Ζητείται πολιτική ηθική
Η απουσία του πρωθυπουργού από τη συζήτηση του πορίσματος της Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής για την τραγωδία των Τεμπών προκάλεσε σάλο και, φυσικά, πολλές πολιτικές αντιδράσεις.
Γιατί θεωρήθηκε, και δικαίως, ότι στη συζήτηση για ένα θέμα που αποτελεί μια από τις μελανότερες στιγμές του σύγχρονου ελληνικού κράτους, παρουσία επιζησάντων της φρίκης αλλά και συγγενών αδικοχαμένων ανθρώπων, ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να παρίσταται ως θεσμικός παράγων για να δείξει ότι το κράτος, η κυβέρνηση, όσοι τέλος πάντων έχουν την ευθύνη για αυτόν τον τόπο κατανοούν το μέγεθος της συμφοράς, συμπαρίστανται στους ανθρώπους που έχασαν τα παιδιά τους και θα κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να μην επαναληφθεί.
Από τη στιγμή που η Εξεταστική Επιτροπή συζήτησε το θέμα, όπως το συζήτησε τέλος πάντων, οι πολιτικές ευθύνες αναδείχθηκαν, ασχέτως αν δεν αποδόθηκαν. Οπότε η συζήτηση ήταν διαδικαστική και μάλλον τυπική.
Δεν είχε λόγο ο πρωθυπουργός να απουσιάσει. Αντιθέτως, είχε ηθική υποχρέωση να είναι παρών. Η πολιτική ευθύνη αναδεικνύεται και τιμωρείται, είναι κάτι που αναφέρεται σε πορίσματα, σε συμπεράσματα, ακόμα και σε δικαστικές αποφάσεις. Η πολιτική ηθική, όμως, είναι εκείνη που χαρακτηρίζει τον κάθε πολιτευόμενο, από τον δημοτικό σύμβουλο μέχρι τον αρχηγό του κράτους ή τον πρωθυπουργό αν ο αρχηγός δεν προέρχεται από την πολιτική. Αυτή, όμως, δεν αναδεικνύεται ούτε στοιχειοθετείται. Απλώς υπάρχει ή δεν υπάρχει. Όταν υπάρχει, ωθεί τον πολιτικό να προβαίνει σε πράξεις και ενέργειες που τον κάνουν να ξεχωρίζει, και με βάση αυτές κατατάσσεται στη συνείδηση του κόσμου. Όταν δεν υπάρχει, πάλι καταγράφεται, αλλά με αρνητικό πρόσημο.
Κατά συνέπεια, ο πρωθυπουργός, που έλαμψε διά της απουσίας του από τη Βουλή, έστειλε ένα λάθος μήνυμα. Που θα τον κατατρύχει σε όλη την πολιτική του καριέρα, όπως οι Ερινύες.
Να ευχηθούμε να ήταν μόνο ένα λάθος. Γιατί τα λάθη μπορεί και να συγχωρεθούν, τα ελλείμματα όμως δεν αναπληρώνονται…
ΤΟ ΠΑΡΟΝ