Ν. Κακλαμάνης στο “Π”: Η Ιστορία επαναλαμβάνεται το 2024
Του
ΝΙΚΗΤΑ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗ
Βουλευτή ΝΔ Α’ Αθηνών
Ό,τι συμβαίνει στη Γαλλία σήμερα δεν είναι πρωτόγνωρο. Έχει συμβεί ξανά το 1789.
Τότε που οι Γάλλοι ύψωσαν τη σημαία της Επανάστασης απέναντι στην απόλυτη μοναρχία του Λουδοβίκου ΙΣΤ’, προκαλώντας ένα εκρηκτικό ντόμινο πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων παγκοσμίως.
Πολλές από τις αρχές της Επανάστασης, που έγινε στη Γαλλία πριν από 235 χρόνια, μεταδόθηκαν στη Δυτική Ευρώπη και πέρα από αυτήν. Εμπνευσμένη από φιλελεύθερες και ριζοσπαστικές ιδέες, κυριολεκτικά, η Γαλλική Επανάσταση άλλαξε ριζικά την πορεία της Σύγχρονης Ιστορίας, προκαλώντας παγκοσμίως μείωση των απόλυτων μοναρχιών και αντικατάστασή τους από δημοκρατίες.
Η Γαλλική Επανάσταση οργανώθηκε από την ανερχόμενη αστική τάξη (bourgeoisie), η οποία, εμπνευσμένη από τα κηρύγματα των Διαφωτιστών και με κεντρικό σύνθημα το τρίπτυχο «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη», θέλησε να βελτιώσει την υπάρχουσα μοναρχία, μετατρέποντάς τη σε συνταγματική, και όχι να την καταργήσει.
Στην πορεία, όμως, η μοναρχία καταργήθηκε και μετά από περιόδους τρομοκρατίας αλλά και οργάνωσης δίκαιου κράτους η νεοσύστατη Δημοκρατία καταλύθηκε από τον Ναπολέοντα Α’ Βοναπάρτη.
Ποιο το νόημα, όμως, αυτής της μεγάλης αναδρομής σε ένα από τα γεγονότα που άλλαξαν την πολιτική και κοινωνική ιστορία σε παγκόσμιο επίπεδο;
Αν στη θέση του Λουδοβίκου ΙΣΤ’ βάλει κανείς τον Εμανουέλ Μακρόν και στη θέση του Ναπολέοντα Α’ Βοναπάρτη τη Μαρίν Λεπέν, εύκολα μπορεί να διαπιστώσει ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται το 2024…
Προσέξτε:
Το κεντρικό σύνθημα της Γαλλικής Επανάστασης ήταν: «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη».
Τι ζητούν σήμερα και πάλι οι Γάλλοι, είτε με το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων» είτε με το αγροτικό κίνημα; Αυτά τα ίδια δημοκρατικά αγαθά.
Τι εισπράττουν, όμως;
Δυστυχώς, ό,τι και η γαλλική κοινωνία του 18ου αιώνα, που ήταν οργανωμένη σε τρεις θεσμοθετημένες τάξεις, στις οποίες οι άνθρωποι κατατάσσονταν με κριτήριο την καταγωγή τους και τα προνόμια που τους είχαν απονεμηθεί από τον ηγεμόνα.
Οι τρεις θεσμοθετημένες τάξεις ήταν ο κλήρος (0,5% του πληθυσμού), οι ευγενείς (1,5% του πληθυσμού) και η τρίτη τάξη (98% του πληθυσμού), που την αποτελούσαν όλοι όσοι δεν ανήκαν στις δύο προηγούμενες (αστοί, αγρότες και εργάτες).
Ο κλήρος και οι ευγενείς είχαν προνόμια, ενώ η τρίτη τάξη είχε μόνο υποχρεώσεις (πλήρωνε το σύνολο των φόρων, τη στιγμή που οι άλλες δύο τάξεις δεν φορολογούνταν).
Κάπως έτσι κυβέρνησε και ο Μακρόν έως σήμερα.
Διαχώρισε τους Γάλλους. Νοιάστηκε αποκλειστικά για την ελίτ, την υπηρέτησε πιστά, συντέλεσε με τις πολιτικές του στο να γιγαντωθεί και μετέτρεψε έτσι τους πλούσιους Γάλλους σε πλουσιότερους και τους φτωχούς σε φτωχότερους.
Δεν άκουσε ποτέ τον λαό του. Δεν ενδιαφέρθηκε για την καθημερινότητά του, για την ακρίβεια, για την ανεργία που διογκώθηκε, για την ανασφάλεια που επικρατεί πλέον στη Γαλλία, με κύρια αιτία την ανεξέλεγκτη (λαθρο)μετανάστευση.
