Τα θαλάσσια πάρκα έχουν τη δική τους προϊστορία
–Το πρόγραμμα εποικισμού και περιβαλλοντικής ανάπτυξης των βραχονησίδων είχε και εθνική σημασία
Με την ευκαιρία του πρόσφατου 9ου Διεθνούς Συνεδρίου για τους «Ωκεανούς και τις Θάλασσες», η κυβέρνηση, και μάλιστα ο ίδιος ο πρωθυπουργός, αναφέρθηκε στη θεσμοθέτηση δύο θαλάσσιων πάρκων, στο Ιόνιο και στο Αιγαίο.
Μάλιστα, γι’ αυτό του Αιγαίου υπήρξε άμεση αντίδραση από την τουρκική πλευρά, η οποία απείλησε προς στιγμή να διαταράξει τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης μεταξύ των δύο χωρών, Ελλάδας και Τουρκίας.
Σημείο που ίσως είναι κομβικό και για τη συνάντηση του έλληνα Πρωθυπουργού με τον τούρκο Πρόεδρο.
Όμως, αυτή η επιχειρούμενη θεσμοθέτηση δεν είναι ούτε σύγχρονη ούτε καινούργια. Έχει τη δική της ιστορία και τα δικά της… μυστικά.
Την περίοδο 1994 – 1995, επί της τελευταίας κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον Ανδρέα Παπανδρέου, του πατριωτικού ΠΑΣΟΚ ιστορικά, το πρόγραμμα εποικισμού και περιβαλλοντικής ανάπτυξης των βραχονησίδων του υπουργείου Εθνικής Άμυνας, του οποίου την έμπνευση, τον σχεδιασμό και τη στρατηγική είχε ο τότε υπουργός Εθνικής Άμυνας Μανώλης Μπεντενιώτης, ήταν μια σημαντική εθνική και πατριωτική πρωτοβουλία, που σήμερα εκτιμάται και στα πλαίσια της περιβαλλοντικής πολιτικής και της κλιματικής αλλαγής.
Το πρόγραμμα αφορούσε την περιβαλλοντική προστασία και την ανάπτυξη μιας σειράς βραχονησίδων, η εκτέλεση του οποίου άρχισε το δεύτερο εξάμηνο του 1994, με ικανοποιητικά αποτελέσματα και τεράστιο διεθνές ενδιαφέρον, και συνεχίστηκε το 1995, με προοπτική, μάλιστα, η χρηματοδότησή του να στηριχθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Μάλιστα, το καλοκαίρι του 1995 μια μεγάλη ομάδα δημοσιογράφων, εκπροσώπων από όλα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, παρουσία του υπουργού Μανώλη Μπεντενιώτη, επισκέφτηκε, σε ένα οδοιπορικό με ελικόπτερο, μια σειρά από βραχονησίδες της πρώτης εφαρμογής του προγράμματος. Σύμφωνα με τον σχεδιασμό, σε κάθε βραχονησίδα θα υπήρχε μεγάλος ιστός με την ελληνική σημαία, ένα εκκλησάκι, ένα λιμενικό καταφύγιο, ενώ θα εφαρμόζονταν προγράμματα εμπλουτισμού της πανίδας και της χλωρίδας κάθε νησίδας, ανάλογα με τις δυνατότητες που έδινε το περιβάλλον και τα φυσικά της χαρακτηριστικά.
Το πρόγραμμα μπορεί να θεωρηθεί ότι ήταν και ένα σημασιολογικό μέρος του δόγματος του ενιαίου αμυντικού χώρου, Θράκη – Αιγαίο – Κύπρος, αλλά είχε και περιβαλλοντική αξία και πρωτοποριακή σύλληψη.
Όμως, όταν ο Κώστας Σημίτης ανέλαβε πρωθυπουργός, λίγο πριν από την τραγωδία στα Ίμια, και αυτή η λεπτομέρεια είναι σημαντικό να υπογραμμιστεί, κατάργησε τη θέση του υφυπουργού Άμυνας, που είχε και νομοθετική πρωτοβουλία και ήταν ο εμπνευστής και δημιουργός της όλης υπόθεσης, μόνο και μόνο για να… τορπιλίσει το πρόγραμμα και να μην υλοποιηθεί ποτέ. Για να καλύψει δε τον πραγματικό λόγο της απόφασης, τον τοποθέτησε στη θέση του υφυπουργού Εθνικής Οικονομίας με αυτοτελείς αρμοδιότητες και τη νομοθετική πρωτοβουλία για τις διεθνείς οικονομικές σχέσεις.
Μάλιστα, για την Ιστορία, πρέπει να επισημανθεί και το παρασκήνιο αυτής της μετακίνησης. Ο Μανώλης Μπεντενιώτης, βουλευτής Πειραιά τότε, από τους στενούς συνεργάτες του Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση και πρώτος συνεργάτης του Γεράσιμου Αρσένη, δεν ήθελε να συμμετάσχει στην κυβέρνηση των «εκσυγχρονιστών», αλλά τις αντιρρήσεις του εξάλειψε η επιμονή και το βέτο του Γεράσιμου Αρσένη, που παρέμεινε και σε αυτήν την κυβέρνηση ως υπουργός Εθνικής Άμυνας, παρόλο που είχε χάσει στην κούρσα της διαδοχής του Ανδρέα τότε, που είχε πει το περίφημο «Γιώργο, χάσαμε»…
Μάλιστα, μετά την περίφημη φράση «Ευχαριστούμε τους Αμερικανούς», που είπε ο πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης σε μία από τις πρώτες ομιλίες του στη Βουλή, ο Μανώλης Μπεντενιώτης έλεγε στο περιστύλιο: «Δικαιολογημένα δεν ήθελα να είμαι μέλος αυτής της κυβέρνησης».
Πέρα από όλα αυτά, όμως, γεγονός παραμένει πως τα θαλάσσια πάρκα έχουν τη δική τους ιστορία και… προϊστορία, δηλαδή, δεν είναι κάτι πρωτοποριακό ή καινούργιο, όπως θέλει να το πλασάρει η κυβέρνηση.
Σίγουρα είναι κάτι πολύ καλό, που δίνει διπλωματικά όπλα στη χώρα μας, αλλά ως σκέψη, ως ιδέα, έρχεται από παλιά.
Ας ευχηθούμε αυτήν τη φορά να πετύχει το εγχείρημα και να πιάσει τόπο, γιατί το 1995 είχαμε περιθώρια να παγώνουμε την Ιστορία, τώρα, όμως, τα περιθώρια αυτά δεν υπάρχουν…
ΤΟ ΠΑΡΟΝ