Γ. Μανιάτης στο “Π”: Η μοίρα μας είναι δεμένη με τη μοίρα της Ενωμένης Ευρώπης

Του
ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΝΙΑΤΗ
Υποψήφιου Ευρωβουλευτή ΠΑΣΟΚ,
Καθηγητή Πανεπιστημίου Πειραιά,
πρώην Υπουργού Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής

Βρισκόμαστε κάτι λιγότερο από δύο μήνες πριν από τις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου και για μία ακόμη φορά ελάχιστα συζητάμε τα φλέγοντα ζητήματα της Ευρώπης. Η συζήτηση επικεντρώνεται στα «δικά μας», που βέβαια ούτε λίγα είναι ούτε ασήμαντα.

Από την αχαλίνωτη ακρίβεια που κατατρώει την αγοραστική δύναμη των Ελλήνων, αυξάνοντας κι άλλο τις ανισότητες, μέχρι την κλιματική κρίση και τις αδιανόητα υψηλές θερμοκρασίες για την εποχή, που προμηνύουν ένα δύσκολο καλοκαίρι. Από την πανταχού παρούσα ανασφάλεια, όπως τη βλέπουμε στο δυστύχημα των Τεμπών ή στις σοκαριστικές γυναικοκτονίες, έως τη γεωπολιτική αναστάτωση στη γειτονιά μας. Και, δυστυχώς, με μια κυβέρνηση που αδυνατεί να διαχειριστεί την κατάσταση, που προχωράει χωρίς πυξίδα και σχέδιο, καθώς τελείωσε η εποχή των «pass» και των vouchers, και γίνεται παράγοντας αστάθειας και αβεβαιότητας για τη χώρα, έχοντας την κοινωνία απέναντί της.

Μέσα σε αυτό το βαρύ κοινωνικό κλίμα, πόσο πειστικό μπορεί να είναι το κλισέ που επαναλαμβάνουμε συχνά εμείς οι πολιτικοί, ότι «οι ευρωεκλογές αυτές είναι κρίσιμες»; Κι όμως, είναι κρίσιμες, τόσο για την Ευρώπη όσο και για την πατρίδα μας. Αρκεί να σκεφτούμε ότι τα δικά μας προβλήματα είναι και ευρωπαϊκά προβλήματα και ότι οι απαντήσεις που θα δώσει η Ενωμένη Ευρώπη στις σημερινές προκλήσεις θα είναι και οι δικές μας απαντήσεις.

Ας αναλογιστούμε τις κρίσεις που έχουμε βιώσει και συνεχίζουμε να βιώνουμε αυτά τα χρόνια: οικονομική κρίση, κλιματική, πανδημία, μεταναστευτικό, γεωπολιτική αστάθεια από την Ουκρανία έως τη Μέση Ανατολή. Ποια χώρα της Ευρώπης δεν αφορούν; Ποιον λαό της Ευρώπης δεν αγγίζουν;

Μπορεί η Ευρωπαϊκή Ένωση να αργεί να πάρει τις αναγκαίες αποφάσεις, να μην αντιμετωπίζει τις ανισότητες ανάμεσα σε Βορρά και Νότο ή ανάμεσα στις ισχυρές και στις λιγότερο ισχυρές χώρες, να απειλείται σήμερα από την αδράνεια των συντηρητικών κομμάτων και από την Ακροδεξιά, που απειλεί να σαρώσει ό,τι χτίσαμε ως Ευρωπαίοι εδώ και δεκαετίες. Ταυτόχρονα, όμως, η ΕΕ, και η Ελλάδα μέσα σε αυτήν, δημιουργεί εργαλεία που θωρακίζουν τις οικονομίες μας. Διαμορφώνει πολιτικές που αντιμετωπίζουν απρόβλεπτες κρίσεις, όπως η πανδημία, ή πολιτικές για την κλιματική κρίση, όπως η Πράσινη Συμφωνία. Και, ασφαλώς, η Ευρώπη διαθέτει το πιο προωθημένο κοινωνικό κράτος, την πιο σταθερή δημοκρατία και μια ισχυρή κοινή οικονομία, που την καθιστούν πόλο έλξης.