Έτσι, έφτασε στο 14% των πρόσφατων ευρωεκλογών και στο μόλις 20,8% της περασμένης Κυριακής. Και υποχρεώθηκε να σπείρει στην επιχειρηματολογία του –για να σταματήσει την προέλαση της Λεπέν– τον φόβο της (φερόμενης) Ακροδεξιάς, που μπορεί να σύρει τη Γαλλία μέχρι και στα «σαγόνια» του ΔΝΤ!
Μιας και ο λόγος περί «Ακροδεξιάς», θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τον όρο.
Δεν είναι δυνατόν να χαρακτηρίζεται «ακροδεξιός» όποιος αγαπάει την πατρίδα του, επιθυμεί να διατηρούνται οι παραδόσεις της, πιστεύει στον θεσμό της οικογένειας και στη θρησκεία του.
Κλείνει η παρένθεση.
Τι δείχνει, λοιπόν, το αποτέλεσμα των γαλλικών εκλογών;
Αν και το αντεύχομαι, μου θυμίζει σύγχρονο 1789, με τους Γάλλους να σηκώνουν πρώτοι και πάλι τη σημαία της Επανάστασης απέναντι στον «κλήρο» και στους «ευγενείς» των… Βρυξελλών.
Τα ίδια μηνύματα έρχονται και από τη Γερμανία, με το πλέον «κακό» παρελθόν. Στην Ιταλία, επίσης, τα πάντα κινούνται σε παρόμοια λογική.
Στην Ισπανία, στην Αυστρία, στην Ολλανδία, το ίδιο σκεπτικό θριαμβεύει.
Οι ώρες είναι κρίσιμες για την Ευρώπη.
Υπάρχει πόλεμος εν ενεργεία (Ουκρανία), η Μέση Ανατολή φλέγεται (Παλαιστινιακό) και οι ηγέτες της ΕΕ, αντί να αναλαμβάνουν πρωταγωνιστικό ρόλο για να δώσουν λύσεις, απλώς υπακούν στις εντολές από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, μοιράζοντας απλόχερα δισεκατομμύρια ευρώ στον κ. Ζελένσκι για να καταστρέφει την πατρίδα του και υποχρεώνοντας τους λαούς τους να «πληρώνουν το μάρμαρο».
Τα εκατομμύρια των Ευρωπαίων, όμως, καταλαβαίνουν τι γίνεται και αντιδρούν. Προς το παρόν, δημοκρατικά, μέσα από τις κάλπες.
Όπως στη Γαλλία το 1789, αν και μετά ακολούθησε ο Ναπολέων Α’ Βοναπάρτης.
Όπως στη Βαϊμάρη από το 1919 έως το 1933, αν και μετά ήρθε ο Αδόλφος Χίτλερ.
Θέλω να ελπίζω ότι η Ευρώπη δεν βρίσκεται κοντά σε τέτοιες αποφράδες ημέρες. Θέλω να ελπίζω ότι, έστω στο παρά πέντε, το εκκωφαντικό μήνυμα που εστάλη στις 9 Ιουνίου, με παραλήπτες κυρίως το Παρίσι και το Βερολίνο, θα ακουστεί.
Κι εδώ στην Ελλάδα, όμως, «ηχούν ακόμη οι καμπάνες».
Το σχεδόν 20% που συγκέντρωσαν τα κόμματα δεξιότερα της ΝΔ ή, αν προτιμάτε, η απώλεια 1 εκατ. ψήφων της γαλάζιας παράταξης σε σύγκριση με τις βουλευτικές εκλογές του 2023 δείχνει πολλά.
Μπορεί η αντιπολίτευση να μην καρπώθηκε αυτή την πτώση των 13 μονάδων, αλλά δεν πρέπει η μεγαλύτερη λαϊκή παράταξη του τόπου να βάλει το πρόβλημα «κάτω από το χαλί», περιμένοντας τη λήξη της θητείας της το 2027.
Τα εκατομμύρια του απλού κόσμου της ΝΔ δεν τρώνε… κουτόχορτο.
Το απέδειξαν ήδη μία φορά. Όσοι από το Μέγαρο εκεί στην Ηρώδου Αττικού είτε κλείνουν τα αυτιά τους είτε παραμορφώνουν τα μηνύματα θα εκπλαγούν δυσάρεστα.
Ελπίζω ότι ο πρωθυπουργός δεν σκέφτεται έτσι…
ΤΟ ΠΑΡΟΝ