Η Ελλάδα δεν είναι ούτε Πολωνία ούτε Βαλτικά κράτη

March 11, 2024 στις κατηγορίες ΑΜΥΝΑ - ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ,ΑΠΟΨΕΙΣ,Αρθρογράφοι,γράφουν,ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ,

Γράφει ο
ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ
Πρέσβυς ε.τ.

Αγγέλλεται από την Ουάσινγκτον ότι, στο τέλος του μηνός, υποβάλλει παραίτηση η γνωστή Βικτόρια Νούλαντ, υφυπουργός Εξωτερικών, που θεωρείται ότι, μαζί με τον υπουργό Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν, είναι η φανατική υπέρμαχος της Αμερικανικής πολιτικής στην Ουκρανία και γενικά της ηγεμονικής πολιτικής των ΗΠΑ και ειδικότερα του Προέδρου Μπάιντεν.

Η παραίτησή της συνδέεται με έρευνα που έχει αρχίσει από το υπουργείο Δικαιοσύνης και το FBI για τη διαχείριση από τη CIA ενός ποσού της τάξεως των 10 περίπου δισ. δολαρίων για τις διαδηλώσεις στην πλατεία Μαϊντάν του Κιέβου το 2014 και την ανατροπή του θεωρούμενου ως φιλορώσου Προέδρου Γιανουκόβιτς. Για τη διαχείριση επίσης των 200 περίπου δισ. δολαρίων που δόθηκαν ως οικονομική και στρατιωτική βοήθεια στο καθεστώς Ζελένσκι για τις ανάγκες του πολέμου με τη Ρωσία.

Η απόφαση του Ανωτάτου Ομοσπονδιακού Δικαστηρίου, που άνοιξε τον δρόμο για τη συμμετοχή του πρώην Προέδρου Τραμπ στις Προεδρικές εκλογές του προσεχούς Νοεμβρίου, και οι δημοσκοπικές εκτιμήσεις, που του δίνουν υψηλές πιθανότητες νίκης, δημιούργησαν μια αίσθηση επείγοντος στο στρατόπεδο του Προέδρου Μπάιντεν. Δεν θα ήθελε, προφανώς, η έρευνα του υπουργείου Δικαιοσύνης και του FBI για τη Νούλαντ να του δημιουργήσουν πρόσθετα προβλήματα στον δύσκολο αγώνα που διεξάγει για την επανεκλογή του. Προφανώς, η έρευνα δεν είναι άσχετη με την ουσία της πολιτικής του στο Ουκρανικό. Τα 10 δισ. που δαπάνησε η CIA για τις διαδηλώσεις στο Κίεβο και την ανατροπή Γιανουκόβιτς δείχνουν σαφώς ότι αυτές οι διαδηλώσεις και η υποτιθέμενη Ουκρανική επανάσταση δεν ήταν τόσο αυθόρμητες και γηγενείς, όσο επισήμως λέγεται.

Αποκαλύπτουν, με άλλα λόγια, μια διελκυστίνδα μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ και δευτερευόντως της Ευρώπης για τη γεωπολιτική μετατόπιση τους Ουκρανίας από τη Ρωσική σφαίρα επιρροής στη σφαίρα επιρροής των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Με την έννοια αυτή, το αφήγημα για την Ουκρανία, με κεντρική ιδέα την απρόκλητη επίθεση της Ρωσίας του Πούτιν εναντίον μιας ανεξάρτητης χώρας και των διεθνών συνόρων της, δεν είναι και τόσο αξιόπιστο και αληθινό. Παραλείπει βασικά δεδομένα που συνδέονται με την ιστορία της Ουκρανίας και της Ρωσίας, την ταυτότητα των πληθυσμών της και το γεγονός ότι τα διεθνή σύνορα της Ουκρανίας ήταν εσωτερικά σύνορα της Σοβιετικής Ενώσεως. Δεν είναι δυνατόν, π.χ., να προβάλλεται η Κριμαία ως δήθεν Ουκρανική, όταν ο πληθυσμός της, κατά 85% περίπου, ήταν και είναι πάντα Ρωσικός και όταν αυτή ενώθηκε διοικητικά με την Ουκρανία, που ήταν τότε Δημοκρατία της Σοβιετικής Ενώσεως, μόλις το 1954, με απόφαση του Σοβιετικού ηγέτη Κρούτσεφ.

