Πού θα σταματήσει ο κατήφορος;
Ο θάνατος του περιβόητου, κάποτε, κακοποιού Βαγγέλη Ρωχάμη, τις περασμένες μέρες, μας έδωσε την ευκαιρία να κάνουμε μερικές σκέψεις αλλά και μερικές συγκρίσεις για την κοινωνία του τότε με τη σημερινή.
Από τη δεκαετία του ’70 μέχρι και το 1996 ο Ρωχάμης είχε απασχολήσει πολλές φορές τις αρχές, αφού είχε διαπράξει πολλές ληστείες σε τράπεζες, ωστόσο διάσημος έγινε… για τις περίπου δέκα αποδράσεις του από τις φυλακές όλης της χώρας.
Όμως δεν είχε πειράξει ποτέ άνθρωπο, ούτε ακόμα και τους διώκτες του αστυφύλακες, για τους οποίους έλεγε ότι κάνουν τη δουλειά τους και δεν του φταίνε σε τίποτα. Όπως είπαμε, ο Ρωχάμης θεωρείτο ο πιο επικίνδυνος κακοποιός τις δεκαετίες ’70 και ’80. Δηλαδή 40 – 50 χρόνια πριν. Αναλογικά, όμως, με τους σημερινούς κακοποιούς, που σφάζουν, βιάζουν, εκτελούν συμβόλαια θανάτου, εξανδραποδίζουν άγουρα κορίτσια και ανάπηρους και γενικά κάνουν ό,τι πιο κτηνώδες και αποτρόπαιο υπάρχει, ο Ρωχάμης ήταν… αγγελούδι.
Ούτε σκότωσε ούτε βίασε. Αντίθετα, σκόρπισε τα κλοπιμαία στα μπουζούκια και σε ανθρώπους που είχαν ανάγκη. Δεν ωραιοποιούμε έναν διαβόητο ληστή, ούτε προσπαθούμε να τον καταστήσουμε συμπαθή, άλλωστε τώρα δεν ζει πλέον και ο νεκρός δεδικαίωται, απλά κάνουμε τις μοιραίες συγκρίσεις με το σήμερα και αυτό μας γεμίζει θλίψη. Γιατί αν ο μεγαλύτερος ληστής του ’70 και του ’80 σήμερα θεωρείται… αγγελούδι, σε 40 χρόνια πώς θα είναι η κοινωνία μας; Θα βγαίνουμε στον δρόμο και θα σκοτώνουμε ο ένας τον άλλον; Θα έχουμε σπίτια-φρούρια και αλεξίσφαιρα αυτοκίνητα; Θα θέλουμε να πάμε κάπου και πρώτα θα ψάχνουμε αν έχει… καταφύγιο; Αυτήν τη ζωή-κόλαση ονειρευόμαστε; Αυτή η κοινωνία μας αρμόζει;
Επειδή, δυστυχώς, προς τα εκεί βαδίζουμε ολοταχώς και τα μηνύματα που παίρνουμε καθημερινά, με την παραβατικότητα των ανηλίκων, με τους ξυλοδαρμούς και τις βιαιοπραγίες μεταξύ μαθητικών συμμοριών, με την υποβάθμιση και την απαξίωση της ανθρώπινης ζωής, δεν προοιωνίζονται τίποτα καλό, θα πρέπει όλοι, από τους κυβερνώντες και την πολιτική ηγεσία μέχρι την Εκκλησία, τον πνευματικό κόσμο της χώρας και όποιον ανησυχεί για τη συνέχεια, να συστρατευθούμε σε μια σταυροφορία ανάκαμψης και διάσωσης της κοινωνίας, μήπως και γλιτώσουμε τα χειρότερα, που έρχονται. Δεν υπάρχει χρόνος ούτε για αναβολές ούτε για συζητήσεις.
Μέτρα χρειάζονται εδώ και τώρα. Και καμιά ανοχή σε οτιδήποτε ναρκοθετεί την κοινωνία. Διαφορετικά, δεν θα προλάβουμε το κακό, που έρχεται καλπάζοντας, και όταν έρθει, θα είναι πολύ αργά, γιατί δεν θα μπορούμε πια να το αντιμετωπίσουμε…
