Τα Γλυπτά μας απεικονίζουν τη ζωή της Αρχαίας Αθήνας Είναι η κληρονομιά, η περιουσία μας
Της ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ
Είναι απίστευτο ένας πρωθυπουργός να αρνείται την παράδοση των Μαρμάρων που έκλεψε ο λόρδος Έλγιν την εποχή της τουρκοκρατίας από την Ακρόπολη. Οι τότε κατακτητές της Ελλάδος θεωρούσαν τα Γλυπτά παλιόπετρες και τα έδωσαν στον εγγλέζο εξερευνητή, η σύζυγος του οποίου επιθυμούσε όλη τη ζωοφόρο του ναού. Η μέχρι τώρα δικαιολογία τους ήταν ότι εμείς δεν είμαστε ικανοί να τα προφυλάξουμε από τις καιρικές συνθήκες.
Έγινε λοιπόν αυτό το υπέροχο μουσείο της Ακρόπολης, που κάνοντας περίπατο κανείς στις αίθουσές του αισθάνεται απέραντη συγκίνηση τιμή και περηφάνια, καθώς βλέπει τη ζωή των αρχαίων να διαγράφεται κάτω από τα γυάλινα πατώματα. Είναι μια τόσο σεβαστή απεικόνιση της ζωής των προγόνων μας, που αξίζει να κρατάς σφιχτά στην αγκαλιά σου, της πατρίδας των μεγάλων φιλοσόφων, των πρώτων παγκόσμιων ποιητών, όπως ο Όμηρος, με την «Οδύσσεια» και την «Ιλιάδα» του.
Όταν επισκέφτηκα για πρώτη φορά το Μουσείο, σκέφτηκα «τύφλα να έχει η εποχή της Αναγέννησης». Τότε οι Έλληνες, που ήταν υπό την κατοχή των απολίτιστων Τούρκων, έμειναν άπραγοι.
Και βέβαια μπορεί η Αναγέννηση να δημιούργησε θαύματα ονειρικά, αλλά σε ένα ταξίδι στην κοντινή μας Ιταλία, τα γλυπτά τους μου φάνηκαν θηριώδη, χωρίς τη φινέτσα των δικών μας και την πιστή έκφρασή τους σε κάθε τους κίνηση.
Τα Μάρμαρα που έκλεψε ο Έλγιν θα γυρίσουν στην πατρίδα μας, είναι δικά μας, και αποτελούν το συμπλήρωμα μιας σειράς που στόλιζε το επάνω κομμάτι της Ακρόπολης. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι ένας μαυρούτσικος, κοντούτσικος πρωθυπουργός θα είχε τόση επιμονή και λόγο που δεν δέχεται συζήτηση. Είπε όχι και έκλεισε την υπόθεση. Νομίζω ότι η προπαγάνδα καθενός από εμάς θα ήταν ποικιλοτρόπως επίμονη για να ταρακουνήσει τα καλά αισθήματα των χωρών, κυρίως της Ευρώπης, για να πάρουμε πίσω ό,τι μας ανήκει. Την κληρονομιά, την περιουσία μας, τα Γλυπτά που απεικονίζουν τη ζωή της Αρχαίας Αθήνας. Κάτι άλλο που με εξέπληξε, αρνητικά φυσικά, ήταν η υπόθεση με τη σημαία στο ελληνικό προξενείο στη Νέα Υόρκη. Τι είδους τέχνη είναι αυτή;
Και γιατί πρέπει να δικαιολογήσουμε εν ονόματι της τέχνης την αλλαγή του χρώματος του μοναδικού και πιο πειστικού κομματιού της καταγωγής μας. Τι θα πει τέχνη; Για το σύμβολο αυτό έπεσαν κορμιά, θυσιάστηκαν νέοι, ορκίστηκε η Φιλική Εταιρεία για την αρχή της απελευθέρωσης των Ελλήνων. Είναι δυνατόν τώρα να εξευτελίζουμε εμείς το ίδιο μας το σύμβολο; Σε ποια άλλη χώρα πήραν τη σημαία τους να την κάνουν κουρελού; Ε, όχι και τη σημαία. Εσείς οι προοδευτικοί καλλιτέχνες, που δεν μπορεί να σας αγγίξει κανείς γιατί θα θεωρηθεί ακραίος, οφείλετε να σέβεστε τα σύμβολα.
Αλήθεια, ποια είναι η ακτιβίστρια κ. Γεωργία Λαλέ, που θέλησε να αναρτήσει αυτήν τη σημαία –ο Θεός να την κάνει–, καμωμένη από σεντόνια κόκκινα γυναικών, στο προξενείο της Νέας Υόρκης, προσπαθώντας έτσι να μιλήσει για την ενδοοικογενειακή βία και την εγκληματικότητα που αφορά τις γυναίκες;
Αυτό που κατάφερε ήταν να θίξει την πατρίδα της και να δημιουργήσει οργή, κάτι που ίσως επιδίωκε κιόλας, για να ξεπηδήσει πίσω από αυτό το άκρως προσβλητικό έργο μια αυθεντία που αγωνίζεται για τη βία.
Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