Κατά τον ίδιο τρόπο, δεν είναι δυνατόν να προβάλλεται το Ντονμπάς στην ανατολικά του Δνειπέρου Ουκρανία ως δήθεν Ουκρανικό, όταν η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού είναι Ρώσοι και ιστορικά η περιοχή αυτή αποτελούσε πάντα αναπόσπαστο μέρος της Ρωσίας, ως «Νέα Ρωσία», μέχρι τη δημιουργία της Ουκρανίας από τον Λένιν το 1923. Το ίδιο ισχύει για το Χάρκοβο αλλά και τις πόλεις της Νότιας Ουκρανίας, όπως η Μαριούπολη και η Οδησσός, που δημιουργήθηκαν από την Αικατερίνη τη Μεγάλη.

Το θέμα, λοιπόν, τι είναι Ουκρανία και τι Ρωσία στην περιοχή αυτή δεν καθορίζεται απλώς από τα εσωτερικά σύνορα, που είχε η Ουκρανία ως Σοβιετική Δημοκρατία. Τα σύνορα αυτά αναγνωρίσθηκαν και από τη μετασοβιετική Ρωσία, όταν η Ουκρανία υπολαμβανόταν ως φίλη και σύμμαχη χώρα, που είχε γεωπολιτικούς και πολιτικούς δεσμούς με τον ευρύτερο Ρωσικό κόσμο, όπως π.χ. η Λευκορωσία.

Όταν, όμως, μετά την πορτοκαλί «επανάσταση» της πλατείας Μαϊντάν, επεβλήθησαν στη χώρα ακραίες αντι-ρωσικές δυνάμεις, που συνεργάζονταν με Δυτικά κέντρα για την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, το σκηνικό, προφανώς, άλλαξε. Είναι κάτι που η Ρωσία δεν μπορούσε να δεχθεί για λόγους προστασίας των Ρωσικών πληθυσμών στην Ουκρανία αλλά και για προφανείς γεωπολιτικούς και στρατηγικούς λόγους, που συνδέονταν με την ασφάλεια της ίδιας της Ρωσίας.

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν είχε προειδοποιήσει σαφώς το ΝΑΤΟ από το 2007. Μιλώντας στην ετήσια Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου, είχε πει τότε ότι η Ρωσία δεν θα δεχθεί, με κανέναν τρόπο, την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, για προφανείς λόγους που αφορούν την ασφάλεια της Ρωσίας. Οι Δυτικοί ηγέτες, αγόμενοι όμως από την υπεροψία που απέκτησαν έναντι της Ρωσίας, μετά την καταστροφική διακυβέρνηση Γιέλτσιν, δεν έδωσαν καμιά σημασία. Συνέχισαν την πολιτική της επεκτάσεως του ΝΑΤΟ και ήθελαν, ως κορωνίδα της πολιτικής αυτής, να εντάξουν και την Ουκρανία.

Η Ρωσική αντίδραση ήταν αναπόφευκτη, έστω και αν παρουσιάζεται από τους Δυτικούς ως «απρόκλητη επίθεση» και ως αναγέννηση του Ρωσικού κινδύνου στην Ευρώπη. Η σημερινή Ρωσία των 145 εκατ. κατοίκων, με έντονο το δημογραφικό πρόβλημα, που μεγεθύνεται από την τεράστια έκτασή της, δεν έχει ούτε τα δημογραφικά πλεονάσματα ούτε τους πολιτικούς ή οικονομικούς λόγους για να θέλει να εμπλακεί σε αντιπαράθεση με την Ευρώπη.

