Ψάχνουν… παράθυρο για να συνεχιστούν οι εργασίες εκβάθυνσης στο λιμάνι του Πειραιά

ΜΕΤΑ ΤΟ… ΦΡΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΣτΕ

Γράφει ο
Νίκος Παρασκευάς

Αυτή η ιστορία με την επέκταση του λιμανιού για τη δημιουργία χώρων που θα φιλοξενούν μεγάλα κρουαζιερόπλοια και τις συνοδευτικές εργασίες, όπως εκβάθυνση, δημιουργία νέας ακτής έκτασης 130 στρεμμάτων για την ίδρυση κέντρων υποδοχής κ.λπ., τείνει να εξελιχθεί σε… Γεφύρι της Άρτας.

Οι εργασίες έχουν αρχίσει εδώ και δύο – τρία χρόνια, αλλά κανένας δεν γνωρίζει πότε θα ολοκληρωθούν. Διότι η Cosco, που, ως κυρίαρχος του λιμανιού, έχει την ευθύνη να πραγματοποιήσει αυτά τα έργα, κάνει υπερβάσεις που αντικρούουν στη νομοθεσία, με αποτέλεσμα κάτοικοι και φορείς της πόλης, που ενδεχομένως δεν ήθελαν την κινεζική εταιρεία στον Πειραιά, να βρίσκουν πατήματα για να κάνουν προσφυγές στη δικαιοσύνη και φυσικά να δικαιώνονται.

Ενώ, λοιπόν, με προσωρινή διάταξη του ΣτΕ έχουν σταματήσει τα έργα επέκτασης του λιμανιού, μόλις πριν από λίγες μέρες το Ανώτατο Δικαστήριο απαγόρευσε και τις εργασίες εκβάθυνσης, της λεγόμενης «βυθοκόρησης». Εδώ, όμως, οι προσφεύγοντες είχαν όλα τα δίκια, γιατί η βυθοκόρηση είναι μεν απλή διαδικασία, αλλά το δύσκολο είναι τι γίνεται με τα βυθοκορήματα. Γιατί τα βυθοκορήματα του λιμανιού έχουν έντονη τοξικότητα που είναι άκρως επικίνδυνη για τη δημόσια υγεία και πρέπει να μεταφέρονται σε ειδικούς χώρους, κάτι το οποίο δεν γίνεται. Αρχικά είχε σχεδιαστεί να εγκλωβίζονται σε τσιμεντένια μπλόκια, που θα βυθίζονταν για να δημιουργηθεί ο νέος λιμενικός χώρος των 130 στρεμμάτων, που θα εξυπηρετεί τις ανάγκες της κρουαζιέρας. Εκεί ήταν μια ασφαλής τοποθέτηση, γιατί από το τσιμεντένιο κουτί δεν θα μπορούσαν να διαρρεύσουν στη θάλασσα. Όμως, επειδή έχουν σταματήσει και τα έργα για το συγκεκριμένο πλάνο, κανένας δεν γνωρίζει πού πάνε τα βυθοκορήματα. Λέγεται ότι πάνε κάπου στη Ριτσώνα, αλλά όπου εναποτίθενται αποτελούν κίνδυνο-θάνατο για το περιβάλλον. Βέβαια, μέχρι να πάνε στη Ριτσώνα, περνάνε μέσα από τον Πειραιά αλλά και από άλλες κατοικημένες περιοχές πάνω σε απλά φορτηγά, χωρίς στεγανοποίηση, με αποτέλεσμα να πέφτουν κάποια στον δρόμο κ.λπ.

