σ’ αυτούς ιθαγένειας έγινε μια μηχανή που μεταλλάσσει γεωμετρικά τις Ευρωπαϊκές κοινωνίες. Καθοριστικό στοιχείο σ’ αυτό είναι η εισαγωγή Ευρωπαϊκών Κανονισμών που, υπό το πρόσχημα μιας ανθρωπιστικής πολιτικής, διηύρυναν το πλαίσιο του υποτιθεμένου πολιτικού ασύλου ώστε να χωρούν όλοι σχεδόν παρανόμως προσερχόμενοι, με άλλοθι την παραπομπή τους μετά σε Επιτροπές Ασύλου, οι οποίες αποφασίζουν, διά της δικαστικής οδού, εάν αυτοί είναι ή δεν είναι πρόσφυγες και εάν δικαιούνται ή όχι άσυλο. Σε κάθε όμως περίπτωση, τίθεται στην περίπτωση των μη αναγνωρισθέντων ως «προσφύγων» το πρακτικό πρόβλημα της επαναπροωθήσεως, το οποίο δεν είναι καθόλου εύκολο. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ελάχιστο ποσοστό των παρανόμως εισελθό­ντων στη χώρα να απελαύνεται.

Μέχρι το 2003 η μετανάστευση ήταν εθνική αρμοδιότητα και κάθε χώρα-μέλος εφάρμοζε το δικό της σύστημα. Το 2003, με πρωτοβουλία της Ελληνικής προεδρίας, επί κυβερνήσεως Σημίτη, πάρθηκε απόφαση η «Ευρωπαϊκή ενοποίηση» να περιλάβει και τη μετανάστευση και το άσυλο. Με πρωτοβουλία και εισήγηση της Ελλάδος του Σημίτη, η οποία έ­δρασε, προφανώς, με οδηγίες της Νέας Τάξεως και της Παγκοσμιοποίησης, εισήχθησαν δύο βασικοί κανονισμοί. Ο ένας αφορούσε τους «επί μακρόν διαμένο­ντες» και προέβλεπε συγκεκριμένα ότι «μετά από πενταετή συνεχή παραμονή» αποκτούν το καθεστώς του επί μακρόν διαμένοντος μετανάστη, το οποίο τους εξασφαλίζει όλα τα δικαιώματα του πολίτη της χώρας, πλην της ψήφου στις εθνικές εκλογές. Το δικαίωμα αυτό αποδίδεται από τις εθνικές κυβερνήσεις.

Ο δεύτερος κανονισμός «περί οικογενειακής επανενώσεως» προέβλεπε ότι όσοι αποκτούν το καθεστώς του επί μακρόν διαμένοντος αποκτούν αυτομάτως και το δικαίωμα της Οικογενειακής Επανενώσε­ως, το δικαίωμα, δηλαδή, να φέρουν και την οικογένειά τους. Αντιλαμβάνεται κανείς τι συνέπειες έχουν οι Κανονισμοί αυτοί σε συνδυασμό με μια πολύ διευρυμένη και χαλαρή αντίληψη του ασύλου, που δεν περιορίζεται αυστηρά στους πολιτικά διωκόμενους και στους προερχόμενους από γειτονικές χώρες, όπως προβλέπεται από το διεθνές δίκαιο περί ασύλου.

Οι Κανονισμοί αυτοί, παρά τις αντιδράσεις και τα αυστηρά μέτρα που έχουν ληφθεί, κατά τα τελευταία χρόνια, κατά της παράνομης μεταναστεύσεως σε πολλές χώρες, είναι πάντα σε ισχύ και, προφανώς, επενεργούν στην αλματώδη αύξηση των ξένων, Μουσουλμανικών κυρίως, πληθυσμών.

Το φαινόμενο αυτό είναι πολύ έντονο στη Γαλλία και πολλοί νομίζουν ότι οι μεγάλοι ξένοι πληθυσμοί σ’ αυτήν τη χώρα οφείλονται κυρίως στο αποικιακό παρελθόν της. Αυτό είναι εν μέρει αλήθεια. Η Γαλλία, μέχρι τη δεκαετία του 1960, είχε ελάχιστο ξένο πληθυσμό. Κατά την περίοδο αυτή, ο Στρατηγός Ντε Γκολ, για να επουλώσει τις πληγές από τον πόλεμο της Αλγερίας, να διατηρήσει μια ορισμένη Γαλλική επιρροή στη Βόρεια Αφρική και να καλύψει ανάγκες για εργατικά χέρια από ανθρώπους που μιλούσαν Γαλλικά, προτίμησε να εισαγάγει 500.000 Αλγερινούς εργαζομένους με καθεστώς πράσινης κάρτας.

Αργότερα, ο Πρόεδρος Ζισκάρ ντ’ Εσταίν, υπό την επήρεια των νέων ιδεών και πριν τον Ευρωπαϊκό Κανονισμό, στον οποίον έγινε αναφορά, εισήγαγε νόμο για την απόδοση στους ξένους εργαζομένους με πράσινη κάρτα του δικαιώματος της οικογενειακής επανενώσεως.

Η Γαλλία άρχισε να κατακλύζεται κυριολεκτικά από παράνομους μετανάστες από τη δεκαετία του 1990, όταν δηλαδή άρχισε να προβάλλεται εντατικά και να διακηρύσσεται η παγκοσμιοποίηση, η οποία μεσουράνησε επί Προέδρου Κλίντον στις ΗΠΑ.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση εγκολπώθηκε στις πολιτικές αυτές και οι Ευρωπαϊκές κοινωνίες άρχισαν σιγά σιγά να αλλάζουν πρόσωπο, μέχρι και η Ελλάδα, που ήταν μέχρι το 1960 χώρα εκπομπής μεταναστών.

Οι συστημικές πολιτικές δυνάμεις αγνόησαν τις αντιδράσεις των πολιτών, που έβλεπαν καθημερινά τη χώρα τους να μεταλλάσσεται από οικεία σε αλλότρια. Εμφανίσθηκαν νέες δυνάμεις, όπως το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν στη Γαλλία, αλλά και πολλά άλλα κινήματα σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Κοντά στα κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά προβλήματα, προστέθηκε τώρα ένα άλλο, που έχει σχέση με την ταυτότητα και το εθνικό μέλλον.

Το παράδειγμα του Μελανσόν στη Γαλλία, που επενδύει στην ψήφο των ξένων μεταναστών, είναι βέβαιο ότι θα βρει μιμητές και σε άλλες χώρες. Εφόσον αποδίδεται σ’ αυτούς υπηκοότητα και δικαίωμα ψήφου, αποτελούν πλέον μέρος του πληθυσμού και του πολιτικού σώματος.

Είναι προφανές ότι οι πολιτικές αυτές οδηγούν σε αλλαγές πληθυσμού αλλά και ταυτότητας. Πώς θα αντιδράσουν οι Ευρωπαϊκοί λαοί; Θα δεχθούν παθητικά τη μεταεθνική τους μετάλλαξη;

ΤΟ ΠΑΡΟΝ

Φωτό: neusroom.com