Δικαιοσύνην μάθετε…

Σήμερα το βράδυ, στην Ακολουθία του Νυμφίου, θα ακουστεί ένας στίχος, ένα ρητό. Όμως, μάλλον θα ακουστεί πολύ περίεργα. Γιατί απευθύνεται σε αυτόν τον κόσμο, μιλάει για αυτόν τον κόσμο, αλλά η λέξη αυτή, η Δικαιοσύνη, είναι περίπου άγνωστη στον πολύ κόσμο.

Το ρητό κατά λέξη αναφέρει: «Δικαιοσύνην μάθετε οι ενοικούντες επί της γης». Για ποια Δικαιοσύνη, όμως, μιλάμε; Σε ποιον κόσμο απευθυνόμαστε; Στον κόσμο που καθημερινά αλληλοσφάζεται, κυριολεκτικά και μεταφορικά, τυφλωμένος από τα πάθη του και τις ορέξεις που του δημιουργούν τα δημιουργήματά του;

Στον κόσμο που το μόνο που τον απασχολεί είναι η πρόσκαιρη ευημερία και στον βωμό αυτής της προσωρινής ευωχίας θυσιάζει αξίες και ιδανικά που χτίστηκαν αιώνες πριν και καθόρισαν τη μέχρι τώρα πορεία του;

Πρωταρχικό ρόλο στις αξίες αυτές διαδραμάτισε η έννοια της Δικαιοσύνης, το αίσθημα του δικαίου που διακατέχει τον κάθε άνθρωπο, που τον κάνει να μπορεί να οργανωθεί και να συμβιώσει, που του δίνει το δικαίωμα να ζει σε κοινωνία και όχι σε ζούγκλα. Γιατί η Δικαιοσύνη δεν είναι ένστικτο, είναι ανάγκη.

Είναι αρετή που καθορίζει το σήμερα και σχηματίζει το αύριο. Σε μια κοινωνία, όμως, όπως η σημερινή, που απεχθάνεται το δίκαιο, που απορρίπτει καθετί καλό και ηθικό, που παθαίνει αλλεργία όταν ακούει για αξίες, πώς μπορεί να βρει χώρο η Δικαιοσύνη;

Πού μπορεί να μπει, να απλωθεί, να ριζώσει; Εδώ ο ένας κοιτάει πώς θα ρίξει τον άλλον, πώς θα τον εξαπατήσει, πώς θα τον εκμεταλλευτεί. Η Δικαιοσύνη περιττεύει. Δεν χρειάζεται, ενοχλεί…

Κατά συνέπεια, σήμερα το βράδυ, άδικα θα ακουστεί το θεόπνευστο ρητό που προαναφέραμε. Δικαιοσύνη δεν υπάρχει. Δεν θέλουμε να υπάρχει. Όταν τη θελήσουμε, τότε θα ξαναγίνουμε άνθρωποι. Ας ευχηθούμε αυτό να γίνει σύντομα…

ΤΟ ΠΑΡΟΝ