Εθνική πορεία ή εθνική αποδόμηση;
Γράφει ο
ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ
Πρέσβυς ε.τ.
Ορισμένα βασικά θέματα ήταν κάποτε δεδομένα και αυτονόητα. Κανείς δεν έθετε, π.χ., υπό αμφισβήτηση το εθνικό μέλλον της Ελλάδος. Υπήρχαν συζητήσεις και διαφωνίες για το ποιο έπρεπε να είναι αυτό και ποια σχέση έπρεπε να έχει με το Ελληνικό παρελθόν, για το ποιες πολιτικές θα ήταν καλύτερες και προσφορότερες για τη διαμόρφωση αλλά και τη διασφάλιση του εθνικού μέλλοντος της χώρας. Κανένας πολιτικός όμως και καμιά πολιτική δύναμη δεν έθετε υπό αμφισβήτηση, παρά τις διαφωνίες και τις συγκρούσεις, την εθνική πορεία και το εθνικό μέλλον της χώρας.
Ακόμα και η κομμουνιστική Αριστερά, που αμφισβητούσε, στη θεωρία, το έθνος και προέβαλλε ως σημαία τον διεθνισμό, δεν τον αντιλαμβανόταν ως εσωτερική αποδόμηση της συνοχής και της ταυτότητας των εθνών και των λαών, αλλά ως «ταξική» διεθνή αλληλεγγύη, που προείχε των αστικών κυβερνήσεων, που άγονταν από ολιγαρχικά καπιταλιστικά συμφέροντα, σε βάρος της πλειοψηφίας του λαού.
Το ίδιο ίσχυε, αργότερα, με την προβολή της ιδέας της Ενωμένης Ευρώπης. Κανείς από τους φανερούς και επίσημους πρωτοστάτες της δεν πρότεινε τη μετατροπή των Ευρωπαϊκών λαών σ’ ένα «Ευρωπαϊκό» δήθεν αμάλγαμα, ως απαραίτητο κοινό παρονομαστή για μια Ενωμένη Ευρώπη. Αντιθέτως, σε όλες τις Ευρωπαϊκές Διακηρύξεις προτασσόταν ο σεβασμός της ταυτότητας και της ιδιοπροσωπίας κάθε λαού, ως απαραίτητου και αναντικατάστατου στοιχείου της συλλογικής και πληθυντικής Ευρωπαϊκής ταυτότητας.
Υπήρξαν, βεβαίως, στο παρασκήνιο στρατηγικοί σχεδιαστές με γεωπολιτικά κριτήρια και υπολογισμούς, που έβλεπαν την Ευρωπαϊκή ενοποίηση μέσα από ένα άλλο πρίσμα και σκοπιμότητες, αναφερόμενες κυρίως στον γεωπολιτικό έλεγχο της Ευρώπης από τις ΗΠΑ και στον ρόλο της στην παγκόσμια στρατηγική ισορροπία, σε σχέση ιδίως με την πρώην Σοβιετική Ένωση και τη σημερινή Ρωσία.
Μια περίεργη ειδική περίπτωση «Ευρωπαϊστή» είναι ο Αυστριακός πρίγκιπας Καλλέργι, που δραστηριοποιήθηκε μετά τον Α’ Παγκόσμιο και προέβαλε την ιδέα μιας μεταλλαγμένης δημογραφικά Ευρώπης, η οποία, πάνω στη νέα αυτή βάση, θα εξασφάλιζε την ενότητα, την ειρήνη και την ευημερία. Πώς θα επιτυγχανόταν η δημογραφική αυτή μετάλλαξη και η υπέρβαση των εθνών της Ευρώπης και των εγγενών ανταγωνισμών και συγκρούσεων μεταξύ τους; Με τη μαζική μεταφορά πληθυσμών από τον σημερινό Τρίτο Κόσμο και την ανάμειξή τους με τους Ευρωπαϊκούς πληθυσμούς.
Θα έλεγε κανείς ότι υπάρχουν πολλά παράδοξα στον κόσμο και πολλοί παραδοξολόγοι. Δεν χρειάζεται να αποδίδει κανείς σ’ αυτούς κάποια ιδιαίτερη σημασία. Το περίεργο όμως είναι η στάση της οργανωμένης Ευρωπαϊκής Ενώσεως απέναντί του. Τον θεωρεί ως μεγάλο Ευρωπαϊστή και απονέμει τακτικά σε Ευρωπαίους ηγέτες, που διακρίνονται για τη συμβολή τους στην προώθηση της Ευρωπαϊκής ιδέας, βραβείο «Καλλέργι». Μεταξύ των Ευρωπαίων ηγετών στους οποίους απονεμήθηκε το βραβείο αυτό είναι και η πρώην Γερμανίδα Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ.
Γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση τιμά τον Καλλέργι και θεσμοθέτησε Ευρωπαϊκό βραβείο στο όνομά του; Είναι αρκετό μόνο το γεγονός ότι υπεστήριζε την Ενωμένη Ευρώπη; Συμμερίζεται τις ιδέες του για τη δημογραφική μετάλλαξη της Ευρώπης και την αποδόμηση των εθνών της, τις οποίες θεωρεί απαραίτητες προϋποθέσεις για την προτεινόμενη απ’ αυτόν ενότητα;
Παρατηρώντας κανείς το τι συμβαίνει σήμερα στην Ευρώπη και το ποιες πολιτικές προωθούνται από τις Βρυξέλλες, δεν μπορεί να μη διαπιστώσει σαφείς αναλαμπές, με πιο σύγχρονη μορφή, των ιδεών Καλλέργι. Προφανώς, η κινητήρια δύναμη δεν είναι σήμερα ευθέως οι ιδέες Καλλέργι. Είναι η παγκοσμιοποίηση, που άρχισε από τις ΗΠΑ και βρήκε ανοιχτές πόρτες στις Βρυξέλλες, φορώντας το προσωπείο της Ευρωπαϊκής ενοποιήσεως. Βασικοί πυρήνες όμως των ιδεών Καλλέργι έχουν ενσωματωθεί στην παγκοσμιοποίηση και στα ιδεολογήματά της για τον «Ευρωπαϊκό» δήθεν λαό, για την παράνομη μαζική λαθρομετανάστευση, υπό το πρόσχημα του ασύλου, και για τον άκρατο δικαιωματισμό, που υπονομεύει βασικές παραδοσιακές αρχές και αξίες πάνω στις οποίες στηρίζεται η εθνική συνοχή και ταυτότητα των Ευρωπαϊκών εθνών.
Η Ελλάδα δεν ήταν αποικιακή αυτοκρατορία και μητρόπολις στη σύγχρονη εποχή. Δεν ήταν επίσης βιομηχανική χώρα για να έχει ανάγκη μεγάλου αριθμού ξένων εργατών. Ακόμη όμως και χώρες κατ’ εξοχήν αποικιοκρατικές και βιομηχανικές, όπως η Αγγλία και η Γαλλία, δεν είχαν δεχθεί στο έδαφός τους μεγάλους ξένους πληθυσμούς μέχρι τις δεκαετίες του 1960 και 1970.
Στη Γαλλία, π.χ., ο Στρατηγός Ντε Γκωλ είχε θεσπίσει την εισαγωγή εργατών από τις χώρες της Βορείου Αφρικής για να επουλώσει τις πληγές του πολέμου της Αλγερίας και να διατηρήσει κάποια Γαλλική επιρροή και δεσμούς με τις χώρες αυτές. Το καθεστώς όμως των μετακαλούμενων εργατών ήταν αυστηρά καθορισμένο. Περιορισμένα έτη εργασίας και επιστροφή μετά στη χώρα τους. Την κατάσταση άλλαξε ο Πρόεδρος Ζισκάρ Ντ’ Εσταίν, ο οποίος, στο πνεύμα των νέων καιρών και πολιτικών, επέτρεψε τη λεγόμενη οικογενειακή επανένωση, το δικαίωμα δηλαδή του κάθε εργαζόμενου να φέρει στη χώρα και την οικογένειά του.
Η Ελλάδα, με τα ιδιαίτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει και που άπτονται της εθνικής της ασφάλειας, θα έπρεπε να είναι διπλά προσεκτική και να μεριμνήσει να μην επαναληφθούν στο έδαφός της όσα προηγήθηκαν σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Αντ’ αυτού, όμως, έκανε το ακριβώς αντίθετο, πληρώνοντας την πολιτική αλλά και την ιδεολογική υποτέλειά της σε ξένα κέντρα. Με αρχιερέα τον Κώστα Σημίτη και συναυτουργό τον Γιώργο Παπανδρέου, ανέλαβε ρόλο «πρωτοπορίας» στη λαθρομετανάστευση και στην προαγωγή της παγκοσμιοποίησης.
Εφόσον η παγκοσμιοποίηση υποστηριζόταν από την Ευρώπη και συγχεόταν επιτηδείως με την Ευρωπαϊκή ενοποίηση, παραδοσιακή Δεξιά και Αριστερά ενώθηκαν υπό τη σημαία της και υπεστήριξαν τις πολιτικές και τα ιδεολογήματά της.
Αποκορύφωμα ο σημερινός πρωθυπουργός, που συνθέτει στο πρόσωπό του τη γνωστή πολιτική του κατευνασμού και των υποχωρήσεων στα εθνικά θέματα, με τις πιο ακραίες πολιτικές σε θέματα λαθρομεταναστεύσεως, αδράνειας και αδιαφορίας για τα θέματα εθνικής συνοχής και εθνικού μέλλοντος.
Η χώρα αντιμετωπίζει ένα οξύτατο δημογραφικό πρόβλημα. Ο πρωθυπουργός μετατρέπει όμως σε κορυφαίο θέμα της χώρας τον γάμο των ομοφυλοφίλων και το δικαίωμα τεκνοθεσίας, νεολογισμός που εκφράζει τη νέα αυτή κατάσταση.
Αναφερθήκαμε σε προηγούμενο άρθρο στο θέμα αυτό και υπογραμμίσαμε πόσο σημαντικό είναι να μην καλλιεργείται σκοπίμως σύγχυση για το πραγματικό περιεχόμενο της προβαλλόμενης δήθεν «ισότητας», που παρακάμπτει το καθοριστικό στοιχείο της βιολογικής διαφοράς, την αναπαραγωγή της κοινωνίας και το δικαίωμα των παιδιών να έχουν, κατ’ αρχήν, φυσιολογικούς γονείς.
Το θέμα αυτό, όσο περιθωριακό και αν φαίνεται, δεν είναι μικρό, γιατί έχει άμεση σχέση με το είδος και την ταυτότητα της κοινωνίας που επαγγέλλονται οι απολογητές και προαγωγοί της παγκοσμιοποίησης και των Νεοταξικών ιδεολογημάτων της.
