Η φοβική κυβέρνηση και τα θαλάσσια πάρκα

Του
ΒΑΣΙΛΗ ΤΑΛΑΜΑΓΚΑ

Σε κάποιες ημέρες οι ευρωεκλογές θα αποτελούν παρελθόν και η χώρα μας θα ενσκήψει εκ νέου στη διαχείριση των καίριων προβλημάτων στα εθνικά θέματα.

Είναι νωπή ακόμα η διαρροή από την Τουρκία ότι θα «χαρτογραφήσει θαλάσσια πάρκα στο Αιγαίο», μετά τη σχετική ανακοίνωση της Ελλάδας, σε μια κίνηση οφθαλμόν αντί οφθαλμού.

Με αφορμή τα θαλάσσια πάρκα στο Αιγαίο, ήρθαν ξανά στην επικαιρότητα οι γνωστές ελληνικές θέσεις σε ό,τι αφορά το Αιγαίο.

Α. Με βάση τη Συνθήκη της Λωζάννης, ό,τι βρίσκεται στα τρία μίλια από την Τουρκία (π.χ. νησίδες, βραχονησίδες) είναι τουρκικό και ό,τι βρίσκεται πέραν των τριών μιλίων είναι ελληνικό, όπως π.χ. οι βραχονησίδες Ίμια. Και τα θαλάσσια σύνορα στο Αιγαίο είναι επακριβώς καθορισμένα, συνεπώς δεν υπάρχει έδαφος για την τουρκική θέση περί «γκρίζων ζωνών» (δηλαδή βραχονησίδων με ασαφή κυριαρχία).

Β. Η Ελλάδα δύναται μονομερώς να καθορίσει την ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη) της αρεσκείας της, δηλαδή σχεδόν σε όλο το Αιγαίο Πέλαγος. Και, σε αυτό το πλαίσιο, μπορεί να αποφασίζει και για τα θαλάσσια πάρκα της αρεσκείας της και εκτός χωρικών υδάτων.

Η αντίδραση της Τουρκίας οφείλεται κυρίως σε δύο λόγους: Πρώτον, θεωρεί ότι δεν συνάδει με τη Διακήρυξη των Αθηνών (7 Δεκεμβρίου 2023), στην οποία αναγράφεται ότι οι δύο χώρες οφείλουν «να απέχουν από κάθε δήλωση, πρωτοβουλία ή ενέργεια που θα μπορούσε να υπονομεύσει… το γράμμα και το πνεύμα αυτής της Διακήρυξης» και, δεύτερον, πιστεύει ότι η Ελλάδα προσπαθεί εντέχνως να επεκταθεί στο Αιγαίο με στόχο τη δημιουργία «ελληνικής λίμνης» στο Αιγαίο.

Υπάρχει και ένα ζήτημα που θέτουν διαρκώς οι τούρκοι διπλωμάτες: Η εγκατάσταση ανεμογεννητριών (αιολικά πάρκα) πάνω σε βραχονησίδες από πανίσχυρα επιχειρηματικά συμφέροντα.

Η συγκεκριμένη πρακτική μπορεί να δώσει πατήματα στην Τουρκία, αφού οι γείτονες θεωρούν ότι αυτά τα ζητήματα είναι «κατεξοχήν ζητήματα για συνεργασία και κοινές δράσεις μεταξύ δύο γειτόνων σε σχέση με την ανοικτή θάλασσα και όχι για μονομερείς πρωτοβουλίες».

Αναφέρουν, μάλιστα, τη συνεργασία Μαλαισίας και Φιλιππίνων, το 1996, για την πρώτη θαλάσσια, διασυνοριακή προστατευόμενη περιοχή στην Ασία, την προστατευόμενη περιοχή στη θάλασσα Σουλού, για την οποία συνήφθη μνημόνιο μεταξύ των δύο κυβερνήσεων.

Το λάθος της ελληνικής πλευράς είναι ότι δεν ακολουθεί στιβαρή πολιτική. Αν θέλει να δημιουργηθούν αιολικά πάρκα σε ελληνικές βραχονησίδες, θα πρέπει να το πάει μέχρι τέλους.

Δυστυχώς, η ελληνική κυβέρνηση βάζει στο παιχνίδι επιχειρηματικά συμφέροντα με αιολικά πάρκα, χωρίς να έχει αποφασίσει να ακολουθήσει σκληρή γραμμή σε οποιαδήποτε τουρκική πρόκληση. Κινδυνεύει, έτσι, να παίξει το παιχνίδι των επιχειρηματιών σε βάρος των εθνικών συμφερόντων…

ΤΟ ΠΑΡΟΝ