Γ. Μουλκιώτης στο “Π”: Η εργασιακή περιδίνηση των Millennials και της Γενιάς Ζ

January 29, 2024 στις κατηγορίες ΑΠΟΨΕΙΣ,Αρθρογράφοι,γράφουν,ΠΟΛΙΤΙΚΗ,

Του
ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΟΥΛΚΙΩΤΗ
Βουλευτή ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ Βοιωτίας

Ο λόγος γίνεται για τις δύο γενιές οι οποίες έχουν απομυθοποιήσει πολλά από αυτά που οι προηγούμενες γενιές θεωρούσαν δεδομένα. Οι Millennials, όσοι γεννήθηκαν μεταξύ της δεκαετίας του ’80 και του 2000, έζησαν τη μετάβαση στην εποχή του διαδικτύου και ενηλικιώθηκαν την περίοδο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, ενώ συγχρόνως κλήθηκαν να την αντιμετωπίσουν. Από την άλλη, η Γενιά Ζ δεν γνώρισε τη ζωή προ διαδικτύου. Μόνιμα συνδεδεμένη / online, σε μια κοινωνία που βρίθει οικονομικής και πολιτικής αστάθειας, αναξιοκρατίας και υψηλής ανεργίας.

Σε μια τεχνολογική εποχή με τόσες ραγδαίες εξελίξεις, με πρωτοστάτη την τεχνητή νοημοσύνη και το διαδίκτυο των πραγμάτων (internet of things), οι γενιές αυτές ένα μόνο γνωρίζουν πολύ καλά, πως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Σαφέστατα, δεν είναι οι μοναδικές γενιές που επιθυμούν ένα εργασιακό περιβάλλον χωρίς καταπίεση και με ανοιχτούς ορίζοντες εξέλιξης. Είναι, όμως, οι πρώτες που το επικοινωνούν ευρέως, ανοιχτά, προς πάσα κατεύθυνση, και έχουν ως δίαυλο επικοινωνίας τα κοινωνικά δίκτυα, που έχουν συμβάλει στον μέγιστο βαθμό στο μοίρασμα και στη διάδοση αυτών των απόψεων.

Πριν από 40 χρόνια, ένα άτομο έβρισκε μια δουλειά για όλη του τη ζωή και κρατούσε αυτή τη δουλειά πάση θυσία, ακόμη και σε ένα περιβάλλον καταπιεστικό και δυσμενές. Σήμερα, ένα άτομο αλλάζει δουλειά κάθε δύο – τρία χρόνια γιατί δύσκολα ανέχεται την καταπίεση και το εργασιακό mobbing, καθώς επίσης και γιατί αναζητεί την εξέλιξη στην εργασία του.

Στην Ελλάδα τού σήμερα εκλείπουν οι ίσες ευκαιρίες για τους νέους, ενώ υπάρχει σημαντικό έλλειμμα νέων και καλά αμειβόμενων θέσεων εργασίας, με αξιοπρεπείς συνθήκες και σεβασμό στον εργαζόμενο και στην προσωπική του ζωή. Για τον λόγο αυτό, η στρόφιγγα του brain drain παραμένει ανοιχτή, με μόλις έναν στους τρεις απόδημους να δείχνει προθυμία επιστροφής. Για τους ανθρώπους που έχτισαν μια νέα ζωή, με δουλειά ανάλογη των προσόντων τους και με απολαβές που υποστηρίζουν μια αξιοπρεπή διαβίωση, τα «youth pass», οι επιδοματικές πολιτικές και ο πενιχρός κατώτατος μισθός της χώρας μας μόνο ελκυστικό τοπίο δεν διαμορφώνουν.

Σύμφωνα με έρευνα*, ικανοί παράγοντες για να πειστούν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους θεωρούνται η εστίαση της αγοράς και του κράτους στην έρευνα και στην καινοτομία, η εδραίωση της αξιοκρατίας στην επιλογή προσωπικού, όπως και η τεκμηρίωση της συνέπειας του κράτους προς τον πολίτη. Η Ελλάδα, όμως, απέχει παρασάγγας από τα παραπάνω κριτήρια και το χειρότερο όλων είναι η πολιτική δυσκαμψία που διακρίνει την παρούσα κυβέρνηση ώστε να ενεργήσει βελτιωτικά.

Ακούμε την κυβέρνηση να διατυμπανίζει τη συμπεριληπτική ανάπτυξη, όταν η έμφυλη ανισότητα στην εργασία παραμένει αμετάβλητη, ενώ το ποσοστό ανεργίας είναι διπλάσιο σε σχέση με τον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης των 27.

Η χώρα μας έχει ανάγκη την ανάπτυξη, αλλά βασισμένη σε ένα νέο παραγωγικό υπόδειγμα, που δεν θα προωθεί το μοντέλο της φθηνής και απαξιωμένης εργασίας, με ομαλή μετάβαση στην ψηφιακή εποχή, με πλήρη σεβασμό των εργασιακών δικαιωμάτων και με κύριο μέσο τη συλλογική διαπραγμάτευση.

Ακούγεται ουτοπικό, αλλά τέτοιους στόχους οφείλουμε να θέτουμε και με αποφασιστικές θεσμικές πρωτοβουλίες να τους πετυχαίνουμε. Το χρωστάμε στις γενιές αυτές, το χρωστάμε στην πατρίδα μας. Ένα καλύτερο μέλλον στην εργασία, για ένα καλύτερο μέλλον για τους νέους και την Ελλάδα.

*«Στάση των Ελλήνων Μεταναστών της Οικονομικής Κρίσης απέναντι στην Ελλάδα» (https://www.kathimerini.gr/society/562261531/brain-drain-dyo-stoys-treis-ellines-metanastes-den-tha-gyrisoyn/)