Η παράνομη μετανάστευση παραμένει στρατηγική ασύμμετρη απειλή για τον Ελληνικό χώρο

Γράφει ο
ΠΕΡΙΚΛΗΣ  ΝΕΑΡΧΟΥ
Πρέσβυς ε.τ.

Η κυβέρνηση προβάλλει το αφήγημα ότι έχει θέσει δήθεν υπό έλεγχο την παράνομη μετανάστευση και ότι ασκεί αποτελεσματική πολιτική σ’ αυτόν τον τομέα, που θωρακίζει τη χώρα.

Για να αποδείξει τον ισχυρισμό της, κάνει σύγκριση με την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, κατά τη διάρκεια της κυβερνητικής του θητείας, αλλά και με την εισβολή μεταναστών στον Έβρο, που είχε ενορχηστρώσει, αργότερα, το καθεστώς Ερντογάν.

Συγκρινόμενη με το 2015 και με την απόπειρα μαζικής εισβολής μεταναστών στον Έβρο, η κατάσταση παρουσιάζει, όντως, σημαντική βελτίωση. Αυτή όμως είναι η επίφαση των γεγονότων. Πόσοι από όσους εισήλθαν παράνομα στη χώρα επαναπροωθήθηκαν, αφού, κατ’ ομολογίαν της ίδιας της κυβερνήσεως, το 90% σχεδόν των παρανόμως εισερχομένων δεν έχει τα κριτήρια για την παροχή ασύλου; Με απλά λόγια, δεν είναι πρόσφυγες, κατά τον ορισμό του διεθνούς δικαίου και ειδικότερα της Διεθνούς Συμβάσεως για τους πρόσφυγες.

Κανείς όμως δεν απελαύνεται, αντίθετα με τις κυβερνητικές διαβεβαιώσεις ότι η ανεμπόδιστη είσοδος όλων των ισχυριζομένων ότι είναι πρόσφυγες δεν σημαίνει παραμονή τους στη χώρα. Οι ειδικές, υποτίθεται, Επιτροπές διερευνούν την κάθε περίπτωση και αποφασίζουν ποιοι απ’ αυτούς δικαιούνται άσυλο. Οι άλλοι, υποτίθεται, ότι είναι προς απέλαση. Στην πραγματικότητα, όμως, η απέλασή τους παραπέμπεται στις ελληνικές καλένδες. Αφού παλιώσουν για μερικά χρόνια και αφού, κατά κάποιον τρόπο, ενταχθούν στην Ελληνική κοινωνία (επιδόματα, ιατρική περίθαλψη, παιδιά στα σχολεία), αρχίζει, σταδιακά, η νομιμοποίησή τους, η οποία παρουσιάζεται ως πράξη ρεαλισμού, η οποία εξυπηρετεί ταυτόχρονα την αντιμετώπιση του δημογραφικού, των κοινωνικών ασφαλίσεων, της ελλείψεως εργατικού δυναμικού.

Μετά από πέντε χρόνια «νόμιμης» παραμονής, οι παράνομοι μετανάστες, με βάση τους σχετικούς Ευρωπαϊκούς Κανονισμούς «Περί Μονίμως Διαμενόντων Μεταναστών» και περί «οικογενειακής Επανενώσεως», εξισώνονται σχεδόν με τους πολίτες της χώρας. Δεν έχουν μόνο το δικαίωμα της ψήφου, το οποίο αποκτούν μετά την πολιτογράφησή τους ή μετά από σχετική απόφαση της κυβερνήσεως κάθε χώρας-μέλους. Όσοι όμως αποκτήσουν, σε πέντε χρόνια, το καθεστώς του μονίμως διαμένοντος μετανάστη μπορούν να φέρουν στη χώρα και την οικογένειά τους. Η παραμονή δηλαδή και η νομιμοποίηση ενός παράνομου μετανάστη έχει πολλαπλασιαστική ισχύ, γιατί συνεπάγεται, σε προοπτική, την οικογενειακή επανένωση και την ελεύθερη είσοδο στη χώρα και των μελών της οικογένειάς τους. Αυτό, πρακτικά, σημαίνει γεωμετρική αύξηση του αριθμού των μεταναστών, που προστίθεται και στον πολύ υψηλότερο συντελεστή γεννήσεων.

Με προεξάρχουσα την Πρόεδρο, αναπτύσσεται τώρα μια νέα εκστρατεία για το λεγόμενο δίκαιο του εδάφους. Όσοι δηλαδή γεννούνται σε Ελληνικό έδαφος να αποκτούν αυτομάτως Ελληνική ιθαγένεια. Σε μια τέτοια περίπτωση, είναι ένας άλλος τρόπος για να νομιμοποιηθούν και να μονιμοποιηθούν οι παράνομοι μετανάστες στη χώρα, γιατί, προφανώς, εάν αποδοθεί αυτομάτως η Ελληνική ιθαγένεια στο παιδί, δεν μπορούν τότε να απελαθούν οι γονείς τους.

Το δίκαιο του εδάφους ήταν μια γενναιόδωρη διακήρυξη της Γαλλικής Επαναστάσεως, η οποία ήθελε να προβάλει τη δημοκρατική και επαναστατική Γαλλία ως χώρα ασύλου, στην οποία μπορούν να βρουν καταφύγιο και προστασία όλοι οι καταδιωκόμενοι από τις τυραννίες. Από τον καιρό της Επαναστάσεως μέχρι σήμερα, η Γαλλία δεν κινδύνευσε ποτέ να κατακλυσθεί και να αλλοτριωθεί από εισβολή αιτητών ασύλου, γιατί η παροχή του ήταν αυστηρά ελεγχόμενη και αφορούσε πραγματικά πολιτικά καταδιωκόμενους από τυραννικά καθεστώτα. Δεν υπήρχε επίσης κανένας κίνδυνος να υπονομευθεί από το μέτρο αυτό το εθνικό κράτος, το οποίο είχε κάνει σημαία, ενάντια στις βασιλικές δυναστείες και τον φεουδαρχισμό, η Γαλλική Επανάσταση.

