Γ. Λαμπρούλης στο “Π”: Ο αγώνας επιβίωσης των αγροτών είναι δίκαιος
Του
ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΑΜΠΡΟΥΛΗ
Βουλευτή ΚΚΕ Λάρισας, Αντιπροέδρου της Βουλής
Ο ξεσηκωμός των αγροτών σε όλη την Ευρώπη δείχνει τις επιπτώσεις που έχει για τους λαούς η πολιτική και ο χαρακτήρας της ΕΕ ως ένωσης των μονοπωλίων, καθώς η Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) αποτελεί εφαρμογή των απαιτήσεων των επιχειρηματικών ομίλων της εμπορίας και της μεταποίησης της αγροτικής παραγωγής, που θέλουν φθηνότερη πρώτη ύλη και, ταυτόχρονα, συγκέντρωση της παραγωγής σε λίγα χέρια. Γι’ αυτό, σαν ένα σώμα, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ ψήφισαν την αναθεώρησή της τον Οκτώβρη του 2020 στο Ευρωκοινοβούλιο.
Επιπλέον, η ουσιαστική αιτία πίσω από τις τεράστιες αυξήσεις στο ηλεκτρικό ρεύμα, στα καύσιμα και γενικότερα στην ενέργεια είναι η πολιτική της «απελευθέρωσης» της ενέργειας και της «πράσινης μετάβασης», η πολιτική δηλαδή της ΕΕ για την ενέργεια, την οποία υπηρέτησαν πιστά όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν την προηγούμενη περίοδο.
Είναι λοιπόν ευκαιρία, εν όψει και των ευρωεκλογών, ο κόσμος να σκεφτεί εάν αυτή η πολιτική μπορεί να εμπεριέχει έστω και ένα φιλολαϊκό ίχνος και να δυναμώσει το ΚΚΕ, το μόνο κόμμα που αντιπαλεύει την ΕΕ και την πολιτική της, που τη συνδιαμορφώνουν και την εξειδικεύουν οι εθνικές κυβερνήσεις.
Στη χώρα μας οι βιοπαλαιστές αγρότες, συσπειρωμένοι στους αγροτικούς συλλόγους και στις ομοσπονδίες, διεκδικούν μέτρα για την επιβίωσή τους, αξιοποιώντας την πείρα που απέκτησαν τα τελευταία χρόνια. Το 2016, επί ΣΥΡΙΖΑ, με τα πολυήμερα μπλόκα του αγώνα τους, δημιούργησαν την Πανελλαδική Επιτροπή των Μπλόκων (ΠΕΜ). Και συντονίζουν τον οργανωμένο αγώνα τους, κερδίζοντας ανάσες επιβίωσης.
Σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ είναι στριμωγμένη από το δίκαιο αίτημα των αγροτών να μείνουν στα χωριά και στα χωράφια τους. Αρχικά, συκοφάντησε τις κινητοποιήσεις με φραστικές επιθέσεις περί «υποκίνησης» και «αλλοπρόσαλλων αιτημάτων». Στη συνέχεια χρησιμοποίησε μέχρι και τα ΜΑΤ. Τώρα, κάτω από την πίεση της μαζικοποίησης των αγώνων, κινείται πλέον στη γνωστή εδώ και δεκαετίες τακτική της υπονόμευσης του ενιαίου αγώνα, του αποπροσανατολισμού και της διαστρέβλωσης της πραγματικότητας.
Υποκρίνεται όταν δηλώνει ότι είναι «ανοιχτή στον διάλογο», αφού οι διεκδικήσεις των πλημμυροπαθών, των πυρόπληκτων και όλων των αγροτών είναι γνωστές και χιλιοδιατυπωμένες, αλλά αυτή αρνείται να απαντήσει επί της ουσίας στα συγκεκριμένα αιτήματα που προβάλλουν.
Μάλιστα, ο κ. Μητσοτάκης επιστρατεύει και τον ύπουλο «κοινωνικό αυτοματισμό», ισχυριζόμενος ότι οι αυξημένες τιμές των προϊόντων σημαίνουν μεγαλύτερα έσοδα για τους αγρότες, κρύβοντας ότι είναι οι εμποροβιομήχανοι, οι αλυσίδες τροφίμων και τα σούπερ μάρκετ που τσεπώνουν τη διαφορά από την τιμή στο χωράφι και στο ράφι, και όχι οι αγρότες.
Για άλλη μια φορά αναδεικνύεται ότι οι βιοπαλαιστές γεωργοί, κτηνοτρόφοι και μελισσοκόμοι δεν έχουν άλλη διέξοδο από τον δρόμο του αγώνα, σε κατεύθυνση σύγκρουσης με τους αντιπάλους τους, που είναι οι έμποροι, οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι, το κράτος, οι κυβερνήσεις και η ΕΕ. Ο αγώνας τους αφορά όλη την εργατική τάξη και τον λαό, καθώς τους ενώνουν τόσο η ανάγκη για φτηνά και ποιοτικά τρόφιμα όσο και τα κοινά βάσανα που τους φορτώνει η αντιλαϊκή πολιτική.
Το ΚΚΕ, με τα μέλη και τα στελέχη του, βρίσκεται σταθερά μέσα στο οργανωμένο αγροτικό κίνημα και καλεί όλους τους αγρότες να γυρίσουν την πλάτη σε διάφορους «σωτήρες» και «προστάτες». Αναλαμβάνει τη μεγάλη ευθύνη να ενώσει τις λαϊκές διεκδικήσεις κάτω από το σύνθημα: «Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό, στον δρόμο της ανατροπής», για να γίνει αφέντης του πλούτου που παράγει, για να ζήσει σύμφωνα με τις σύγχρονες δυνατότητες της εποχής μας.
