Με αφορμή το Famagusta: Ποια επανένωση; Την απελευθέρωση του τόπου μας θέλουμε, όχι την επανένωση, τί θα πει επανένωση;
Του
ΝΕΟΦΥΤΟΥ ΖΑΜΠΑ*
Άρθρο του στο Hellas Journal (αναδημοσίευση)
Η συγκλονιστική ερμηνεία της Δέσποινας Mπεμπεδέλη στην σειρά Famagusta τάραξε τα νερά και επανάφερε στο προσκήνιο τα γεγονότα της εισβολής του 1974.
Με αφορμή τη συνέντευξη της ηθοποιού και της κυρίας Χαρίτας Μάντολες στην εκπομπή «Μεγάλη εικόνα», εκτός από τις συγκλονιστικές μαρτυρίες που βγάζουν από την λήθη τα γεγονότα της εποχής, προκύπτει η ξεκάθαρη και ταυτόχρονα αφοπλιστική απάντηση στην ερώτηση της δημοσιογράφου: «Ποιο είναι το μήνυμα σας, η επανένωση του νησιού;»
-«Ποια επανένωση; Η απελευθέρωση του τόπου μας, όχι η επανένωση, τί θα πει επανένωση; Ο καθένας στο σπίτι του και στο χωριό του, αυτή είναι η απελευθέρωση». Και διερωτάται η κυρία Μάντολες για τους τρόπους της προτεινόμενης λύσης και το περιεχόμενο της…
Με αφορμή την πρόσφατη κάθοδο στην Κύπρο της Κολομβιανής απεσταλμένης του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων εθνών κυρίας Μαρίας Άνχελας Ολγκίν Κουεγιάρ, το μήνυμα της κυρίας Μάντολες είναι ισχυρό.
Η στεντόρεια φωνή της, διάφανη χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις, αγγίζει την ψυχή κάθε συνειδητοποιημένου πολίτη της Κύπρου. Απευθύνεται σε όλους όσοι ασχολούνται με τις διαπραγματεύσεις και τις τεχνικές λεπτομέρειες των διαφόρων προτάσεων και σχεδίων περί Κυπριακού.
Η ξεκάθαρη τοποθέτηση του προβλήματος ως πρόβλημα εισβολής και κατοχής, και επαναπροσδιορισμού του ως θέμα παγκόσμιας εμβέλειας είναι αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε. Η «Famagusta» δεν είναι μία. Ανά τον κόσμο συναντάμε πολλές άλλες πόλεις φαντάσματα και υπό αυτή την έννοια το θέμα του Κυπριακού επιβάλλεται να γίνει ένα οικουμενικό θέμα.
Η δική μας Famagusta, όμως, τί απέγινε; Μισός αιώνας έχει παρέλθει από τον εκτοπισμό των προσφύγων. Οι συγγενείς των αγνοουμένων ακόμα περιμένουν να μάθουν την αλήθεια και οι πρόσφυγες προσδοκούν καρτερικά την επιστροφή στις εστίες τους.
Επιπρόσθετα η προτεινόμενη λύση, οφείλει να είναι ευρωπαϊκή, δημοκρατική, δίκαιη, με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ελευθερίες και αποδεκτή από τους γηγενείς κατοίκους του νησιού, Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους.
Όσον αφορά στο θέμα των εποίκων- που κατά κοινή ομολογία αλλοιώνουν δημογραφικά τα κατεχόμενα εδάφη- ας συμφωνήσουμε ότι θα ήταν μία σοφή λύση η αποχή τους από την λήψη καίριων αποφάσεων που άπτονται του Κυπριακού ζητήματος.
Συν τοις άλλοις, ευχής έργο θα ήταν να βάλουμε στο κάδρο και το καθεστώς των βρετανικών βάσεων. Αυτή η πεποίθηση ενισχύεται έντονα μετά τις δηλώσεις του Βρετανού Ύπατου Αρμοστή κ. Σίντικ, οι οποίες λίγο πολύ φαίνεται να συνυπογράφουν το γεγονός ότι οι Τουρκοκύπριοι διεκδικούν κίνητρα απο τους Ελληνοκύπριους για επιστροφή στις συνομιλίες.
Ας γίνει κοινός στόχος όλων μας να συνεχιστεί εσαεί ο αγώνας για ολοκληρωτική απελευθέρωση που ξεκίνησε πολύ νωρίτερα, το 1950, μέχρι να επιτευχθεί το επιθυμητόν, η απελευθέρωση. Το δυστύχημα στις μέρες μας είναι ότι δεν καλούμαστε να διαπραγματευτούμε μόνο με τους Τούρκους.
Εξίσου έντονη και διόλου ήσσονος σημασίας θέμα παραμένει η μακρόβια παραμονή των Άγγλων στο νησί, με βάση τις συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου. Άλλωστε ας μη λησμονούμε την προσφιλή πάγια τακτική του διαίρει και βασίλευε από πλευράς των Άγγλων, προκειμένου να διασφαλίσουν τα συμφέροντα τους.
Καταληκτικά ο στόχος του αγώνα μας πρέπει να είναι ξεκάθαρος σύμφωνα και με την κυρία Μάντολες: «Η ολοκληρωτική απελευθέρωση της πατρίδας μας και η ειρηνική συνύπαρξη με τους Τουρκοκύπριους». Μια Κυπριακή Δημοκρατία χωρίς συρματοπλέγματα. 50 χρόνια είναι ήδη πάρα πολλά.