Σ. Βούλτεψη στο “Π”: Ομαδική ψυχοθεραπεία; Ούτε καν!

Της
ΣΟΦΙΑΣ ΒΟΥΛΤΕΨΗ
Υφυπουργού Μετανάστευσης και Ασύλου,
Βουλευτού ΝΔ Β3 Νότιου Τομέα Αθηνών, Δημοσιογράφου

Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως ομαδική ψυχοθεραπεία, αλλά δεν ήταν ούτε αυτό. Ο λόγος για την πολυδιαφημισμένη εκδήλωση για το μέλλον της Κεντροαριστεράς, υπό τον πολλά υποσχόμενο τίτλο «Απέναντι στην κυριαρχία Μητσοτάκη, ποιος;», με τη συμμετοχή της Έφης Αχτσιόγλου από τη Νέα Αριστερά, του Μανώλη Χριστοδουλάκη από το ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ και του Διονύση Τεμπονέρα από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Πολιτικά, αυτό που παρουσιάστηκε ήταν ένα ακόμη θνησιγενές σχήμα τύπου αλήστου μνήμης Ελιάς: Ο καθένας από τους ομιλητές εμφάνισε τον δικό του χώρο ως καταλληλότερο για να εκφράσει το μέλλον που υποτίθεται ότι θέλουν να οικοδομήσουν μαζί. Λογικό, διότι η Σοσιαλδημοκρατία του ΠΑΣΟΚ απέχει πολύ από την αφοσιωμένη στην ταξική πάλη Νέα Αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται μεταξύ Πολάκη και εντυπωσιακών, αιφνιδιαστικών και «αδιαμεσολάβητων» εμφανίσεων Κασσελάκη.

Ουδείς κατάλαβε για ποιον λόγο –και μάλιστα σε τόσο μικρό διάστημα από τη διάσπαση– ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά πίστεψαν ότι αυτή ήταν η ώρα να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι. Γιατί, αν υπήρχε λόγος, τότε… προς τι η διάσπαση;

Ούτε κατάλαβε κανείς τη στάση του ΠΑΣΟΚ, που υποτίθεται ότι παλεύει για τη δεύτερη θέση.

Μοναδική εξήγηση, το ότι η απόσταση των δευτερότριτων από τον πρώτο παραμένει αβυσσαλέα. Εξ ου και η πρόωρη και βιαστική προσπάθεια για συνένωση δυνάμεων, που ωστόσο, από όσα ελέχθησαν, δεν προκύπτει από πουθενά.

Φυσικά, για απάντηση στην κυρίαρχη αγωνία τους για το ποιος θα σταθεί απέναντι στην «κυριαρχία Μητσοτάκη», ούτε λόγος.

Ούτε το ποιος προέκυψε ούτε το πώς. Το μόνο που προέκυψε είναι… Κασσελάκης! Ο οποίος εισέβαλε στην εκδήλωση, προφανώς, για να τους καπελώσει.

Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει τίποτε για να καπελώσει.

Σε όλη την Ευρώπη η Κεντροαριστερά βρίσκεται σε αποδρομή, σε άτακτη υποχώρηση. Και δεν της φταίει κανείς. Μόνο ο κακός εαυτός της. Ο κυβερνητικός και ο αντιπολιτευτικός.

Σήμερα, στην Ευρώπη υπάρχουν μόνο τρεις αμιγώς σοσιαλιστικές ή αριστερές κυβερνήσεις: Στην Ισπανία (όπου, όμως, στις εκλογές πρώτο ήλθε το Λαϊκό Κόμμα και ο Σάντσεθ δημιούργησε μια οκτακομματική, ετερόκλητη συμμαχία με πολλές υποχωρήσεις εθνικού περιεχομένου), στην Πορτογαλία (όπου στις 10 Μαρτίου διεξάγονται εκλογές και το αντιπολιτευόμενο κεντροδεξιό κόμμα εμφανίζεται σταθερά πρώτο στις δημοσκοπήσεις) και στη Μάλτα.

Αυτό δεν συμβαίνει τυχαία. Προσκολλημένοι στις ιδεοληψίες τους και με μπόλικες αναστολές, ταμπού και κοινοτοπίες, αν και είχαν την ευκαιρία να κυβερνήσουν σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, απογοήτευσαν τους λαούς της Ευρώπης.

Μεγάλα λόγια, παχυλές υποσχέσεις, συνεχείς επικλήσεις στον λαό και στο βάθος το απόλυτο κενό.

Στην Ελλάδα, τα πράγματα αποδείχθηκαν ακόμη χειρότερα. Όταν κυβέρνησαν, έλαβαν τις πιο αντιλαϊκές αποφάσεις, μοιράζοντας φόρους και πράττοντας τα ακριβώς αντίθετα από όσα υπόσχονταν.

Όλοι θυμούνται ότι θα έσχιζαν τα Μνημόνια και θα ήταν «ντάλα μεσημέρι», θα πέταγαν έξω τους «τροϊκανούς» με τις κλοτσιές (και το μόνο που κατάφεραν ήταν να τους βαφτίσουν «θεσμούς» και να τους μετακομίσουν στο… «Χίλτον») και θα έδιωχναν τα ξένα funds, που τα εγκατέστησαν για τα καλά, δίνοντας μάλιστα και ασυλία στα στελέχη τους.

Όλοι θυμούνται ότι διακήρυσσαν πως «λεφτά υπάρχουν» και υπόσχονταν «αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό», αλλά τελικά… πήγαν Καστελλόριζο!

Αλλά και αφού συνέβησαν όλα αυτά, αφού κατακρημνίστηκαν σε αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις, συνέχισαν τη μηδενιστική ρητορική τους, τη γλώσσα του μίσους, την επίκληση του λαού, που τους είχε γυρίσει την πλάτη, καθώς έβλεπε μια κυβέρνηση, αυτήν του Κυριάκου Μητσοτάκη, να κρατά όρθια τη χώρα μέσα σε πρωτοφανείς και αλλεπάλληλες κρίσεις – πολεμικές, υγειονομικές, μεταναστευτικές.

Και συνέχισαν το βιολί τους – τα ξένα funds, τα μη κρατικά πανεπιστήμια, τα δήθεν push backs, το Predator, το Κράτος Δικαίου. Την ώρα που έχουν δύο υπουργούς τους καταδικασμένους από το Ειδικό Δικαστήριο, διόρισαν πρόεδρο του Αρείου Πάγου στις 2 τα ξημερώματα, μοίρασαν τις τηλεοπτικές άδειες με βάση το… Ινστιτούτο της Φλωρεντίας και αποκαλούσαν τη Δικαιοσύνη «θεσμικό εμπόδιο» και «προστασία του κάθε νταβατζή».

Και από πάνω, μιλούν για κατάλυση του Κράτους Δικαίου, όταν ένας Έλληνας, ο Θ. Ρουσόπουλος, εξελέγη παμψηφεί πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, θεσμού που κατ’ εξοχήν προασπίζεται το Κράτος Δικαίου και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.

Συμπέρασμα: Τους ένωσε το Predator και τους χώρισε η αβυσσαλέα απόσταση από τον Μητσοτάκη…

ΤΟ ΠΑΡΟΝ