Μπορεί να προκληθεί παγκόσμιος πόλεμος από το Παλαιστινιακό και το Ουκρανικό; – Πραγματικότητες και σκοπιμότητες

Του
ΧΡΗΣΤΟΥ Θ. ΜΠΟΤΖΙΟΥ
Πρέσβη ε.τ.

Τα ΜΜΕ, ιδιαίτερα τα τηλεοπτικά, ασχολήθηκαν τελευταίως και κάλυψαν σχεδόν ad nauseam τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στον παλαιστινιακό χώρο, με τις συγκρούσεις μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων της Χαμάς. Η διεθνής ειδησεογραφία επικεντρώθηκε, κυρίως, στις απειλές του Ιράν κατά του Ισραήλ, σε ανταπόδοση της συμπεριφοράς του καθεστώτος Νετανιάχου στη λωρίδα της Γάζας και πέραν αυτής. Οι απειλές της Τεχεράνης κατά του Ισραήλ είχαν και χρονικό προσδιορισμό: Εντός των προσεχών ημερών!

Έμπειροι στρατιωτικοί σίγουρα θα μειδίασαν, αφού στις επιχειρήσεις αυτούς του είδους ο αιφνιδιασμός αποτελεί τον κανόνα. Δεν προαναγγέλλεται και δεν συγκεκριμενοποιείται χρονικά, για να μη δοθεί στον αντίπαλο χρόνος να προετοιμάσει την άμυνά του. Πόσο πιθανή είναι μια περαιτέρω όξυνση της πολεμικής κατάστασης που επικρατεί στην περιοχή και, ακόμη περισσότερο, μπορεί από τη διένεξη μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων να προκληθεί ένας παγκόσμιος πόλεμος, όπως επισημαίνουν και επαναλαμβάνουν καθημερινά τα διεθνή και τα ελληνικά ΜΜΕ;

Είναι γνωστά τα αίτια και οι λόγοι που προκάλεσαν τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους, σε χρονική απόσταση 35 ετών ο ένας από τον άλλον. Υπάρχει, όμως, αντιστοιχία όσον αφορά τους λόγους που τους προκάλεσαν με το Μεσανατολικό και Ουκρανικό; Η απάντηση, σίγουρα, είναι αρνητική. Στη σημερινή εποχή κανείς δεν έχει λόγο να προκαλέσει έναν νέο παγκόσμιο πόλεμο, για λόγους που δεν μπορούν να συγκριθούν με εκείνους των δύο περιπτώσεων του προηγούμενου αιώνα.

Η Ευρώπη δεν αποτελεί πλέον το κέντρο του κόσμου και οι σημερινές μεγάλες δυνάμεις είναι πέραν αυτής. Ασφαλώς, ο ρωσοουκρανικός πόλεμος έχει φέρει σε αντιπαράθεση τη Ρωσία με τον δυτικό κόσμο, αλλά μια γενίκευση με εμπλοκή του ΝΑΤΟ, όπως εισηγούνται ορισμένοι, μεταξύ αυτών και ο γάλλος Πρόεδρος, θα προκαλούσε την άμεση αντίδραση της Ρωσίας, με τον Πρόεδρο Πούτιν να προειδοποιεί και να απειλεί για χρήση πυρηνικών όπλων. Μπορούν να αγνοηθούν οι απειλές της Μόσχας;

Αλλά ας επιστρέψουμε στο Μεσανατολικό και στην ισραηλινοπαλαιστινιακή διένεξη. Μετά τις αντιδράσεις του ρώσου Προέδρου, οι φωνές και οι αναφορές για κίνδυνο πρόκλησης ενός Γ’ Παγκόσμιου Πολέμου μεταφέρθηκαν στον χώρο της Μέσης Ανατολής. Κύρια αιτία η ανάμειξη του Ιράν στο Μεσανατολικό, με τις γνωστές απειλές της Τεχεράνης κατά του Ισραήλ, και μάλιστα για επεμβάσεις τις επόμενες ημέρες. Οι απειλές πραγματοποιήθηκαν ήδη, με ιρανικά drones και πυραύλους να πλήττουν περιοχές του Ισραήλ, χωρίς, όμως, ανθρώπινα θύματα ή πρόκληση υλικών καταστροφών. Το μόνο που δεν γνωστοποίησαν οι Ιρανοί ήταν τα ακριβή σημεία που θα έπλητταν, ώστε να ειδοποιηθούν οι κάτοικοι και να απομακρυνθούν από τις εστίες τους…

