Ν. Κακλαμάνης στο “Π”: Στα εθνικά θέματα το παραμικρό λάθος πληρώνεται πανάκριβα
Του
ΝΙΚΗΤΑ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗ
Βουλευτή ΝΔ Α’ Αθηνών,
πρώην Αντιπροέδρου της Βουλής των Ελλήνων
Στην πρόσφατη συζήτηση που διεξήχθη στη Βουλή για τον προϋπολογισμό του 2024 εστίασα την ομιλία μου κυρίως στα εθνικά θέματα, και όχι τυχαία.
Ένιωσα αυτή την ανάγκη γιατί, παρότι θεωρώ την ψήφιση του προϋπολογισμού μια από τις επιτομές της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας στην πατρίδα μας, που συνδέεται με τη στήριξη της κυβέρνησης, προβλέπω ότι υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να ζήσουμε ως έθνος ιστορικές στιγμές στο εγγύς μέλλον.
Στην τριακονταετή πολιτική μου πορεία, έχω συνειδητοποιήσει το εξής σημαντικό για την πατρίδα μου:
Όποιο λάθος κι αν γίνεται στην οικονομία, αργά ή γρήγορα μπορεί να διορθωθεί.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα: Η δεκαετία των Μνημονίων, που φτωχοποίησε τον λαό μας και απαιτήθηκαν δέκα ολόκληρα χρόνια για να αρχίσει πάλι να φαίνεται φως στο τούνελ.
Σε αντίθεση, όμως, με την οικονομία, στα εθνικά θέματα το παραμικρό λάθος πληρώνεται πανάκριβα. Και το κυριότερο; Δεν διορθώνεται ποτέ.
Αναφέρω ενδεικτικά:
– Την τουρκική κατοχή στη «γαλανόλευκη» Κύπρο, που παραμένει διχοτομημένη από το 1974.
– Το γκριζάρισμα του Αιγαίου μας με την επαίσχυντη Συμφωνία της Μαδρίτης το ’97, που προκλήθηκε μετά την τραγωδία των Ιμίων με την υπογραφή της κυβέρνησης Σημίτη.
Αρκούν τούτα τα δύο γεγονότα, που συρρίκνωσαν την πατρίδα μας, ώστε να έχετε μια πλήρη εικόνα για το ανεπανόρθωτο κακό που μπορεί να συμβεί στην παραμικρή ενδεχόμενη υποχώρηση σε εθνικά ζητήματα.
Στις 7 Δεκεμβρίου βρέθηκε στη χώρα μας ο τούρκος Πρόεδρος και συναντήθηκε με τον έλληνα πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, όπου υπέγραψαν τη Διακήρυξη των Αθηνών. Προσωπικά, αν με ρωτούσε κάποιος, συναισθηματικά θα του απαντούσα ότι δεν θα επεδίωκα μια τέτοια συνάντηση, επειδή η Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν είναι μια γείτονα χώρα που δεν μπορείς να την εμπιστευθείς.
Στην πολιτική, όμως, και ιδιαίτερα στην εξωτερική πολιτική, o συναισθηματισμός τις περισσότερες φορές είναι από κακός έως επικίνδυνος σύμβουλος.
Γι’ αυτό πιστεύω ότι ορθώς η κυβέρνηση μπήκε στη διαδικασία συζήτησης με την τουρκική ηγεσία, αφού έτσι αφόπλισε την όποια καταστροφική επιχειρηματολογία ήταν έτοιμη να εξαπολυθεί εναντίον της από τους «χαμαιλέοντες» συμμάχους μας και τους εγχώριους δήθεν ειρηνιστές.
Ότι, δηλαδή, σε μια τόσο δύσκολη γεωπολιτική περίοδο, με το Ουκρανικό ανοιχτό και τη Γάζα να φλέγεται, εκείνη σαμποτάρει τον διάλογο με την Άγκυρα.
Την ίδια στιγμή, έχει ανοίξει και ένα επίσης τεράστιο θέμα με την «αδελφή χώρα» της Τουρκίας, την Αλβανία, που επιβεβαιώνει τις όποιες έντονες εθνικές μου ανησυχίες.
Ο Έντι Ράμα έχει παραβιάσει κάθε έννοια του διεθνούς δικαίου κρατώντας στη φυλακή επί μήνες τον νόμιμα εκλεγμένο δήμαρχο Χειμάρρας Φρέντι Μπελέρη.
Ως εραστής της πατριωτικής λαϊκής Δεξιάς, πιστεύω ότι η κάθετη αντίδραση του έλληνα πρωθυπουργού, με την απόφαση να φράξει τον ευρωπαϊκό δρόμο της Αλβανίας αν δεν επιτρέψει στον Φρέντι Μπελέρη να ασκήσει τα καθήκοντά του, θα πρέπει να αποτελέσει και τον οδηγό για τη συνέχεια στις όποιες συζητήσεις ακολουθήσουν με την Τουρκία.
