Β. Πατουλίδου στο “Π”: Όλοι ίδιοι είναι;
Της
ΒΟΥΛΑΣ ΠΑΤΟΥΛΙΔΟΥ
Αντιπεριφερειάρχου ΜΕ Θεσσαλονίκης
Το τυπάκι με το σκουλαρίκι στη μύτη κάθεται στη διπλανή θέση του αεροπλάνου και κουνάει το κεφάλι του στον ρυθμό της μουσικής που ακούει από τα ακουστικά του.
Ωραία εικόνα! Βγάζω την εφημερίδα και αρχίζω να διαβάζω.
Κάθε γενιά με το «γκατζετάκι» της!
Το τυπάκι κρυφοκοιτάζει αυτά που διαβάζω. Χαμογελώντας, της δίνω τη σελίδα να τη διαβάσει. Πιάνουμε την κουβέντα και τη ρωτάω με τι ασχολείται. Δευτεροετής στο Μετσόβιο…
Με ρωτάει και αυτή με τι ασχολούμαι και με πιάνουν τα γέλια.
«Πού να σου εξηγώ τώρα…».
Χαίρομαι κάθε φορά που συστήνομαι, ιδίως όταν συστήνομαι σε έναν νέο άνθρωπο της Γενιάς Ζ (Gen Z).
Της λέω πως ασχολούμαι με την πολιτική και τη βλέπω να σηκώνει το φρύδι.
Τη βλέπω αμέσως να… κουμπώνεται.
Η νέα γενιά, αν και ευαισθητοποιημένη στα κοινωνικά και περιβαλλοντικά θέματα, απομακρύνεται από την πολιτική γιατί την ταυτίζει με τους πολιτικούς.
Βλέπω την ταμπέλα στο μέτωπό της να αναβοσβήνει. «Όλοι ίδιοι είναι».
Όχι, δεν θα σου πω πως δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Θα σου πω, όμως, πως το «Όλοι ίδιοι είναι» είναι ισοπεδωτικό. Θέτει σε κίνδυνο το δικό σου αύριο.
Βλέπω πως αυτή η αοριστολογία δεν την πείθει. Το φρύδι παραμένει ανασηκωμένο.
Δεν ξέρω πώς να πείσω αυτό το τυπάκι πόσο σημαντικό είναι για την ίδια να ψηφίσει.
Αυτή η γενιά έχει ζήσει ήδη μια παγκόσμια πανδημία. Αυτά τα παιδιά έχουν δει τους γονείς τους να παίρνουν εθελουσία, να χάνουν δουλειές, και βλέπουν τα μεγάλα αδέρφια τους να ζουν με το χαρτζιλίκι των δικών τους, 800 ευρώ και κουπόνια στο ΑΒ. Η τεχνολογία αλλάζει κάθε μέρα, όχι κάθε λίγα χρόνια, και η τεχνητή νοημοσύνη ήδη ξεπερνάει σε κάποιους χώρους τη «φυσική ανοησία» μας! Τα παιδιά μας ξέρουν ότι αυτό που θα σπουδάσουν ίσως να μην υπάρχει ή να αλλάξει εντελώς όταν αποφοιτήσουν. Ταξιδεύουν στο εξωτερικό με τα σχολεία τους από την Α’ Γυμνασίου. Πληρώνουν στο μίνι μάρκετ της γειτονιάς τους με το κινητό ή παραγγέλνουν φαγητό μέσα από εφαρμογές. Παράγουν οι ίδιοι το οπτικοακουστικό περιεχόμενο που καταναλώνουν και τα παγκόσμια τρεντ δημιουργούνται μέσα σε λίγες ώρες. Αδυνατούν να κατανοήσουν και τελικά αδιαφορούν για τον γεωπολιτικό αχταρμά, με τις ΗΠΑ να κλυδωνίζονται εσωτερικά και νέους παίκτες να κυριαρχούν στην Ανατολή.
Είναι τόσο μεγάλο το χάσμα ανάμεσα στον τρόπο που μεγαλώνουν και στον τρόπο που μεγαλώσαμε, που δεν ξέρω πώς γεφυρώνεται.
«Στη Θεσσαλονίκη γιατί έρχεσαι;», τη ρωτάω.
«Πάω για συμπαράσταση στο αγόρι μου. Έχει κάτι πολύ σημαντικές εξετάσεις και θέλω να είμαι εκεί!».
Α, γεια σου! Αυτό θέλω να σου πω!
Για τους ανθρώπους που αγαπάμε, που νοιαζόμαστε, που θέλουμε να έχουμε πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή τους, που ονειρευόμαστε ένα αύριο μαζί τους, στις πιο σημαντικές στιγμές τους θέλουμε να είμαστε ΕΚΕΙ.
Θέλουμε να είμαστε ΠΑΡΟΝΤΕΣ!
Θέλουμε να έχουμε ΛΟΓΟ και ΡΟΛΟ!
Την πιάνουν τα γέλια.
Όποια κι αν είναι τα «πιστεύω» σου, όποια κι αν είναι η προσωπική σου στάση απέναντι στους πολιτικούς, στις εκλογές και στην Ευρώπη, όλα τα θέματα που σε αφορούν, όλα τα ζητήματα για τα οποία αγωνιάς και ανησυχείς, περνούν και ρυθμίζονται από αυτήν. Αν υπάρχει κάποιος τρόπος να διαμορφώσεις αυτό που θα ζήσεις, είναι να είσαι ΕΚΕΙ.
Σ’ το λέει κάποια που δεν τα παρατάει ποτέ, γι’ αυτό και πολιτεύεται στις ευρωεκλογές.
ΤΟ ΠΑΡΟΝ