Είναι σημείο των καιρών το γεγονός σήμερα ότι υψώνονται φωνές και στη Γαλλία για την κατάργηση του δικαίου του εδάφους και του Κανονισμού περί Οικογενειακής Επανενώσεως. Η Γαλλική κοινωνία διαπιστώνει σήμερα τη μεγάλη κατάχρηση που γίνεται του δικαίου του εδάφους και τις συνέπειες που έχει η μαζική εφαρμογή του δικαιώματος περί Οικογενειακής Επανενώσεως. Διαπιστώνει, με μεγαλύτερη ακόμη ανησυχία, ότι το δίκαιο του εδάφους και η Οικογενειακή Επανένωση χρησιμοποιούνται από την παγκοσμιοποίηση ως όπλα για την υπονόμευση και την κατάργηση του εθνικού κράτους, όπως χρησιμοποιείται γενικότερα για τον σκοπό αυτό και η παράνομη μετανάστευση.

Ως επίφαση για τον υποτιθέμενο έλεγχο της λαθρομεταναστεύσεως, χρησιμοποιείται και η νέα Ευρωπαϊκή πολιτική για τη Μετανάστευση και το Άσυλο. Υποτίθεται ότι το νέο αυτό Σύμφωνο βελτιώνει σημαντικά την Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη στην κατανομή των βαρών, που δημιουργεί η πολιτική των ανοικτών συνόρων και του ασύλου. Προβλέπει μεγαλύτερη κατανομή των μεταναστών στις διάφορες χώρες-μέλη. Υπήρξαν και στο παρελθόν τέτοιες προσπάθειες, αλλά έμειναν ανεφάρμοστες γιατί όλες οι χώρες αντιμετωπίζουν πρακτικά και πολιτικά προβλήματα από την ανεξέλεγκτη εισροή παρανόμων μεταναστών στην κοινωνία τους. Αντιλαμβάνεται κανείς πόσο μεγαλύτερο είναι το πρόβλημα για τις χώρες της πρώτης γραμμής και ειδικότερα για την Ελλάδα και την Κύπρο.

Το νέο Ευρωπαϊκό Σύμφωνο δεν κατήργησε τον Κανονισμό του Δουβλίνου ΙΙ, που αφορά την επαναπροώθηση στις χώρες εισόδου των ανεπιθύμητων μεταναστών, που κατορθώνουν και φτάνουν π.χ. στη Γερμανία. Πολύ χειρότερα όμως ακόμη, με το Σύμφωνο αυτό και με την επίφαση της Ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, υφαρπάζεται επιτηδείως από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, με όργανο τη FRONTEX, ο έλεγχος των εθνικών συνόρων στις χώρες της πρώτης γραμμής. Ο έλεγχος των συνόρων, για λόγους δήθεν Ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, αναλαμβάνεται από τη FRONTEX, που έχει ως πολιτική την Ευρωπαϊκή Οδηγία για ανοικτά σύνορα και μη επαναπροώθηση όλων των προσερχομένων που ισχυρίζονται ότι είναι πρόσφυγες.

Ένα δείγμα του τι σημαίνει η πολιτική αυτή είχαμε μέχρι τώρα στα σύνορά μας με την Τουρκία. Τώρα άνοιξε ένα νέο μέτωπο από την πλευρά της Λιβύης. Εκατοντάδες λαθρομεταναστών έρχονται συνεχώς στη Γαύδο και στην Κρήτη. Το ίδιο γίνεται στην Κύπρο, με λαθρομετανάστες από τη Συρία και τον Λίβανο. Τις τελευταίες ημέρες έπλευσε προς την Κύπρο, χωρίς καμιά ανακοπή, νηοπομπή από έξι πλεούμενα με 500 περίπου λαθρομετανάστες.

Πού οδηγεί αυτή η κατάσταση και τι θα πράξουν, επιτέλους, η Κύπρος και η Ελλάδα; Θα αφεθούν στο έλεος της ανερμάτιστης, υποκριτικής και παράλογης πολιτικής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για ανοικτά σύνορα και μη επαναπροώθηση;

Οι συμφωνίες με χώρες, όπως αυτή που ετοιμάζεται με την Αίγυπτο, μετά την Τουρκία, δεν αρκούν για την αντιμετώπιση μιας καταστάσεως που βρίσκει συνεχώς νέους δρόμους για να συνεχίσει ένα λαθρεμπόριο ανθρώπων, που έχει εξελιχθεί για ορισμένους και σε πολύ αποδοτική, κερδοσκοπική εγκληματική δραστηριότητα.

Το κάθε κράτος πρέπει τελικά να έχει την ευθύνη για τον έλεγχο των συνόρων του. Δεν επιτρέπεται σ’ αυτό καμιά παραίτηση από την εθνική κυριαρχία.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, σε συνεργασία με άλλες δυνάμεις, πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλίες για την αντιμετώπιση της φτώχειας και της δυστυχίας που εξωθούν στην παράνομη μετανάστευση. Η λύση του προβλήματος δεν βρίσκεται στη φυγή, αλλά στην ανάπτυξη. Μεγάλα και εμβληματικά παραδείγματα είναι οι δύο πολυπληθέστερες χώρες, η Κίνα και η Ινδία.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