Αφελληνιζόμαστε, το πήραμε χαμπάρι;

• Μια καθηγήτρια σε γυμνάσιο της Αθήνας, στην Κυψέλη συγκεκριμένα, απευθύνει κραυγή αγωνίας προς όλους, είτε αρμόδιους είτε συναρμόδιους είτε αναρμόδιους

Γενικά, θα λέγαμε ότι απευθύνεται σε όσους ανησυχούν για την τύχη αυτής της χώρας. Και τι μας λέει; Ότι στο σχολείο που διδάσκει δεν μπορεί να κάνει τη δουλειά της γιατί δεν υπάρχουν… έλληνες μαθητές. Ή, μάλλον, επειδή οι Έλληνες αποτελούν την ισχνή μειοψηφία, αφού από τους 25 μαθητές οι 6 μόλις είναι γηγενείς.

Όλοι οι υπόλοιποι, 19 τον αριθμό, είναι ασιατικής ή αφρικανικής καταγωγής. Ούτε καν Ευρωπαίοι. Όπως αναφέρει η καθηγήτρια, τα παιδιά αυτά δεν θέλουν να μάθουν ελληνικά, δεν έχουν διάθεση να εναρμονιστούν με τα προγράμματα του σχολείου και, το κυριότερο, αρνούνται να βοηθήσουν στην εκπαιδευτική διαδικασία. Δηλαδή, τα παιδιά αυτά, με την αδιαφορία τους, την αρνητική συμπεριφορά τους, την αντίδρασή τους σε κάθε έννοια ελληνικής παιδείας, δεν αφήνουν ούτε την καθηγήτρια να δουλέψει ούτε τα Ελληνόπουλα να μάθουν γράμματα.

Τα δικά μας παιδιά, τα Ελληνόπουλα, προφανώς και δεν μπορούν να επιβληθούν γιατί είναι ελάχιστα σε αριθμό αλλά και ίσως μικρότερα και σε ηλικία, αφού τα αλλοδαπά παιδιά μπορεί να είναι και δύο – τρία χρόνια μεγαλύτερα, επειδή χάνουν χρονιές από τη στιγμή που δεν θέλουν το σχολείο, έχουν αργήσει να πάνε κ.λπ. Αν τολμήσουν, δηλαδή, να διαμαρτυρηθούν, μπορεί να υποστούν και μπούλινγκ από τα ξένα. Τι σημαίνει, άραγε, αυτό; Τι επιπτώσεις μπορεί να έχει στα παιδιά μας αλλά και σε ολόκληρο το κράτος και το έθνος; Νομίζουμε πως τις απαντήσεις τις γνωρίζουμε όλοι.

Τα παιδιά μας θα μείνουν αγράμματα, τα αλλοδαπά θα επικρατήσουν όταν μεγαλώσουν και θα σβήσουν την Ελλάδα από τον χάρτη και ο Ελληνισμός θα σβήσει σιγά σιγά, γιατί η φλόγα που κρατάει μια φυλή ζωντανή είναι τα παιδιά της. Όταν δεν υπάρχουν νέοι με ελληνική παιδεία, όταν τα Ελληνόπουλα είναι προσφυγάκια στην ίδια τους τη χώρα, όταν στο σχολείο τους δεν μπορούν να διδαχθούν τα ελληνικά, για ποιο μέλλον μπορούμε να μιλάμε;

Η ίδια η καθηγήτρια τονίζει ότι δεν είναι ρατσίστρια ή ακροδεξιών αποκλίσεων, αλλά εκφράζει την αγωνία της ως Ελληνίδα και ως δασκάλα. Γιατί όποιος αρνείται την ελληνική παιδεία δεν θέλει να προσαρμοσθεί στα δεδομένα της χώρας, δεν θέλει να εναρμονιστεί, δεν θέλει να συμβιώσει με τους Έλληνες. Επιδίωξή του είναι να μην αφομοιωθεί, να μη δεχθεί τις αξίες και τα ιδανικά της φυλής μας, να μη γαλουχηθεί με το ελληνικό πνεύμα. Θέλει να μείνει όπως είναι, να μη βελτιωθεί και, αν είναι δυνατόν, να επιβληθεί όποτε του δοθεί η ευκαιρία.

Και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο. Γιατί τα παιδιά δεν βγάζουν τυχαία αυτήν την άρνηση σε καθετί ελληνικό, εκτός από το χρήμα βέβαια. Η άρνηση εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας είναι απλώς η αρχή. Όλα τα άλλα θα ακολουθήσουν. Η άρνηση λοιπόν δεν είναι όλη δική τους. Απορρέει από το κλίμα που επικρατεί στην οικογένειά τους, στο σπίτι τους. Κάτι που δείχνει ότι μεταφέρουν στο σχολείο αυτά που ακούνε στο σπίτι. Αν ισχύει κάτι τέτοιο, θα πρέπει να ανησυχήσουμε στα αλήθεια.

Και να μην κρύψουμε το κεφάλι στην άμμο, όπως η στρουθοκάμηλος. Και να εφαρμόσουμε συγκεκριμένα μέτρα για να αποφύγουμε τα χειρότερα, όπως η υποχρεωτική ποσόστοση ελλήνων μαθητών στα τμήματα. Να μην υπερτερούν οι αλλοδαποί μαθητές. Ή να δημιουργηθούν σχολεία αποκλειστικά για αλλοδαπούς μαθητές, η άδεια παραμονής των γονέων των οποίων δεν θα ανανεώνεται αν δεν μαθαίνουν ελληνικά, όπως γίνεται σε άλλες χώρες της Ευρώπης.

Λύσεις υπάρχουν. Και τρόποι πολιτισμένοι και νόμιμοι. Το θέμα είναι να υπάρχει η βούληση να εφαρμοστούν.

Η καθηγήτρια χτύπησε την καμπάνα. Όσο πιο γρήγορα την ακούσουμε τόσο το καλύτερο. Εκτός κι αν δεν ακούσουμε τίποτα και στείλουμε την καθηγήτρια στο σπίτι της. Γιατί μπορεί να γίνει κι αυτό, και τότε… αλίμονό μας.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