Ο κόσμος υποφέρει και δεν νοιάζεται κανείς

Μπορεί η Αθήνα και τα μεγάλα αστικά κέντρα να άδειασαν το Πάσχα, μπορεί να ξέφυγαν όλοι από την καθημερινότητα και τη ρουτίνα, αλλά όταν επέστρεψαν προσγειώθηκαν ανώμαλα στη σκληρή ελληνική πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα απελπιστική, απάνθρωπη, καταλυτική, που κανείς δεν τη θέλει, αλλά όλοι την υποφέρουμε. Γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς.

Μετά τον οβελία η ακρίβεια, μετά το «Χριστός Ανέστη» οι πλειστηριασμοί, μετά την Αγάπη και τη μεταφερόμενη αργία της Πρωτομαγιάς το κυνηγητό από την εφορία και τις εισπρακτικές, το άγχος για το νοίκι και το ρεύμα, η αγωνία για το «αύριο».
Μια κοινωνία σε παρακμή, ένα κράτος ανύπαρκτο, ένας κόσμος αφημένος στη μοίρα του, αβοήθητος, εγκαταλελειμμένος, μια καθημερινότητα απάνθρωπη, τραγική, που δεν αρέσει, δεν εμπνέει, δεν προϊδεάζει για τίποτα καλό.

Σε αυτό το σκηνικό της απελπισίας, εκείνοι που έχουν την ευθύνη για να αλλάξουν το κλίμα, να φέρουν ένα χαμόγελο στον κόσμο, λάμπουν διά της απουσίας τους. Είναι προκλητικά απόντες. Χαμένοι στον κόσμο τους, στη δική τους ζωή, μακριά από τον λαό, αποκομμένοι, αποξενωμένοι, απόμακροι. Αφήνουν τον κόσμο να υποφέρει, αρνούνται να δουν τη μιζέρια και τη φτώχεια, κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν τη δυστυχία του κόσμου. Τον κόσμο θα τον θυμηθούν όταν έρθουν οι εκλογές.

Οι εκλογές που βγάζουν κυβερνήσεις όμως, όχι οι υπόλοιπες, που τις θεωρούν απλές… δημοσκοπήσεις. Τότε θα τους δούμε και πάλι στην πόρτα μας. Τότε θα μας τάζουν πάλι λαγούς με πετραχήλια. Τότε, όμως, είναι που και ο κόσμος θα πρέπει να τους δείξει… πόρτα, για να καταλάβουν ότι έχουν να κάνουν με συνειδητοποιημένους ανθρώπους, όχι με κοπάδια.

Αυτή τη δύναμη έχει ο λαός. Και πρέπει να την εκμεταλλευτεί και να τη δείξει. Διαφορετικά, θα είναι πάντα ριγμένος, στην απέξω, στο περιθώριο. Και θα χορεύουν όλοι στην πλάτη του… Και βέβαια θα του βγάζουν και τη γλώσσα…

ΤΟ ΠΑΡΟΝ