Δημογραφικό, λαθρομετανάστευση και η αξία της εθνικής συνοχής
Γράφει ο
ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ
Πρέσβυς ε.τ.
Η Ελλάδα, όπως και άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, αντιμετωπίζει οξύτατο δημογραφικό πρόβλημα, το οποίο οδηγεί σε συνεχή μείωση του εθνικού πληθυσμού της. Το πρόβλημα δεν είναι πρόσφατο. Μετρά ήδη αρκετές δεκαετίες. Δεν κινητοποίησε όμως κανένα κρατικό μηχανισμό για να προβληματισθεί πάνω στην ανάγκη να ληφθούν κατεπειγόντως αποτελεσματικά μέτρα για την αναστροφή αυτού του φαινομένου.
Μόνο πολύ προσφάτως, όταν η κατάσταση έφτασε ήδη σε όρια συναγερμού, άρχισε να γίνεται δημοσίως λόγος για το πρόβλημα και τους κινδύνους που αντιπροσωπεύει. Η κυβερνητική αδιαφορία δεν είναι άμοιρη για τη γιγάντωση του προβλήματος. Είναι μια ένδειξη της ανεπάρκειας των Ελληνικών κυβερνήσεων και της ελλείψεως ακόμη και ενός στοιχειώδους εθνικού προγραμματισμού. Οι σκέψεις ήταν ακόμη εμποτισμένες από την αγωνία που ενέπνεαν οι δεκαετίες 1950 και 1960 για το πώς θα αντιμετωπιζόταν η ανεργία και η φτώχεια και όταν δεν υπήρχε κανένας φόβος για δημογραφική συρρίκνωση, λόγω του υψηλού ακόμη δείκτη γεννήσεων.
Ιδού όμως που τα πράγματα άλλαξαν ριζικά, σε σύντομο χρόνο. Η ραγδαία αστικοποίηση του πληθυσμού και η αντίστοιχη μείωση του αγροτικού κόσμου έφεραν νέες παραμέτρους στον τρόπο ζωής και στη μορφή της οικογένειας, με αποτέλεσμα την κάθετη πτώση του συντελεστή των γεννήσεων. Η πτώση αυτή είχε, προφανώς, οικονομικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά, αλλά και πολιτιστικά, που είχαν σχέση με τους νέους τρόπους ζωής. Η μαζική λαθρομετανάστευση, που άρχισε, σε συνδυασμό με την παγκοσμιοποίηση, στα μέσα της δεκαετίας του 1990, έφερε σταδιακά στο επίκεντρο τη δημογραφική κρίση. Ο μέσος άνθρωπος άρχισε να διαπιστώνει ότι αυτό που ήξερε σαν χώρα και πατρίδα του μπορούσε να διαβρωθεί και να αλλοτριωθεί.
Η εξέλιξη αυτή προβαλλόταν, άλλωστε, από την παγκοσμιοποίηση ως ένα νέο «ιδεώδες», το οποίο, ούτως ή άλλως, επερχόταν με τη δύναμη, υποτίθεται, της ιστορικής νομοτέλειας. Ο τότε Έλληνας πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, εμπνεόμενος από τις ιδέες αυτές, δήλωνε, το 1997, στο ξενοδοχείο Intercontinental, σε εκδήλωση της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και του ΠΑΣΟΚ ότι «η Ελλάδα πρέπει να γίνει πολυπολιτισμική».
Πώς γίνεται «πολυπολιτισμική» μια χώρα που είχε 97% εθνική συνοχή; Προφανώς με τη χαλάρωση των συνοριακών ελέγχων ή τα λεγόμενα «ευέλικτα σύνορα» και την είσοδο στη χώρα ξένων εθνικών και θρησκευτικών ομάδων. Αυτό ακριβώς έγινε με ωραιολογίες για «άσυλο», «διεθνή αλληλεγγύη», καταπολέμηση του «ρατσισμού» και του «φασισμού». Είναι δηλαδή φασισμός και ρατσισμός η φύλαξη των συνόρων και της εθνικής συνοχής της χώρας, που πληρώθηκε, άλλωστε, με τον ξεριζωμό του περιφερειακού Ελληνισμού και την καταφυγή του στην εθνική μητρόπολη και με την ανταλλαγή πληθυσμών του 1922;
Η πολιτική Σημίτη είχε συνέχεια και από τις κυβερνήσεις Δεξιάς και Αριστεράς, που ακολούθησαν. Ο λόγος είναι προφανής. Εμπνέονταν και οι δύο από την παγκοσμιοποίηση και τα ιδεολογήματά της, τα οποία εγκολπώθηκαν οι Βρυξέλλες και τα κατέστησαν Ευρωπαϊκή πολιτική ως δήθεν «Ευρωπαϊκές αξίες». Δηλαδή, οι Ευρωπαϊκές χώρες, που φύλασσαν μέχρι τότε αυστηρά τα σύνορά τους, προέβαλλαν την εθνική τους ταυτότητα, δεν ήταν δημοκρατικές και ασκούσαν πολιτικές ρατσισμού και φασισμού;
Το αποκορύφωμα στην Ελλάδα ήρθε με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που άνοιξε κυριολεκτικά τα σύνορα σε μια ασύλληπτη εισβολή λαθρομεταναστών, στους οποίους αποδιδόταν αδιακρίτως ο τίτλος του κατατρεγμένου και του πρόσφυγα, ενώ, σύμφωνα με τις υπάρχουσες στατιστικές, το ποσοστό των πραγματικών προσφύγων δεν υπερέβαινε το 10%.