Αντιθέτως, έχει κάθε λόγο να θέλει συνεργασία και οικονομικές ανταλλαγές. Προφανώς, όμως, δεν μπορεί να δεχθεί σχέδια γεωπολιτικής ανατροπής σε βάρος της και παρουσία του ΝΑΤΟ έξω από τη Σεβαστούπολη ή στην Αζοφική θάλασσα.

Προκαλεί κατάπληξη, πόσο εύκολα και άκριτα έσπευσε η Ευρώπη να εγκλωβισθεί στο θέμα της Ουκρανίας, όταν είχε την ευκαιρία να πρωτοστατήσει στη διαπραγμάτευση με τη Ρωσία μιας ειρηνικής λύσεως του προβλήματος, με αποκλεισμό μόνο της εντάξεως της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και με συμφωνία για καθεστώς ουδετερότητας.

Προκαλεί ακόμη μεγαλύτερη κατάπληξη η στάση της σήμερα, όταν, εμφανέστατα, οι ΗΠΑ, για αντικειμενικούς λόγους, αναδιπλώνονται στο θέμα της Ουκρανίας, να σπεύδουν Ευρωπαίοι ηγέτες να υπερακοντίζουν προβάλλοντας το γνωστό αφήγημα ότι κινδυνεύει δήθεν η Ευρώπη. Η Ευρωπαϊκή άμυνα είναι καλό να προχωρήσει ως απαραίτητη διάσταση μιας Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Δεν χρειάζεται ούτε την Ουκρανία ούτε τη Ρωσία για να υποστηρίξει κανείς αυτήν την προφανή αναγκαιότητα. Η Γαλλία, εμπνεόμενη από τις ιδέες του Στρατηγού Ντε Γκολ, πρωτοστατούσε άλλοτε στην προώθηση της ιδέας μιας ανεξάρτητης Ευρωπαϊκής άμυνας.

Σήμερα, πρωτοστατεί στην προώθηση μιας Νατοϊκής Ευρωπαϊκής άμυνας, υπερακοντίζοντας σε αντι-Ρωσικό μένος ακόμη και τις πιο φιλο-Ατλαντικές χώρες, όπως η Πολωνία, τα Βαλτικά Κράτη, η Μ. Βρετανία. Ο Γάλλος Πρόεδρος ομιλεί με την υπεραξία που δίνει στη Γαλλία το γεγονός ότι είναι η μόνη μεγάλη χώρα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως που έχει πυρηνικά όπλα.

Υπάρχει, όμως, και άλλος ηγέτης στην Ευρώπη που εισορμά στο προσκήνιο με υψηλή αντι-Ρωσική ρητορική και προκλητικές κινήσεις και δηλώσεις υπέρ της Ουκρανίας του Ζελένσκι. Είναι ο δικός μας πρωθυπουργός, που μεταχειρίζεται την Ελλάδα ως Πολωνία και Βαλτικά κράτη, κάνοντας ό,τι μπορεί για να καταστρέψει, για την τρέχουσα πολιτική, τους ιστορικούς δεσμούς με μια μεγάλη φιλική χώρα.

Δεν του ζητάει κανείς να επιδοκιμάσει ό,τι γίνεται στην Ουκρανία. Δεν μπορεί όμως να πρωτοστατεί σε αντι-Ρωσισμό, φτάνοντας στο σημείο να παρουσιάζει την Οδησσό της Φιλικής Εταιρείας ως δήθεν Ουκρανική πόλη. Το ταξίδι του στην Οδησσό και η συνάντησή του με τον Ζελένσκι ίσως να συνδέεται επίσης με την αποστολή στην Ουκρανία μιας νέας, μεγάλης παρτίδος Ελληνικών όπλων.