Β. Πατουλίδου στο “Π”: Η καθαρή ποδίτσα

Της
Βούλας Πατουλίδου
Υποψήφιας Ευρωβουλευτού με τη ΝΔ

Κυριακή πρωί, γωνία Ερμού με Αγίας Σοφίας, βρίσκω την ευκαιρία για έναν γρήγορο καφέ με τους συνεργάτες μου. Ανάμεσα στις κουβέντες μας, την προσοχή μου τραβάει μια εικόνα. Μια γυναίκα ηλικιωμένη, σκυφτή από το βάρος των χρόνων στην πλάτη της, προσπαθεί να προσεγγίσει με αργά βήματα ένα από τα τραπεζάκια.

Από το εσωτερικό του καταστήματος πετάγεται μια μικρή κοπελίτσα και σπεύδει να βοηθήσει την ηλικιωμένη γυναίκα. Περνάει το χέρι της κάτω από το μπράτσο της ηλικιωμένης και γίνεται το στήριγμά της. Με αργά βήματα, τη συνοδεύει ως ένα τραπέζι. Είναι εμφανής η δυσκολία της μεγάλης γυναίκας να περπατήσει. Τις βλέπω να συζητούν για δευτερόλεπτα και να επιστρέφουν στο εσωτερικό του καταστήματος με τον ίδιο αργό ρυθμό. Η μικρή κοπελίτσα «μεγαλώνει» στα μάτια μου. Τη βλέπω να βαδίζει με υπομονή πλάι στη μικροσκοπική γιαγιούλα. Εναρμονίζει το νεανικό της βήμα με τον αργό ρυθμό της ηλικιωμένης. Τερματίζουν σε ένα τραπεζάκι εντός του καταστήματος. Η μεγάλη γυναίκα απολαμβάνει ανακουφισμένη τον καφέ της και η κοπελίτσα συνεχίζει τα καθήκοντά της με τους επόμενους πελάτες. Με τη χαριτωμένη αλογοουρά, το καθαρό πρόσωπο, το φωτεινό χαμόγελο και την καθαρή ποδίτσα της, υποδέχεται, παίρνει παραγγελίες και σερβίρει. Πόσο ομορφαίνει ο κόσμος με μια ζωηρή αλογοουρά και μια καθαρή ποδίτσα…

Πόσο καλύτερος γίνεται ο κόσμος με απλές, μικρές λεπτομέρειες. Εκτιμώ απεριόριστα τους ευγενικούς ανθρώπους. Η ευγένεια είναι μια «σύνθετη λέξη». Εμπεριέχει την αξιοπρέπεια, τον σεβασμό, την εκτίμηση, την αλληλεγγύη. Βασίζεται σε βαθιά ηθικές αρχές. Δεν μπορείς να την παραγγείλεις. Ούτε να τη σερβίρεις. Και κυρίως δεν μπορείς να την πληρώσεις.

Το σύμπαν της μικρής «καθαρής ποδίτσας» είναι το πιο ελπιδοφόρο κομμάτι της κοινωνίας μας. Αυτό που μου δίνει δύναμη και όρεξη να αγωνίζομαι για τη χώρα μου. Είμαι βέβαιη πως αυτό το κορίτσι ποτέ δεν θα βρωμίσει τον δημόσιο χώρο. Ποτέ δεν θα μπει στη λωρίδα έκτακτης ανάγκης για να προσπεράσει τους άλλους. Δεν θα πατήσει ποτέ επί πτωμάτων για να βολευτεί σε μια θεσούλα. Αυτή η κοπέλα είναι ο λόγος για να διεκδικώ, από όποια θέση κι αν βρεθώ, το καλύτερο για τη χώρα μου.

Στον δρόμο για την κάλπη των ευρωεκλογών, ο δημόσιος διάλογος έχει φουντώσει. Η ακρίβεια, η κλιματική αλλαγή, η μετανάστευση και όλα τα καυτά θέματα που ταλανίζουν την Ευρώπη πέφτουν στο τραπέζι των συζητήσεων και αναζητούνται λύσεις και απαντήσεις από τους υποψηφίους. Τα θερμόμετρα του ανταγωνισμού (θεμιτού και αθέμιτου) και της αντιπαλότητας «χτυπάνε κόκκινο». Μέσα σε όλα αυτά που έχω ακούσει αυτό το διάστημα που διεκδικώ μια θέση στην Ευρωβουλή, μου έχει μείνει μια φράση: «Γιατί να ψηφίσω κάποιον που απλά τρέχει γρήγορα;». Αλήθεια, γιατί; Ίσως γιατί μετά τη Βαρκελώνη του ’92 δεν σταμάτησα να «τρέχω». Δέκα χρόνια στην Αυτοδιοίκηση έτρεχα από θέσεις αιχμής. Αντιπεριφέρεια Θεσσαλονίκης, Οργανισμός Τουρισμού Θεσσαλονίκης, Μητροπολιτική Θεσσαλονίκη, Μονή Λαζαριστών. Θέσεις με ευθύνες και όχι με τίτλους. Έτρεχα για τα έργα στους δρόμους, έτρεχα για τα νοσοκομεία, τα αθλητικά κέντρα, την Πολιτική Προστασία. ΕΤΡΕΧΑ! Έμπαινα στις κούρσες γνωρίζοντας πως πίσω από τα βαρύγδουπα λόγια, τα μεγαλεπήβολα έργα, τα κονδύλια και τους αριθμούς υπάρχουν άνθρωποι. Άνθρωποι που θα ευνοούνταν από το δικό μου τρέξιμο.

Μου έμεινε το χούι και ξέρετε τι λένε για αυτό. Την ώρα που πλήρωνα τον λογαριασμό, η καθαρή ποδίτσα μού ευχήθηκε… «καλό τρέξιμο!».

ΤΟ ΠΑΡΟΝ