Η Τουρκία, που πρωτοστάτησε, με το αζημίωτο, στην αποστολή στην Ελλάδα μεταναστευτικών μαζών Μουσουλμανικού θρησκεύματος, έβλεπε. με ικανοποίηση. να επιτυγχάνει, χωρίς πολλές δυσκολίες, την εγκατάσταση πάλι στην Ελλάδα Μουσουλμανικών μαζών, προσκείμενων μάλιστα φιλικά προς αυτήν, σε συντριπτικό ποσοστό.
Οι απολογητές της λαθρομεταναστεύσεως έσπευσαν να υποδείξουν τους ξένους μετανάστες ως λύση στο δημογραφικό πρόβλημα της χώρας. Μεταξύ αυτών, πρώτος ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης.
Προηγουμένως, τους είχαν υποδείξει ως σωτήρες των Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Ενώπιον των εύλογων αντιδράσεων η κυβέρνηση ακολουθεί τακτική σιωπής και ανοχής για όσους βρίσκονται παράνομα στην Ελλάδα και τακτική τμηματικών νομιμοποιήσεων, με πρόσχημα την προβαλλόμενη έλλειψη εργατικών χεριών.
Η τελευταία έγινε τώρα η κύρια σημαία για την άσκηση μιας πολιτικής ανοχής και σταδιακής νομιμοποιήσεως. Προβάλλεται επισήμως ως στόχος η μετάκληση εργατών από τρίτες χώρες, με συμβόλαιο εργασίας ορισμένου χρόνου. Περιέργως, όμως, η πρακτική αυτή καρκινοβατεί, ενώ συνεχίζεται, έστω και σε μικρότερη κλίμακα, η εισροή λαθρομεταναστών.
Εάν δει κανείς την ντε φάκτο κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στη χώρα και τη δημογραφική δυναμική που έχουν οι ξένοι πληθυσμοί σ’ αυτήν, η Ελλάδα κινδυνεύει, σε μερικές δεκαετίες, να γίνει κυριολεκτικά μια άλλη χώρα. Είναι επείγον όχι μόνο να ελεγχθεί αποφασιστικά κάθε περαιτέρω νομιμοποίηση λαθρομεταναστών και κάθε περαιτέρω είσοδός τους στη χώρα, αλλά να διαμορφωθεί και να εφαρμοσθεί επίσης μια ριζοσπαστική, αποτελεσματική δημογραφική πολιτική.
Η κυβέρνηση εξήγγειλε ορισμένα προκαταρκτικά μέτρα και επιφυλάχθηκε να προτείνει, αργότερα, ολοκληρωμένη στρατηγική για το δημογραφικό. Δεν αποκλείεται να προσπαθήσει να συναιρέσει στην πολιτική αυτή προτάσεις δημογραφικών ενισχύσεων (ενίσχυση των γεννήσεων) με άλλες προτάσεις εντάξεως και νομιμοποιήσεως λαθρομεταναστών.
Η εταιρεία Μότορ Όιλ εξήγγειλε προσφάτως ένα πρόγραμμα ενισχύσεως των γεννήσεων για τους υπαλλήλους της (τρίτο και πάνω παιδί) με 20.000 ευρώ, καταβαλλόμενο σε 4 ισόποσες δόσεις από τη γέννηση ως την ενηλικίωση. Είναι προφανώς ότι μόνο μια γενναία ενίσχυση των γεννήσεων (τρίτο και άνω παιδί) μπορεί να φέρει αποτελέσματα, σε συνδυασμό με διευκολύνσεις άτοκων δανείων για φθηνή στέγη και υποτροφίες σπουδών για πολύτεκνες οικογένειες.
Η πολιτική αυτή μπορεί να ενισχύσει αποφασιστικά τη δημογραφική κατάσταση και να διασφαλίσει την εθνική συνοχή και τη συνέχεια και το μέλλον της πατρίδος.
ΤΟ ΠΑΡΟΝ