Τα drones, η ταχύτητα των οποίων μόλις ξεπερνάει εκείνη ενός μεσαίας ισχύος αγωνιστικού αυτοκινήτου, κατερρίφθησαν από τις ισραηλινές δυνάμεις πριν καν φθάσουν στο έδαφος, οι δε πύραυλοι έπληξαν μόνο ακατοίκητες περιοχές. Προφανώς, με τις επιχειρήσεις αυτές αισθάνθηκε πολιτικά ικανοποιημένη και η Τεχεράνη, γιατί τήρησε τις υποσχέσεις για τιμωρία του Ισραήλ, και το Τελ Αβίβ, επειδή δεν θρήνησε ανθρώπινα θύματα και δεν υπέστη υλικές καταστροφές. «Everybody happy», όπως λέγεται στην αγγλική γλώσσα, ή «και ο λύκος χορτασμένος και τα πρόβατα σωστά», κατά την ελληνική παροιμία. Η πολιτική ηγεσία του Ιράν θα πρόβαλε ιδιαίτερα το γεγονός για να επιβεβαιώσει τον ρόλο που διεκδικεί ως ηγέτιδα δύναμη των ισλαμικών χωρών έναντι του Ισραήλ και της Δύσης γενικότερα, που το στηρίζει πολιτικά και στρατιωτικά.

Ένας σημαντικός λόγος που το Μεσανατολικό δεν μπορεί να αποτελέσει παράγοντα για πρόκληση ενός Γ’ Παγκόσμιου Πολέμου είναι το γεγονός ότι η ισραηλινοπαλαιστινιακή διένεξη δεν προκλήθηκε αιφνιδίως. Χρονολογείται εδώ και δεκαετίες και διαιωνίζεται γιατί καμία από τις δύο πλευρές δεν αποδέχεται την ύπαρξη της άλλης. Οι κατά καιρούς προσπάθειες για ειρήνευση και δημιουργία δύο χωριστών και ανεξαρτήτων κρατών, στο πνεύμα των αποφάσεων του ΟΗΕ, δεν τελεσφόρησαν. Στην πορεία του χρόνου, το χάσμα μεταξύ των δύο πλευρών αντί να καλύπτεται διευρύνεται. Με τους Παλαιστινίους και ευρύτερα τον αραβοϊσλαμικό κόσμο να μην αποδέχονται την ύπαρξη του Ισραήλ και το Ισραήλ να μην αποδέχεται το να καταστεί η Ανατολική Ιερουσαλήμ πρωτεύουσα ενός Παλαιστινιακού Κράτους.

Για τις περισσότερες ισλαμικές και αραβόφωνες χώρες το Κράτος του Ισραήλ αποτελεί προέκταση και αιχμή της Δύσης στη Μέση Ανατολή. Μεγάλο μέρος του αραβοϊσλαμικού κόσμου δεν έχει αποβάλει και δεν έχει απαλλαχθεί από την ανάμνηση των Σταυροφοριών και, σε ό,τι αφορά τη σύγχρονη εποχή, από τις δυσάρεστες εμπειρίες των χρόνων της αποικιοκρατίας, με τις επεμβάσεις δυτικών χωρών, όπως στο Ιράκ, την εκμετάλλευση πηγών πλούτου, όπως τα κοιτάσματα πετρελαίου, κ.ά. Συνδέει, δε, το Ισραήλ με κάθε επιδίωξη της Δύσης στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και το θεωρούν προέκτασή της.

Η επίδραση της Ιστορίας, αρχαίας και σύγχρονης, ορατή και αναμφισβήτητη. Το ιστορικό παρελθόν, απώτερο και πρόσφατο, επιδρά αρνητικά και δεν επιτρέπει να κυριαρχήσει ο πολιτικός ρεαλισμός. Αγνοείται το γεγονός ότι οι Ισραηλίτες ή Εβραίοι δεν εγκαταστάθηκαν μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου στην Παλαιστίνη ως άποικοι αλλά επέστρεψαν στη γη των προγόνων τους, από την οποία είχαν εκδιωχθεί, και ότι επί αιώνες υπέστησαν διωγμούς και ταπεινώσεις. Αν αυτή η ιστορική αλήθεια γίνει κατανοητή και αποδεκτή, τότε και η συμβίωση και η ύπαρξη δύο χωριστών κρατών θα είναι εφικτή. Αρκεί και ο κ. Νετανιάχου να βάλει φρένο στις πολεμικές επιχειρήσεις, να σταματήσει να απειλεί με εξαφάνιση τη Χαμάς, να πάψει να καταστρέφει πόλεις και χωριά. Με την πολιτική που ακολουθεί βαθαίνει το χάσμα μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων και ευρύτερα με τον αραβοϊσλαμικό κόσμο, ενώ αρχίζει να επηρεάζει αρνητικά και τη συμπάθεια και την αλληλεγγύη της διεθνούς κοινωνίας έναντι του Ισραήλ και του πολύπαθου λαού του.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ

Φωτό: ©REUTERS/Mohammed Salem