Τελικά, υπάρχει αντιπολίτευση – Του Νίκου Στραβελάκη
–Πώς η πραγματικότητα των δρόμων διέλυσε την «πραγματικότητα» των καναλιών
Του
ΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΒΕΛΑΚΗ,
Οικονομολόγου του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών
Η επικοινωνιακή πολιτική της κυβέρνησης ήθελε να μας πείσει ότι κυριαρχεί τόσο σε επίπεδο δημοσκοπικών μετρήσεων όσο και κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Ως εκ τούτου, η ακρίβεια, η σύγκρουση για την Παιδεία και την Υγεία, οι κινητοποιήσεις των αγροτών και η καταστροφή του αιγιαλού δεν μπορούν να την αγγίξουν. Είναι χαρακτηριστικό το ότι, μόλις πριν από μερικές ημέρες, ο κ. Πορτοσάλτε, σε ρόλο «ποδοσφαιρικού αρχηγού εξέδρας» για λογαριασμό του κ. Μητσοτάκη, έλεγε ότι στις σημερινές συνθήκες το καλύτερο θα ήταν η Νέα Δημοκρατία να αναλάβει την αντιπολίτευση του εαυτού της.
Όπως συμβαίνει συχνά, όμως, η πραγματικότητα των δρόμων ήρθε να διαλύσει την «πραγματικότητα» των τηλεοπτικών καναλιών. Μια τεράστια εργατική κινητοποίηση την Τετάρτη 28/2, οργανωμένη από την ΑΔΕΔΥ και από Εργατικά Κέντρα, ταρακούνησε την «ηρεμία» των κυβερνώντων και των επικοινωνιακών τους συμβούλων. Ήταν μια κινητοποίηση με πολλά μηνύματα. Κατ’ αρχάς, έδειξε ότι ο κόσμος έχει και ζωντανή μνήμη και αίσθημα αλληλεγγύης. Τα ονόματα των νεκρών του εγκλήματος των Τεμπών γράφτηκαν από τον τοίχο του Τμήματος Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας μέχρι το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Μάλιστα, οι φοιτητές, στη δική τους κινητοποίηση την Πέμπτη 29/2, ξαναέγραψαν τα ονόματα που έσπευσε να σβήσει ο φρούραρχος της Βουλής. Αν τολμάει, ας τα ξανασβήσει ο κ. φρούραρχος.
Σαν να μην έφτανε αυτό, η πραγματικότητα των κινητοποιήσεων έκανε κουρελόχαρτο και το αφήγημα της ισχυρής οικονομικής μεγέθυνσης που διατυμπάνιζε, σε πείσμα της καθημερινότητας των πολιτών, η κυβέρνηση. Ούτε οι πλέον φανατικοί υποστηρικτές του κ. Μητσοτάκη δεν αντέχουν πλέον να προβάλουν αυτό το αφήγημα. Περιορίζονται στο να μας κάνουν να ξεχάσουμε τα δέκα χρόνια των Μνημονίων και των περικοπών, που τελικά το μόνο που κατάφεραν ήταν να κάνουν κάποιους, ελάχιστους, πλουσιότερους και όλους τους υπόλοιπους φτωχότερους. Και αυτό το βρίσκουν πλέον μπροστά τους.
Οι κινητοποιήσεις σάρωσαν και το Μητσοτακικό αφήγημα της αριστείας. Αποκάλυψαν σε ολόκληρη την κοινωνία ότι το υποτιθέμενο «άνοιγμα» της Παιδείας δεν είναι κάποιο άλμα στο μέλλον. Αντίθετα, πρόκειται για φτηνές μπίζνες ΙΕΚατζήδων, τριτοτέταρτων «πανεπιστημίων» του εξωτερικού και κερδοσκοπικών funds, που επιδιώκουν να κατεδαφίσουν τη Δημόσια Παιδεία. Οι φοιτητές που βρίσκονται στους δρόμους είναι οι πραγματικοί άριστοι, που υπεραμύνονται των πτυχίων και των εργασιακών τους δικαιωμάτων απέναντι στην προσπάθεια κάθε λογής συμφερόντων να τους μετατρέψουν σε «κουμπαράδες» που θα «σπάνε» για να γεμίσουν τις δικές τους τσέπες.
Η αντιπαράθεση με τη λογική της εμπορευματοποίησης των πάντων είναι ένα επιπλέον μήνυμα των μεγάλων εργατικών και νεολαιίστικων κινητοποιήσεων της περασμένης εβδομάδας. Το υπουργείο Οικονομικών επιδιώκει να γεμίσει με ομπρέλες και την τελευταία σπιθαμή παραλίας της χώρας, ενώ το νομοσχέδιο που κατέθεσε ανοίγει τον δρόμο και για την πώληση του αιγιαλού. Είναι η αποκάλυψη της απόλυτης υποκρισίας της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, που υποτίθεται ότι ανησυχεί για το περιβάλλον και την κλιματική αλλαγή και την ίδια ώρα θέλει να ξεπουλήσει τις παραλίες σε ιδιωτικά συμφέροντα.
Απέναντι σε όλα αυτά, ο πολυπληθής κυβερνητικός, γραπτός και ηλεκτρονικός, Τύπος αντέδρασε αμήχανα. Κάποιοι κατέφυγαν στην πεπατημένη των δημοσκοπήσεων, προσπαθώντας να μας πείσουν ότι, όσοι και να μαζευτούμε και όση φθορά και να υφίσταται η κυβέρνηση, η «διαφορά από τον δεύτερο» είναι τόσο μεγάλη, που η κυβερνητική ατζέντα δεν κινδυνεύει. Άλλοι προσπάθησαν να αλλάξουν την ατζέντα ενθυμούμενοι, με καθυστέρηση, τη νέα φάση της κρίσης των σχέσεων Δύσης – Ρωσίας. Θέλουν να μας πουν να ξεχάσουμε τη φτώχεια μας γιατί υπάρχουν και χειρότερα.
Αυτό που έχω να τους επισημάνω είναι ότι η κοινωνική αντιπολίτευση της αλληλεγγύης, των εργατικών διεκδικήσεων, της Δωρεάν Παιδείας, των κοινωνικών αγαθών και της προστασίας του περιβάλλοντος είναι πλέον παρούσα. Κανένα επικοινωνιακό τερτίπι δεν μπορεί να τη βάλει στο περιθώριο. Το ότι στον παρόντα χρόνο δεν υπάρχει «κόμμα διεκδικητής» της κυβερνητικής εξουσίας δεν σημαίνει ότι δεν θα πάρει πολιτικά χαρακτηριστικά. Η κρίση του ρεφορμισμού του ΠΑΣΟΚ και κατόπιν του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι και κρίση του κινήματος. Αυτός είναι και ο λόγος που ο ψυχραιμότερος του κ. Πορτοσάλτε κ. Παπαχελάς ανησυχεί από τις στήλες της «Καθημερινής» για το ότι ο κόσμος θα στραφεί σε «μη συστημικές λύσεις». Αυτές, όμως, θα είναι αριστερές «λύσεις», κύριε Παπαχελά, και να δω τότε πώς θα βγάλετε πέρα.
