Bullying = Νταηλίκι – Του Ν. Γ. Χαριτάκη

Υπό
Ν. Γ. ΧΑΡΙΤΑΚΗ
Πρώην Επίκουρου Καθηγητή Οικονομικών του ΕΚΠΑ
[email protected]

Ας ξεκινήσουμε με κάποια στοιχεία. Την 1η Δεκεμβρίου 2011 οι ληξιπρόθεσμες οφειλές φυσικών και νομικών προσώπων προς το Δημόσιο ήταν 44.3 δισ. Την 1η Δεκεμβρίου 2023 ήταν 106,3 δισ. Ύστερα από 12 χρόνια, ύστερα από μια παγκόσμια κρίση, ενώ οι τράπεζες ανακοινώνουν η μία μετά την άλλη κερδοφορία, το Ελληνικό Δημόσιο περί άλλα τυρβάζει. Ανέχεται τους πλειστηριασμούς, και τις τηλεφωνικές απειλές και περιμένει. Τι, άραγε; Μιλάμε για 4,25 εκατ. πολίτες και νομικά πρόσωπα. Μήπως η ΑΑΔΕ σκέφτεται να ασκήσει το δικαίωμα που της παρέχει ο ποινικός κώδικας για δίωξη και φυλάκιση; Ή μήπως θεωρεί λογικό να μειώσει τις δημόσιες δαπάνες, υποχρεώνοντας τους οφειλέτες σε κοινωνικό έργο;

Μαθαίνουμε ότι 2,27 εκατ. οφειλέτες χρωστούν στο ΚΕΑΟ 47.55 δισ. (29,5 δισ. κύρια οφειλή και 18,10 δισ. πρόσθετα τέλη). Το μέγιστο τμήμα αυτών είναι πάνω από 100 ευρώ. Άρα, με την πρόσφατη απόφαση της ασφαλιστικής ηγεσίας, όσοι οφείλουν πάνω από 100 ευρώ στερούνται ασφαλιστική ενημερότητα και κάλυψη. Είναι ανασφάλιστοι. Μήπως θεωρούν στο ΚΕΑΟ ότι θα μπορούν να καλύπτουν τις ασφαλιστικές τους ανάγκες, πληρώνοντας τα απογευματινά χειρουργεία;

Κάποιοι αφελείς άκουσαν ότι υπάρχει δεύτερη ευκαιρία ή καθολική πτώχευση και απαλλαγή. Τουλάχιστον να μη μεταφέρουν τα χρέη τους στους κληρονόμους τους. Γιατί και αυτό υπάρχει στη χώρα μας, Ο οφειλέτης πεθαίνει και ή οι κληρονόμοι αποδέχονται την κληρονομιά και πάνε φυλακή ή τη χάνουν. Τόλμησαν να πιστέψουν και έκαναν αίτηση. Λάθος το κράτος δικαίου, δεν ισχύει, αν αφορά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα με ανοχή του Ελληνικού Δημοσίου.

Είναι απορίας άξιο ότι η αξιωματική αντιπολίτευση ψάχνει θέματα για να ασκήσει κριτική και η αντιπαλότητα επικεντρώνεται στην αιτιολόγηση της νομιμότητας του «πόθεν έσχες» του αρχηγού της αντιπολίτευσης ή στους «sugar daddies». Αναζητούμε τα αίτια της ακρίβειας στην αναποτελεσματικότητα των ελέγχων των τιμών και του ποσοστού κέρδους ωσάν η αντιπολίτευση έχει υποχρεωθεί –από ποιους, άραγε;– να ψάχνει τα κλειδιά της όχι εκεί που τα έχασε, αλλά εκεί που της φωτίζουν.

