Δ. Μαρκόπουλος στο “Π”: Μήπως άλλαξε το Κέντρο και όχι η ΝΔ;
Του
ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ
Βουλευτή ΝΔ Β’ Πειραιώς
Πολλή συζήτηση έχει γίνει αναφορικά με την κεντρώα (και νικηφόρα, για να λέμε αλήθειες) στροφή της ΝΔ υπό την ηγεσία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Και, όντως, με τη στροφή αυτή η παράταξή μας κατόρθωσε το άνοιγμα, το πολιτικό πλάτεμα, μια διεύρυνση πρωτόγνωρη και χρήσιμη. Μια διεύρυνση που εκ του αποτελέσματος υπήρξε παραγωγική.
Φυσικά, πολλή συζήτηση έχει γίνει, επίσης, αναφορικά με την ενδεχόμενη «αλλοίωση» της δεξιάς φυσιογνωμίας μας ή σε σχέση με τη δοσολογία αυτής της πολιτικής επιλογής σε επίπεδο προσώπων. Κατά τη γνώμη μου, όμως, η ουσιαστική συζήτηση δεν πρέπει να εξελίσσεται γύρω από τα παραπάνω. Η συζήτηση οφείλει να γίνει ως προς το τι ακριβώς προσδιορίζει το ελληνικό πολιτικό Κέντρο. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του.
Αν παρατηρήσει προσεκτικά κανείς τον χώρο του εγχώριου Κέντρου, στα χρόνια των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ επέλεξε συγκεκριμένη έκφραση. Η αντισυστημική και εχθροπαθής προσέγγιση της διακυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου, με τις ρηγματώσεις που επέφερε και με τη διαρκή επένδυση στον διχασμό και στον λαϊκισμό, οδήγησε τα προοδευτικά ακροατήρια σε μια επιλογή μονόδρομου ως προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Έναν ευρωπαίο πολιτικό, με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά αλλά και –κυρίαρχα– με αταλάντευτη επένδυση στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Μια επένδυση σε έναν δρόμο που πατούσε στην ανάγκη να αποφύγει η οικονομία τον έντονο κρατισμό, να προκύψουν επενδύσεις και μείωση της ανεργίας, να υπάρξει θωράκιση στα σύνορά μας ως προς τις ανεξέλεγκτες μεταναστευτικές ροές, καθώς και να προστατευτεί η μεσαία τάξη. Το πολιτικό Κέντρο δεν έθεσε στις εκλογές του 2019 και του 2023 αίτημα ανοιχτών συνόρων και δικαιωμάτων των παράνομων μεταναστών. Έθεσε ξεκάθαρα θέματα φύλαξης της χώρας και προστασίας των συνόρων.
Το κεντρώο κοινό ήταν που ανέδειξε πρώτο κόμμα τη ΝΔ τόσο στις εκλογές του 2019 όσο και στις πιο πρόσφατες εθνικές κάλπες, με αίτημα την καλύτερη αστυνόμευση των πόλεων. Απαίτησε την εμπέδωση όρων ασφάλειας. Δεν είναι κεντρώα πολιτική, εξάλλου, η υπεράσπιση των μειοψηφικών φωνών που δεν θέλουν τη δημιουργία σταθμού μετρό, επιδιώκοντας τη διατήρηση, στο όνομα ενός περίεργου δικαιωματισμού, του άβατου στα Εξάρχεια. Αυτό είναι μια ακροαριστερή και εντέλει μειοψηφική πολιτική. Δεν αποτελεί επιλογή του πολιτικά κεντρώου κοινού το ρήμαγμα των σχολείων από εξωσχολικούς ούτε η απουσία καμερών, που βοηθούν στην πάταξη του εγκλήματος. Όπως θα πρέπει, επίσης, να επισημάνουμε ότι κεντρώοι ψηφοφόροι επέλεξαν την ατζέντα μας για τη φύλαξη των πανεπιστημίων, καθώς και για τη δημιουργία μη κρατικών – μη κερδοσκοπικών Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων. Αν σε άλλες χώρες αυτές οι πολιτικές θεωρούνται αυτονόητες, στην Ελλάδα κάτι τέτοιο δεν προέκυπτε. Μόνο εδώ υπήρχε το φαινόμενο να θεωρούνται τα μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια ή το σταμάτημα της παράνομης μετανάστευσης «δεξιά ατζέντα». Σε όλη την ανεπτυγμένη Ευρώπη τα θέματα αυτά αφορούν το Κέντρο. Θεωρούνται δεδομένα. Αυτονόητα.
Κάποιοι εσχάτως, με έναν έντονο δικαιωματισμό, επιδιώκουν να φέρουν το Κέντρο στα μέτρα τους. Ο μεσαίος, όμως, χώρος έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Αποχρώσεις που έχουν αποτυπωθεί τα τελευταία 15 χρόνια και που πατάνε σε υπαρκτές ανάγκες. Οι «μεσαιοχωρίτες» επιλέγουν πολιτικές νοικοκυρέματος. Μην το κρύβουμε. Επιλέγουν πιο συντηρητικές πολιτικές, κουρασμένοι από αδιέξοδες επαναστατικές κορόνες. Από δήθεν λύσεις που ηχούν καλά στα αυτιά, όμως παράγουν περισσότερα προβλήματα από αυτά που καλούνται να λύσουν. Αυτοί που κάποιοι υποτιμητικά τους ανέφεραν ως «κυρ Παντελήδες» είναι εκείνοι που ζητάνε απλές λύσεις στα καθημερινά τους προβλήματα.