Ταυτόχρονα, βέβαια, θα επιθυμούσα να σταλεί και ένα μήνυμα έντονης δυσαρέσκειας προς τη Γερμανία του σοσιαλιστή καγκελαρίου Όλαφ Σολτς αλλά και προς την Ιταλία της ακροδεξιάς πρωθυπουργού Τζόρτζια Μελόνι, που επιχείρησαν να ξεπεράσουν το θεσμοθετημένο βέτο με γραφειοκρατικά τερτίπια και να συντελέσουν στην ενταξιακή προοπτική της Αλβανίας, ικανοποιώντας, προφανώς, τα οικονομικά συμφέροντα των χωρών τους στη Χειμάρρα και στους Αγίους Σαράντα. Προσέξτε: των χωρών τους κόντρα σε ένα μέλος της ΕΕ.
Γι’ αυτό και ζητώ επιτακτικά να υπάρξει η χάραξη κόκκινων γραμμών στον μελλοντικό διάλογο με το σαφώς μεγαλύτερο μέγεθος που ακούει στο όνομα «Ερντογάν».
Κόκκινες γραμμές οι οποίες έχουν τηρηθεί από όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις από το ’74 μέχρι σήμερα.
Κόκκινες γραμμές που πηγάζουν από το σύνολο του διεθνούς δικαίου, όπως η Συνθήκη της Λωζάννης και το Δίκαιο της Θάλασσας, που θεωρώ ότι πρέπει να αποτελέσουν τη «Βίβλο» για την ενιαία εξωτερική πολιτική μας.
Ξεκαθαρίζω, λοιπόν:
• Για την αμυντική θωράκιση των ελληνικών νησιών υπάρχει το αδιαπραγμάτευτο, αφού η Ελλάδα ασκεί το δικαίωμα της νόμιμης άμυνας απέναντι σε μια συνεχώς προκλητική χώρα, όπως μπορεί να κάνει ως κράτος-μέλος του ΟΗΕ. Το άρθρο 51 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ είναι ένα ακλόνητο νομικό θεμέλιο για νόμιμη άμυνα απέναντι στην Τουρκία. Επομένως, «μία και μοναδική» εθνική μας θέση είναι ότι μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας υφίσταται μία και μόνη διαφορά, εκείνη της οριοθέτησης της νησιωτικής υφαλοκρηπίδας και των αντίστοιχων θαλασσίων ζωνών. Ουδέν άλλο ζήτημα υφίσταται ως προς την αμυντική θωράκιση των ελληνικών νησιών του Αιγαίου απέναντι σε μια χώρα που, να μην ξεχνάμε, μας απειλεί εδώ και δεκαετίες με το «casus belli».
• Για το Κυπριακό, η Ελλάδα στηρίζει σταθερά και αποκλειστικά την κυπριακή κυβέρνηση για λύση του ζητήματος της μαρτυρικής Μεγαλονήσου με βάση τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Και εξυπακούεται ότι δεν πρέπει να υπάρξει ούτε κουβέντα για τις δήθεν αιτιάσεις της Τουρκίας, η οποία θα επιθυμούσε λύση βασιζόμενη στη διχοτόμηση της Κύπρου μας, που –υποτίθεται– είναι ένα ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά κανένας ευρωπαίος «σύμμαχος» δεν δίνει σημασία, αν και έχει δεχθεί παράνομη εισβολή και βρίσκεται υπό κατοχή.
Σε αυτό το σημείο, επειδή πλησιάζουν και οι ευρωεκλογές, θα ήθελα να επισημάνω ότι ως ρομαντικός ευρωσκεπτικιστής αγωνιώ πραγματικά για την Ευρώπη, αλλά μιλώ για την Ευρώπη των μεγάλων ηγετών, όπως ο Κόνραντ Αντενάουερ, ο Σαρλ ντε Γκωλ, ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ, ο Φρανσουά Μιτεράν, ο Βίλι Μπραντ και ο Χέλμουτ Κολ. Την κοινωνική Ευρώπη, δηλαδή, και όχι την τωρινή, των τραπεζών και των τραπεζιτών.
Άλλωστε, αυτή την αντικοινωνική στροφή πληρώνει σήμερα η Ευρώπη των Λαών και έτσι εξηγείται η ακροδεξιά της «μανούβρα» (βλέπε Γαλλία, Ιταλία, Ουγγαρία).
Αντί, λοιπόν, να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα οι σημερινοί ηγετίσκοι της, ας αλλάξουν αμέσως ρότα, επιστρέφοντας σε όσα οραματίστηκαν για τη «Γηραιά Ήπειρο» οι αληθινά μεγάλοι ηγέτες της.
Διαφορετικά, η «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» θα αποκτά όλο και περισσότερους οπαδούς και στο εγγύς μέλλον τα αποτελέσματα θα είναι θλιβερά για την ανθρωπότητα.
