Στ. Γκίκας στο “Π”: Ο πόλεμος στην Ουκρανία σε κρίσιμη καμπή
Του
ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΣΩΤ. ΓΚΙΚΑ
Βουλευτή ΝΔ Κέρκυρας,
Αντιπροέδρου της Διαρκούς Επιτροπής
Εθνικής Άμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής
Έπειτα από δύο σχεδόν χρόνια αδιάλειπτων μαχών στο έδαφος της Ουκρανίας, με χιλιάδες νεκρούς, εκατομμύρια εκτοπισμένους και ανυπολόγιστες καταστροφές, ο επιθετικός πόλεμος της Ρωσίας στην Ουκρανία βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή.
Ενώ η Ευρώπη, αλλά και η Δύση γενικότερα, μέχρι και πριν από λίγους μήνες είχε στραμμένη την προσοχή της μόνο στο μέτωπο της Ουκρανίας –παρέχοντας αμέριστη συμπαράσταση και ουσιαστική βοήθεια στο Κίεβο–, όταν ξέσπασε ο νέος πόλεμος στη Μέση Ανατολή βρέθηκε ξαφνικά εν μέσω δύο καταστροφικών πολέμων, που ο καθένας έχει τη δική του σημασία και επηρεάζει σε σημαντικό βαθμό την κοινή γνώμη.
Βεβαίως, ο πόλεμος στη Γάζα ξεκίνησε μετά την αψυχολόγητη, μεγάλης κλίμακας τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ, η οποία έδωσε το έναυσμα για τα επίσης μεγάλης κλίμακας αντίποινα του Ισραήλ, που προσπαθεί να εξαφανίσει από τον χάρτη την τρομοκρατική οργάνωση. Πέραν όμως τούτου, διατυπώνεται ο έντονος προβληματισμός της διεθνούς κοινότητας για μη εφαρμογή του Ανθρωπιστικού Δικαίου στη Γάζα αλλά και για την τεράστια ανθρωπιστική κρίση που δημιουργήθηκε και πρέπει άμεσα να αντιμετωπιστεί.
Από την άλλη πλευρά, ο πόλεμος στην Ουκρανία παραμένει κρίσιμος διότι η Ρωσία, παραβιάζοντας το Διεθνές Δίκαιο και εισβάλοντας στην Ουκρανία, συνιστά πλέον την πιο σημαντική απειλή για το έδαφος της Ευρώπης. Είναι, συνεπώς, θεμελιώδες για τη Δύση να μην ηττηθεί η Ουκρανία. Αν, όμως, λόγω της κόπωσης από την παρατεταμένη διάρκεια του πολέμου ή λόγω του νέου πολέμου στην Μέση Ανατολή, που συγκεντρώνει τα φώτα της δημοσιότητας, μειωθεί το ενδιαφέρον των ευρωπαϊκών κρατών ως προς τη συνέχιση της αποστολής στρατιωτικής και οικονομικής βοήθειας στην Ουκρανία, θα δοθεί στη Ρωσία το λάθος μήνυμα και είναι πολύ πιθανό να διευρύνει τις επιχειρήσεις και την επεκτατική της στρατηγική.
Άλλωστε, το τελευταίο διάστημα παρατηρείται σχετική μείωση της επιθετικής δραστηριότητας των Ουκρανών –π.χ. σε αριθμό βολών Πυροβολικού–, σε αντίθεση με τη Ρωσία, που αναδιοργανώνεται και συνεχίζει να εξοπλίζεται, έχοντας προσαρμόσει την οικονομία της σε οικονομία χώρας εν πολέμω, διαθέτοντας το 6% του ΑΕΠ για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Επιτυγχάνει, δε, να κινητοποιεί συνεχώς στρατεύματα, ακόμη και να δίνει τη ρωσική υπηκοότητα σε ξένους που κατατάσσονται στον Ρωσικό Στρατό.
Ανησυχητική είναι επίσης η εμπλοκή της Βόρειας Κορέας και του Ιράν στη ρωσοουκρανική σύγκρουση. Και οι δύο χώρες, ορκισμένοι εχθροί των ΗΠΑ, έχουν συνάψει ένα είδος συμμαχίας με τη Ρωσία, την οποία προμηθεύουν με εξοπλιστικά συστήματα, πυραύλους, drones κ.λπ., καλύπτοντας ένα σημαντικό κενό. Να σημειωθεί ότι το Ιράν εμπλέκεται και στον πόλεμο στη Μέση Ανατολή, με τη στήριξη που παρέχει στη Χαμάς και στη Χεζμπολάχ.
Στο ασταθές αυτό γεωπολιτικό περιβάλλον, η Δύση, το ΝΑΤΟ και ιδιαίτερα η Ευρώπη θα πρέπει να μη σταματήσουν να στηρίζουν την Ουκρανία, παρά τις αντίθετες φωνές, που πυκνώνουν. Ας αναρωτηθεί ο ευρωπαίος πολίτης που αντιδρά τι θα ακολουθήσει αν τελικά ηττηθεί η Ουκρανία. Σίγουρα θα επιβεβαιωθεί η ρωσική υπεροχή, θα αναπτερωθεί το ηθικό των επιτιθέμενων και μοιραία θα επανέλθει ο φόβος που προκαλεί η ρωσική στρατηγική απειλή για την Ευρώπη.
Παράλληλα, όμως, θα γίνει ανεκτή η νίκη του ισχυρού επιτιθέμενου επί του αμυνόμενου αδύνατου, παρά την κατάφωρη παραβίαση των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου, και τότε είναι πιθανό και άλλα ισχυρά κράτη που ορέγονται επεκτατισμό και αναθεωρητισμό να πράξουν το ίδιο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την παγκόσμια τάξη.
Η στήριξη, συνεπώς, της Ουκρανίας, μέχρι να μπορεί να διαπραγματευτεί από καλύτερη θέση, είναι μονόδρομος…
