Η νέα γενιά αναζητά το ΑΥΡΙΟ και αγωνιά
Έκατσε η… μπίλια των εσωκομματικών εκλογών στο ΠΑΣΟΚ στις αρχές του Οκτώβρη. Και από υποψηφίους, άλλο τίποτα. Πολύ χαμηλά ο πήχης, ανοίγει την… όρεξη πολλών. Από την άλλη πλευρά, ο ΣΥΡΙΖΑ ταλανίζεται από τις καταγγελίες για… μαύρα ταμεία, η κυβερνητική παράταξη δεν λέει να ξεπεράσει την κρίση αλαζονείας που της προκάλεσε η μεγάλη νίκη των εθνικών εκλογών και τώρα πρέπει να συνέλθει από το… χαστούκι των ευρωεκλογών και πάει λέγοντας.
Κάθε μέρα παρακολουθούμε τα μεγάλα κόμματα να βγάζουν προβλήματα. Να μην μπορούν να παραγάγουν πολιτική, να σχεδιάσουν κάτι που θα ανακουφίσει τον κόσμο, που θα δώσει ένα ψήγμα ελπίδας στον λαό. Αλλά και αν το κάνουν κάποια φορά, ξεχνάνε πάντα τη νέα γενιά, την Ελλάδα τού αύριο, την επένδυση στο μέλλον που οφείλει να κάνει ο τόπος. Οι πολιτικές ηγεσίες, πνιγμένες στα προβλήματα των κομμάτων τους, χαμένες στον κυκεώνα των προκλήσεων, ζαλισμένες από τον πέλεκυ των ευρωεκλογών, δεν ασχολούνται με τους νέους, δεν τις απασχολεί το αύριο της χώρας και του γένους, ξεχνάνε την περίφημη νέα γενιά, που κάποτε την είχαν όλοι στην πρώτη γραμμή, και μάλιστα υπήρχε και ειδικό υπουργείο για να εξετάζει αποκλειστικά τα θέματα που σχετίζονται με τους νέους και την πρόοδό τους.
Σήμερα, η νέα γενιά υπάρχει μόνο στις προεκλογικές μπροσούρες των κομμάτων. Μετά τις εκλογές, το απόλυτο τίποτα. Οι πολιτικοί γύρισαν την πλάτη στους νέους κι εκείνοι τους γύρισαν τη δική τους. Από μακριά κι αγαπημένοι…
Οι πολιτικοί έχασαν τη νεολαία. Οι νέοι αντιλαμβάνονται, ξέρουν να ξεχωρίζουν τι ρόλο βαράει ο καθένας και την… έκαναν. Έμειναν μακριά από τους πολιτικούς, μακριά από αυτό που εκφράζει η πολιτική στην Ελλάδα. Είδαν ότι οι πολιτικοί δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για να τους βοηθήσουν. Ούτε καν ενδιαφέρονται. Έχουν, βλέπετε, άλλες έγνοιες. Δεν παύουν, όμως, οι νέοι να αναζητούν κάποιον να τους δείξει τον δρόμο, να τους αφουγκραστεί, να τους νιώσει. Κάποιον που να μπορούν να του πουν τον προβληματισμό τους, τις απορίες τους, τις αγωνίες τους. Να μπορούν να τον εμπιστευτούν. Να τους δώσει πυξίδα, ιδέες. Να τους ζωντανέψει τα όνειρα.
Θα τον βρουν, όμως; Αυτό είναι το ζητούμενο. Γιατί αυτό το είδος είναι υπό εξαφάνιση από την πολιτική μας σκηνή εδώ και πολλά χρόνια…
Οπότε, μάλλον άδικα ψάχνουν.
ΤΟ ΠΑΡΟΝ