Ανασκαλεύουμε τη Μεταπολίτευση και επικεντρώνουμε τη συζήτηση στην παγκόσμια κρίση και στις επιπτώσεις αυτής στην ελληνική οικονομία. Λες και τα πάντα άρχισαν και τελείωσαν το 2008 – 2012 και όχι το 1974. Και ας δεχτούμε ότι μέχρι το 2008 τα τρώγαμε μαζί. Μετά το 2011, και μέχρι σήμερα, γιατί οι Έλληνες πολίτες κατόρθωσαν να χρωστούν σε καθυστέρηση 210 δισ. (210 δισ.) σε τράπεζες, Δημόσιο, ασφαλιστικά ταμεία, όταν το 2011 τα σε καθυστέρηση ήταν 50 δισ., μόνο προς το Δημόσιο και όχι προς τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία, εκ των οποίων τα βεβαιωμένα ανείσπρακτα ήταν τότε 12 δισ.;

Σε λίγες ημέρες, στα τέλη Μαρτίου, λήγει η προθεσμία που έδωσε η τραπεζική οδηγία στους φορείς διαχείρισης των «κόκκινων» δανείων να καταθέσουν τις απαιτήσεις που διαχειρίζονται. «Θα χάσουν την άδεια λειτουργίας που τους δίνουμε», πληροφορεί η ΤτΕ. Λες και μέχρι τώρα λειτουργούσαν σύμφωνα με τους νόμους του κράτους. Αν κάποιοι προβληματίζονται για την ικανότητα ορισμένων να διαφεύγουν τις νόμιμες υποχρεώσεις τους εκφοβίζοντας τους πολίτες, ας προβληματιστούν περισσότερο. Αλήθεια, σε τι διαφέρει ένας οδηγός που περνά με κόκκινο και, όταν συλλαμβάνεται, αρχίζει τις δικαιολογίες και το bullying στα όργανα της τάξεως, από έναν τραπεζικό φορέα που παρενοχλεί τηλεφωνικά έναν οφειλέτη, αρνούμενος να τον ενημερώσει εγγράφως; Ακόμη και στον εμβολιασμό η συμπεριφορά των αρχών ήταν παρασάγγας καλύτερη από τη συμπεριφορά των διάφορων δικηγορικών γραφείων…

Έχουμε προβληματιστεί, κατά καιρούς επίμονα, στη λογική που ερμηνεύει αυτήν την εξέλιξη. Έχουμε αναγνωρίσει δικαιώματα, έχουμε αναγνωρίσει νομοθετικές ρυθμίσεις, έχουμε κατανοήσει τις παρενέργειες κάποιων επιλογών, ιδιαίτερα σε ευαίσθητα χρηματοπιστωτικά περιβάλλοντα. Ξέρουμε τι συνεπάγεται η άσκηση οικονομικής πολιτικής σε ασυνήθιστους καιρούς, ιδιαίτερα σε μια χώρα που επλήγη όσο καμιά άλλη από την παγκόσμια κρίση. Όταν το δημόσιο χρέος και ως ύψος και ως ποσοστό του ΑΕΠ ήταν εκτός κάθε ορίου. Όταν οι κυβερνήσεις της δεν ήθελαν να αντιληφθούν τις δημοσιονομικές υποχρεώσεις που ως χώρα είχαμε αναλάβει.

Πετύχαμε να προσγειώσουμε την οικονομία. Έχουμε ισορροπία στο ισοζύγιο και στη δημοσιονομική σταθερότητα. Έχουμε έλλειμμα στην προσφορά εργασίας. Η απόδοση των κρατικών ομολόγων είναι σταθερή και η έξοδος της χώρας στις αγορές οριακή.

Γιατί, λοιπόν, η κυβέρνηση ανέχεται τον εκφοβισμό των διαχειριστών; Γιατί ανέχεται να παραμένει υπερχρεωμένο ένα τεράστιο τμήμα πολιτών, χωρίς ασφαλιστική ή ακόμη και ποινική ενοχή; Γιατί δεν επιβάλλει αμετάκλητα την εφαρμογή του πτωχευτικού νόμου; Μήπως γιατί ανέχεται το νταηλίκι, με την ανοχή των κομμάτων της αντιπολίτευσης;

ΤΟ ΠΑΡΟΝ