Πληρώνουμε την εγκατάλειψη της υπαίθρου

Λέμε για την ακρίβεια, λέμε για τους εμπόρους και τους μεσάζοντες που ανεβάζουν στο… ταβάνι τις τιμές, αλλά δεν λέμε λέξη για τις εισαγωγές προϊόντων που κάποτε αφθονούσαν στη χώρα μας, αλλά τώρα δεν μας φτάνουν και είμαστε υποχρεωμένοι να τα εισάγουμε σε… αλμυρές τιμές, γιατί σε μια εισαγωγή η τιμή παραγωγού επιβαρύνεται με το κέρδος του τοπικού εμπόρου, του Έλληνα που θα κάνει την εισαγωγή, και φυσικά με το κόστος μεταφοράς.

Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι τον περασμένο Απρίλιο κάναμε εισαγωγή 44.490 τόνων πατάτας, έναντι 22.000 τόνων που είχαμε κάνει τον αντίστοιχο μήνα του 2023. Δηλαδή, έχουμε αύξηση της εισαγωγής του συγκεκριμένου είδους κατά 102,5%. Οι κυριότερες χώρες εισαγωγής είναι η Κύπρος, η Αίγυπτος και η Γαλλία. Αντίστοιχη αύξηση είχαμε και στις εισαγωγές μήλων, που έφτασε το 254%, με κυριότερη χώρα εισαγωγής τα Σκόπια. Τι δείχνουν όλα αυτά;

Ότι η πατροπαράδοτη ελληνική παραγωγή δεν υπάρχει πλέον, γιατί η ύπαιθρος εγκαταλείφθηκε, τα χωράφια έπαψαν να καλλιεργούνται και οι νέοι δεν ασχολούνται πιά με τη γεωργία. Κάποτε δεν υπήρχε στην Πελοπόννησο χωράφι που να μην έχει πατάτες. Δεν υπήρχε έκταση στη Θεσσαλία που να μην έχει μηλιές. Τώρα αυτά δεν υπάρχουν. Αποτελούν ανάμνηση. Και δίνουμε λεφτά στα Σκόπια και στην Αίγυπτο για να παίρνουμε μήλα και πατάτες.

Ποιος, όμως, ασχολείται με αυτά; Ποιος σκέφτηκε να πάρει κάποια μέτρα για να ζωντανέψουν τα χωράφια, να πάρει πάλι μπρος η παραδοσιακή ελληνική γεωργία, ο πρωτογενής τομέας, που επί αιώνες τροφοδοτούσε αυτόν τον λαό με ποιοτικά και φθηνά προϊόντα; Αλλά, θα μου πείτε, εδώ δεν έχουμε χέρια για να ασχοληθούν με όσες καλλιέργειες έχουν απομείνει, δεν έχουμε ανθρώπους να μαζέψουν τις ελιές, τις φράουλες, τα κεράσια, με την επιστροφή στον πρωτογενή τομέα θα ασχολούμεθα; Με το «αν» και το «όταν», όμως, δεν λύνονται τα προβλήματα.

Αντίθετα, διαιωνίζονται. Γι’ αυτό, αν δεν θέλουμε στο μέλλον να πληρώνουμε τις πατάτες για… μοσχάρια, ας αφήσουμε τις δικαιολογίες και τις μεγαλόστομες διακηρύξεις για επενδύσεις, θέσεις εργασίας κ.λπ., και ας επιστρέψουμε στις ρίζες μας, στον πρωτογενή τομέα. Με την πρόοδο της επιστήμης και τα ευρωπαϊκά προγράμματα η γεωργία και η κτηνοτροφία δεν είναι τόσο… βάρβαρες δουλειές, όπως παλιά.

Με μελέτη, σοβαρότητα και επαγγελματισμό μπορούμε να κάνουμε θαύματα. Ίσως η ακρίβεια και οι ελλείψεις, που τη φουντώνουν, θα πρέπει να γίνουν αιτία για να δούμε μερικά πράγματα διαφορετικά. Που ενδεχομένως να αποτελούν και μια ευκαιρία που δεν πρέπει να χάσουμε…

ΤΟ ΠΑΡΟΝ