Σύμφωνα με μελέτες έγκυρων επιστημονικών φορέων, τα βυθοκορήματα είναι τοξικά γιατί αποτελούνται από κατάλοιπα καυσίμων και υφαλοχρωμάτων των πλοίων που επισκέπτονται το λιμάνι, καθώς και από ανθρώπινα απόβλητα, αφού μέχρι πριν από 15 χρόνια περίπου στο λιμάνι κατέληγαν πολλοί βόθροι της Ε’ Κοινότητας. Όλο αυτό το μείγμα με την πάροδο των ετών έχει ζυμωθεί, έχει εξελιχθεί και έχει γίνει μια τοξική μάζα. Γι’ αυτό και θεωρείται άκρως επικίνδυνο για τον άνθρωπο και το περιβάλλον και δεν πρέπει να μένει εκτεθειμένο στην ατμόσφαιρα.

Βλέποντας λοιπόν αυτό το χάλι, κάποιοι φορείς της πόλης που είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένοι σε τέτοια θέματα, όπως το Εργατικό Κέντρο, ο Δικηγορικός Σύλλογος, το Παρατηρητήριο της Πειραϊκής και άλλοι, προσέφυγαν στο ΣτΕ ζητώντας να ανασταλούν οι εργασίες βυθοκόρησης μέχρι να βρεθεί τρόπος ασφαλούς μεταφοράς και ενταφιασμού των βυθοκορημάτων ή μέχρι να ξαναρχίσουν οι εργασίες επέκτασης του λιμανιού, για να τοποθετηθούν στα μπλόκια. Το ΣτΕ έκανε δεκτή την προσφυγή και άναψε κόκκινο στις εργασίες εκβάθυνσης.

Το ζητούμενο, όμως, δεν είναι να σταματούν αλλά να τελειώνουν τα έργα. Και αυτό διότι όλες αυτές οι καθυστερήσεις δεν πληγώνουν την Cosco, αυτή κάθε χρόνο παρουσιάζει αύξηση κύκλου εργασιών και κερδών, αλλά εμάς τους Πειραιώτες, αφού χωρίς υποδομές δεν θα έρθει κόσμος στο λιμάνι και την τουριστική κίνηση που έχουμε σήμερα θα την πάρουν λιμάνια άλλων πόλεων, που καραδοκούν. Χώρια τους κινδύνους που εγκυμονούν για τη ναυσιπλοΐα τα απομεινάρια των έργων που είχαν ξεκινήσει για την επέκταση και έχουν μείνει στη μέση. Μπορεί να υπάρχουν σημάνσεις, μπορεί να έχουν ληφθεί μέτρα, αλλά η θάλασσα δεν είναι δρόμος, όπου αν ανοίξει μια λακκούβα, μπαίνει ένα πλέγμα και την απομονώνει. Στη θάλασσα υπάρχουν ρεύματα, υπάρχουν μετακινήσεις υλικών στον βυθό, γίνονται συνέχεια αλλαγές. Κάτι κάπου θα ξεφύγει και θα γίνει το κακό. Και μετά δεν θα… πατάει ψυχή στο λιμάνι. Θα τρέχουν όλοι για Ραφήνα και Λαύριο. Γι’ αυτό επιμένουμε ότι δεν είναι λύση να σταματάνε τα έργα.

Πρέπει να βρεθεί η χρυσή τομή ώστε να καλύπτονται τα στάνταρ της νομιμότητας, για να τελειώνουν τα έργα. Είτε συμφωνούμε είτε διαφωνούμε, αφού υπάρχουν όροι και προϋποθέσεις για να γίνουν, θα γίνουν. Το θέμα είναι να μην καθυστερούν. Όχι φυσικά να επιτρέψουμε παρανομίες και να κάνουμε εκπτώσεις στα θέματα ασφάλειας, για να γίνουν, αλλά να βρούμε τη χρυσή τομή. Αν υπάρχει αυτή, η διάθεση και η βούληση θα βρεθεί. Αν ξεκινάμε, όμως, με τη φιλοδοξία να φύγει η Cosco από το λιμάνι –άσχετα αν εμείς τη φέραμε–, αντιλαμβάνεστε ότι δεν θα γίνει τίποτα. Απλά πράγματα…

ΤΟ ΠΑΡΟΝ