Ποιον πόνο να πρωτογιατρέψεις εκεί στα Τέμπη;
Πενήντα επτά άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στα Τέμπη χωρίς να έχουν φταίξει σε τίποτα, χωρίς να έχουν ούτε ένα δράμι ευθύνης… Η ατυχία τους ήταν ότι μπήκαν σε ένα τρένο που κατέληξε να γίνει… νεκροφόρα. Είναι τεράστιες οι ευθύνες εκείνων που δεν είχαν πάρει τα απαραίτητα μέτρα για να αποτρέψουν το τραγικό αυτό δυστύχημα, που οδήγησε πενήντα επτά ανθρώπους στον θάνατο.
Η Μαρία Καρυστιανού δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά της στο ετήσιο μνημόσυνο στον τόπο του δυστυχήματος.
Άντεξε, όμως, κρατήθηκε όρθια, χωρίς φωνές, παρότι έχασε το παιδί της. Δεν ήταν η μόνη… Μαζί της θρηνούσαν και οι συγγενείς των υπόλοιπων θυμάτων, που παλεύουν για να αποδοθεί δικαιοσύνη, για να τιμωρηθούν όλοι όσοι έφταιξαν.
Όλη η Ελλάδα πενθεί εδώ και έναν χρόνο για τα θύματα του τραγικού δυστυχήματος των Τεμπών.
Οι πληγές θα μείνουν ανοιχτές. Αλίμονο αν δεν έμεναν…
ΥΓ.: Ο ελληνικός σιδηρόδρομος δεν «αφυπνίστηκε» από την τραγωδία. Τα προβλήματα ασφαλείας παραμένουν, με κίνδυνο για τους επιβάτες και το προσωπικό. Για να λειτουργήσει ο σιδηρόδρομος, χρειάζονται 2.100 άτομα και υπάρχουν μόνο 640 μόνιμοι υπάλληλοι. Σε όλα τα ευρωπαϊκά δίκτυα ο μέσος όρος είναι περίπου πέντε με έξι εργαζόμενοι ανά τρενοχιλιόμετρο…
Ξύλο που θέλουν… Ζωές χάθηκαν. Αυτή είναι η Ελλάδα…
ΤΟ ΠΑΡΟΝ
Φωτό: @Eurokinissi