Μελετώντας τα τζιτζίκια
Περιμένουν 17 ολόκληρα χρόνια –κάποια μόνο 13– μέσα στο έδαφος, μέχρι τη στιγμή που ένα ανοιξιάτικο βράδυ η αναμονή τους θα τελειώσει. Όλα μαζί ταυτόχρονα θα σκάψουν τη γη και σιγά σιγά θα αναδυθούν, για να σκαρφαλώσουν στη συνέχεια στους κορμούς των δέντρων, όπου θα μεταμορφωθούν, θα ωριμάσουν, θα ζευγαρώσουν, θα «τραγουδήσουν» και θα περάσουν τις τελευταίες τρεις εβδομάδες της σύντομης ζωής τους.
Τρισεκατομμύρια τζιτζίκια από δύο διαφορετικές γενιές αναμένεται να αναδυθούν ταυτόχρονα τον ερχόμενο Απρίλιο στις ΗΠΑ, για πρώτη φορά έπειτα από 200 χρόνια.
Τα θηλυκά γεννούν τα αυγά τους μέσα σε τρύπες που δημιουργούν στα κλαδιά των δέντρων, από τις οποίες οι προνύμφες το τέλος του καλοκαιριού βγαίνουν και πέφτουν στο έδαφος, όπου βρίσκουν καταφύγιο κοντά στις ρίζες των δέντρων και παραμένουν μέχρι να μετατραπούν σε νύμφες.
Μελετώντας τα τζιτζίκια Τα τζιτζίκια αναδύονται από το έδαφος είτε ετησίως είτε περιοδικά κάθε 13 ή 17 χρόνια, σύμφωνα με έναν μηχανισμό που παραμένει ακόμα μυστήριο, ωστόσο, φέτος, έπειτα από δύο αιώνες, πρόκειται να εμφανιστούν την ίδια περίοδο τζιτζίκια από δύο διαφορετικές γενιές.
Η γενιά των 17 ετών πρόκειται να εμφανιστεί στο Βόρειο Ιλινόις και εκείνη των 13 ετών σε περιοχές των Νοτιοανατολικών ΗΠΑ, και οι δύο στα τέλη Απριλίου. Σύμφωνα με τους ερευνητές του Πανεπιστημίου του Κονέκτικατ, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα οι δύο γενιές να συναντηθούν σε δασικές εκτάσεις γύρω από το Σπρίνγκφιλντ του Ιλινόις.
Μιλώντας στο βρετανικό BBC, ο καθηγητής Βιολογίας του Πανεπιστημίου Άγιος Ιωσήφ του Οχάιο, Τζιν Κρίτσκι, δήλωσε ότι δεν πρόκειται για συνηθισμένο γεγονός. Ο καθηγητής, ειδικός στα τζιτζίκια, γοητεύτηκε τόσο πολύ από την ιδιαίτερη ζωή τους, που άρχισε να καταγράφει τα ιστορικά δεδομένα, δημιουργώντας χάρτες με τα διάφορα είδη.
Ωστόσο, υπάρχουν Αμερικανοί που δεν συμμερίζονται την αγάπη του Κρίτσκι για τα τζιτζίκια. Κάποιοι, μάλιστα, ι δίως ό σοι υποφέρουν από ε ντομοφοβία, προετοιμάζονται καταλλήλως για την άνοδο των τρισεκατομμυρίων τζιτζικιών α πό τη γη με αυτοσχέδια ατομικά καλύμματα, ενώ άλλοι σκέφτονται ακόμα και να εγκαταλείψουν τις εστίες τους, ώστε να γλιτώσουν από το θορυβώδες ερωτικό κάλεσμα των αρσενικών τζιτζικιών.
Το χαρακτηριστικό τραγούδι των μικρών εντόμων, που συνοδεύει το μεσογειακό καλοκαίρι, προέρχεται από μια ειδική ηχητική συσκευή, η οποία βρίσκεται ανάμεσα στον θώρακα και στην κοιλιά του, από την οποία παράγεται ο χαρακτηριστικός ήχος. Τα θηλυκά παράγουν έναν παρόμοιο, αλλά πιο χαμηλό ήχο με τα φτερά τους.
Το 1998, όταν αναδύθηκαν τζιτζίκια έπειτα από 13 χρόνια, το «τραγούδι» τους έ φτασε μέχρι τα 75 ντεσιμπέλ, δηλαδή όση ένταση παράγει μία ηλεκτρική σκούπα ή ένα πιστολάκι μαλλιών. Φανταστείτε, όμως, τρισεκατομμύρια τζιτζίκια να «τραγουδούν» ταυτόχρονα.
Στο σύνολο των ΗΠΑ εκτιμάται ότι υπάρχουν 12 διαφορετικές γενιές 17 ετών και τρεις γενιές 13 ετών, οι οποίες πρόκειται να αναδυθούν ταυτόχρονα, κάποιες εξ αυτών στην ίδια περιοχή, επομένως, η… μελωδία των τζιτζικιών αναμένεται να είναι εκκωφαντική.
Για τον άνθρωπο, παρόλο τον θόρυβο που κάνουν, είναι ά κακα, για τα νεαρά δέντρα ό μως όχι, αφού όταν τα θηλυκά γεννούν τα αυγά τους τραυματίζουν τους βλαστούς. Παρ’ όλα αυτά, είναι ευεργετικά για το σύνολο του οικοσυστήματος, ο επίμονος κηπουρός αφού αποτελούν τροφή για πτηνά και μικρά ζώα, ενώ οι νύμφες, χάρη στα υπόγεια τούνελ που διαμορφώνουν, αερίζουν το έδαφος, διευκολύνο ντας τη ροή του νερού και κατά συνέπεια την ανάπτυξη νέων φυτών. Όταν πεθαίνουν, μάλιστα, οι μικροσκοπικές σοροί τους θρέφουν τη γη.
Υπάρχουν περισσότερα από 3.390 είδη τζιτζικιών σε όλο τον κόσμο, αλλά μόνο επτά στη Βόρεια Αμερική εμφανίζονται ανά 13 ή 17 χρόνια, ενώ τα υπόλοιπα αναδύονται ετησίως. Οι ειδικοί προσπαθούν να καταλάβουν την αιτία που φέτος, για πρώτη φορά έπειτα από τόσα χρόνια, θα εμφανιστούν δύο γενιές ταυτόχρονα, με τους περισσότερους να βλέπουν την κλιματική αλλαγή ως υπεύθυνη για το ασυνήθιστο φαινόμενο, αφού οι ξαφνικές και ακραίες αλλαγές στον καιρό ενδέχεται να οδήγησαν τα τζιτζίκια να αλλάξουν το πρόγραμμά τους.
Επιπλέον, ο κατακερματισμός των δασών απειλεί τον πληθυσμό τους, με τρανταχτό παράδειγμα το 1954, όταν μία ολόκληρη γενιά αφανίστηκε στο Κονέκτικατ εξαιτίας της αποψίλωσης ώστε να δημιουργηθεί χώρος για γεωργικούς λόγους. Η επόμενη φορά που δύο γενιές θα εμφανιστούν μαζί, σύμφωνα με τους εντομολόγους, θα είναι το 2245.
