Ρένα Δούρου στο “Π”: Η ελληνική Δεξιά δεν ξέρει… να κάνει εξωτερική πολιτική
Της
ΡΕΝΑΣ ΔΟΥΡΟΥ
Βουλευτού ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ Δυτικής Αθήνας,
Τομεάρχου Εξωτερικών
Από το 2019, η εξωτερική πολιτική έχει μετατραπεί σε τρωτό σημείο για τα εθνικά συμφέροντα της χώρας.
Η εγκαθίδρυση από τις διαδοχικές κυβερνήσεις Μητσοτάκη του δόγματος του «προβλέψιμου και δεδομένου συμμάχου», η στρατιωτική ανάμειξη στον πόλεμο της Ουκρανίας, με αποτέλεσμα την αποδυνάμωση της άμυνας των νησιών μας στο Αιγαίο απέναντι στην Τουρκία, που επαναφέρει την αποστρατιωτικοποίησή τους, η απομάκρυνση από πάγιες αρχές της διπλωματίας μας και η υποβάθμιση του ρόλου της Ελλάδας ως γέφυρας, πυλώνα ειρήνης και σταθερότητας, η ουσιαστική εγκατάλειψη του Κυπριακού, η ανατροπή παραδοσιακών συμμαχιών και η εγκατάλειψη της εποικοδομητικής, πολυμερούς διπλωματίας της κυβέρνησης Τσίπρα (την περίοδο 2015 – 2019) συνθέτουν την επικίνδυνη ΙΧ εξωτερική πολιτική του κ. Μητσοτάκη.
Εξωτερική πολιτική με τρία χαρακτηριστικά.
Πρώτον, τη μυστική διπλωματία, όπως έκανε ήδη τον Ιούλιο του 2020, όταν μαθαίναμε από τον τότε σύμβουλο του τούρκου Προέδρου, Ι. Καλίν, για τη σημαντική έγγραφη ελληνοτουρκική συμφωνία 10 σημείων του Βερολίνου, με πρωτοβουλία Μέρκελ, μεταξύ Ερντογάν και Μητσοτάκη. Ενώ πρόσφατα ο εκπρόσωπος του τουρκικού ΥΠΕΞ αποκάλυπτε ότι η ελληνίδα υφυπουργός συζητούσε στην Άγκυρα με τον τούρκο ομόλογό της «θέματα Αιγαίου και κατάστασης μειονοτήτων». Δεύτερον, την υποχωρητικότητα απέναντι στις συνεχιζόμενες εμπρηστικές προκλήσεις της Τουρκίας, που αμφισβητεί πάγια τα κυριαρχικά δικαιώματα και την κυριαρχία της χώρας μας. Και, τρίτον, την προσέγγιση του «προκεχωρημένου φυλακίου», με αποτέλεσμα να μην υπάρχει καμία ανάληψη ειρηνευτικών πρωτοβουλιών αν και είναι σε εξέλιξη ο πόλεμος στην Ουκρανία και η ισοπέδωση της Γάζας από τον ισραηλινό στρατό, με θύματα χιλιάδες αμάχους.
Αυτή η επικίνδυνη εξωτερική πολιτική τεκμαίρεται. Για του λόγου το αληθές, επειδή εμείς ως αξιωματική αντιπολίτευση δεν ακολουθούμε τον δρόμο της ΝΔ, δεν υπερπλειοδοτούμε στον εθνολαϊκισμό και στο ψεύδος, σταχυολογώ τρία γεγονότα.
Γεγονός πρώτο. Η προκλητική αντίδραση της τουρκικής κυβέρνησης, που μετά την ανακοίνωση από την ελληνική κυβέρνηση της δημιουργίας δύο θαλάσσιων πάρκων αμφισβήτησε εκ νέου την κυριαρχία της χώρας μας στο Αιγαίο, επαναφέροντας την ατζέντα της «γαλάζιας πατρίδας», αντιμετωπίστηκε απολογητικά από το υπουργείο Εξωτερικών, σε μια φανερή προσπάθεια υποβάθμισης της κατάστασης. Όχι τυχαία, σχετική ερώτησή μας προς τον κ. υπουργό Εξωτερικών παραμένει αναπάντητη, όπως άλλωστε σχεδόν το σύνολο των ερωτήσεων που έχουμε καταθέσει στο ΥΠΕΞ…
Γεγονός δεύτερο. Η αποκάλυψη των «Financial Times» για «πιέσεις» στην Ελλάδα για την αποστολή Patriot και S-300 στην Ουκρανία για την ενίσχυση της αεράμυνάς της επιβεβαίωσε τη μυστική διπλωματία της κυβέρνησης. Είχαν προηγηθεί τα ευχαριστήρια του ουκρανού Προέδρου προς τον κ. Μητσοτάκη και η αποκάλυψη, που η κυβέρνηση δεν τη διέψευσε, ότι η χώρα μας ετοιμάζεται να στείλει 32 F-16 στην Ουκρανία. Απόδειξη του ότι επιλέγει να υπηρετήσει σχεδιασμούς υπερατλαντικών συμφερόντων στην Ευρώπη και όχι να προστατεύσει τα εθνικά συμφέροντα.
Γεγονός τρίτο. Η κυβέρνηση επιμένει στη μη κύρωση των μνημονίων συνεργασίας με τη Βόρεια Μακεδονία, όπως επιβάλλει η Συμφωνία των Πρεσπών. Υπονομεύει έτσι την αμυντική, διπλωματική και οικονομική συνεργασία με τη γειτονική χώρα, αυξάνοντας τα περιθώρια της Τουρκίας για ενίσχυση του ρόλου της στα βόρεια σύνορά μας. Αυτή η επιλογή μαρτυρά ότι η κυβέρνηση προκρίνει τις κομματικές ισορροπίες της ΝΔ σε βάρος των εθνικών συμφερόντων. Και αποδεικνύει, παράλληλα, την ανυπαρξία συγκροτημένης εθνικής στρατηγικής στα Βαλκάνια για την ενίσχυση του ρόλου της χώρας σε μια περιοχή άμεσου ελληνικού ενδιαφέροντος και αυξανόμενης τουρκικής, και όχι μόνο, επιρροής.
Τα παραπάνω δεν επιβεβαιώνουν μόνο τη ρήση του πατρός Μητσοτάκη (από το βιβλίο του Αλ. Παπαχελά «Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης με τα δικά του λόγια», β’ τόμος, σελ. 232, Εκδόσεις Παπαδόπουλος) ότι η «ελληνική Δεξιά παραδοσιακά δεν ξέρει, με ελάχιστες εξαιρέσεις, να κάνει εξωτερική πολιτική, δεν τολμά να κάνει πολιτική» αλλά και το ότι πλέον κάνει επικίνδυνη ΙΧ εξωτερική πολιτική, που λειτουργεί, π.χ., σε βάρος του εμβληματικού εθνικού θέματος, του Κυπριακού.
Αυτό, όμως, δεν αποτελεί νομοτέλεια. Μπορεί να αλλάξει. Και η αρχή μπορεί να γίνει με το καθαρό μήνυμα στις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου. Με τη μαζική στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, γιατί η πατρίδα μας αξίζει την ενεργητική, πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική που επιβάλλει η πολυπολική πραγματικότητα. Την εξωτερική πολιτική της σύγχρονης πατριωτικής Αριστεράς, που δεν κάνει βήμα πίσω στην προάσπιση των εθνικών μας συμφερόντων.
ΤΟ ΠΑΡΟΝ