Η μοίρα μας, λοιπόν, είναι δεμένη με τη μοίρα της Ενωμένης Ευρώπης. Οι προκλήσεις είναι κοινές. Ας επιτραπεί να δώσω ένα παράδειγμα.

Η ΕΕ έχει διαμορφώσει πρωτοποριακές πολιτικές για την πράσινη μετάβαση, γιατί έχουμε συνειδητοποιήσει ότι η κλιματική αλλαγή μάς απειλεί άμεσα και δεν υπάρχει ούτε Plan B ούτε Πλανήτης Β. Πράσινη μετάβαση, όμως, δεν σημαίνει μόνο μια νέα κουλτούρα για την προστασία του περιβάλλοντος. Σημαίνει και σημαντικές επενδύσεις στον τομέα της ενέργειας, στις ΑΠΕ αλλά και στο φυσικό αέριο ως μεταβατικό καύσιμο. Σημαίνει, επίσης, επένδυση στην καινοτομία, για να μπορέσει η Ευρώπη να ξεπεράσει την ενεργειακή της εξάρτηση από χώρες όπως η Ρωσία του Πούτιν αλλά και την εξάρτησή της από χώρες όπως η Κίνα, που κατέχει το μεγαλύτερο μερίδιο της παγκόσμιας παραγωγής φωτοβολταϊκών, αιολικών και μπαταριών.

Η καινοτομία, όμως, προϋποθέτει συνέργειες κρατών και επιχειρήσεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο, όπως έγινε στον τομέα της αεροναυπηγικής. Και εδώ η ελληνική οικονομία μπορεί να έχει δυναμικό ρόλο, καθώς διαθέτουμε κορυφαίες επιχειρήσεις που παράγουν προϊόντα συνδεδεμένα με την πράσινη μετάβαση: ηλιακούς θερμοσίφωνες, βιομηχανικές μπαταρίες, έξυπνους μετρητές, υλικά θερμομόνωσης.

Επομένως, μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο, είναι εθνικό και πατριωτικό μας καθήκον να επενδύσουμε σε αυτούς τους τομείς. Για να παράγουμε αντί να εισάγουμε προϊόντα και καινοτομία που συνδέονται με την αειφορία. Έτσι, τα οφέλη θα διαχέονται στην ελληνική κοινωνία και στους έλληνες εργαζομένους, μέσα σε ένα νέο, πράσινο και αυτοδύναμο αναπτυξιακό μοντέλο. Αυτό που ονομάζω Συμπεριληπτικό Κλιματικό Πατριωτισμό.

Αλλά αυτή η εθνική πολιτική είναι εφικτή μόνο μέσα στην Ευρώπη. Και η Ευρώπη, για εμάς τους Έλληνες και τις Ελληνίδες, είναι ο φυσικός μας χώρος. Γιατί ξέρουμε καλά ότι τα συμφέροντα της χώρας μας θωρακίζονται καλύτερα μέσα σε μια ισχυρή Ευρώπη παρά έξω από αυτήν. Και ότι η Ενωμένη Ευρώπη είναι ένας χώρος δημοκρατίας, ασφάλειας, κοινωνικής δικαιοσύνης και ευημερίας για τους λαούς της.

Όλα αυτά τα οφείλουμε, όμως, στους αγώνες και στις θυσίες των λαών της Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένων και των Ελλήνων ασφαλώς. Και οφείλουμε να τα υπερασπιστούμε όπου περνάει από το χέρι μας – από τη Βουλή μέχρι το Ευρωκοινοβούλιο. Και βέβαια στις κάλπες του Ιουνίου, με τη συμμετοχή μας, με την ψήφο μας και με τις επιλογές μας.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