Οι αρχαιολόγοι απομυθοποιούν τον θρύλο της «Εκκλησίας του Διαβόλου»
Μια ομάδα αρχαιολόγων από το Πανεπιστήμιο της Ανατολικής Φινλανδίας έλυσε το μυστήριο της ακουστικής αντήχησης στην «Εκκλησία του Διαβόλου», αποδεικνύοντας ότι είναι το αποτέλεσμα ακουστικού συντονισμού.
Η «Εκκλησία του Διαβόλου», γνωστή και ως Pirunkirkko, είναι μια σπηλιά μήκους 34 μέτρων που βρίσκεται στο Εθνικό Πάρκο Koli της Φινλανδίας. Στην περιοχή υπάρχουν αρκετές άλλες σπηλιές που αναφέρονται στον διάβολο, όπως η Pirunluola («Σπηλιά του Διαβόλου»), η Pirunvaara («Βουνό του Διαβόλου») και η Pirunkallio («Βράχος του Διαβόλου»).
Για αιώνες, η οροσειρά Koli ήταν γνωστή ως το βασίλειο που κατοικείται από πνευματικές οντότητες. Οι κορυφές, που ονομάζονται Ukko-Koli και Akka-Koli, αποτίουν φόρο τιμής στον προχριστιανικό θεό του κεραυνού και τη σύζυγό του, αντανακλώντας τη σημασία τους στην τοπική μυθολογία.
Αρχειακές πηγές από τη Φινλανδική Λογοτεχνική Εταιρεία (SKS) μιλούν για ξωτικά του βουνού, αόρατες νεράιδες και μεγάλους άρχοντες που κινούνται στην περιοχή. Οι κάτοικοι του βουνού παίζουν και φωνάζουν μόνο εκεί και περπατούν μέσα στο δάσος και χορεύουν και παίζουν και οδηγούν με τις καμπάνες κατά μήκος των ρεματιών του βουνού. Υπάρχει ένα είδος ρωγμής όπου παίζουν και περπατούν. Λέγεται ότι ένας σιδερένιος δρόμος περνά μέσα από τη ρωγμή, μέσα από το βουνό Koli, σε όλη τη διαδρομή από το Taipale. Σύμφωνα με την παράδοση, η «Εκκλησία του Διαβόλου» ήταν ένας τόπος συνάντησης για σαμάνους γνωστούς ως tietaja, velho ή noita, οι οποίοι έφτασαν από τις φινλανδικές και καρελιανές αγροτικές κοινότητες για να έρθουν σε επαφή με τον πνευματικό κόσμο, να θεραπεύσουν τους αρρώστους και να φέρουν ισορροπία στους ανθρώπους και στη φύση. Ο πιο διάσημος σαμάνος ήταν ο Kinolainen, που ονομαζόταν επίσης Tossavainen, ο οποίος συγκέντρωνε ασθενείς στο σπήλαιο για να επικοινωνεί με τον Διάβολο για να βρει τις αιτίες και τις θεραπείες των ασθενειών τους.
Οι σύγχρονοι σαμάνοι εξακολουθούν να συνεχίζουν την παράδοση μέχρι σήμερα και, όπως και οι ιστορικοί ομόλογοί τους, χρησιμοποιούν τις μοναδικές ακουστικές ιδιότητες του σπηλαίου κατά τη διάρκεια τελετουργιών με ξόρκια και τραγούδια. Οι σοφοί, επίσης, φώναζαν, πηδούσαν, κλωτσούσαν και έτρεμαν, σαν να πολεμούσαν ή να εκφόβιζαν αόρατες δυνάμεις.
Σε μια μελέτη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «De Gruyter Open Access» από τη Ρίτα Ραΐνιο του Πανεπιστημίου του Ελσίνκι και την Ελίνα Χάιτονεν – Εντζί από το Πανεπιστήμιο της Ανατολικής Φινλανδίας οι ερευνητές εξέτασαν εάν η ακουστική του σπηλαίου θα μπορούσε να διαδραματίσει ρόλο στην τελετουργία της «Εκκλησίας του Διαβόλου» και στη δύναμη των τελετουργιών της.
