Τατιάνα Αβέρωφ: Είναι ένας μπελάς αλλά και ένα δώρο…
[Εξομολογήσεις]
«Βρισκόμουν ανάμεσα σε δύο κόσμους. Από τη μια αυτόν της οικογένειας, που ήταν πιο καθωσπρέπει, ιδίως η μητέρα μου, και από την άλλη ο ‘‘κανονικός’’ κόσμος. Οι φίλοι μου ήταν πάντα ‘‘κανονικοί’’. Μικρή, όταν τους έφερνα σπίτι, αισθανόμουν πάρα πολύ άσχημα γιατί ήξερα ότι τους έβλεπαν και τους έκριναν. ‘‘Δεν σηκώθηκαν όταν μπήκα στο δωμάτιο’’ μπορεί να έλεγε η μητέρα μου. Το σπίτι μας ήταν αλλιώτικο από το σπίτι των περισσότερων ανθρώπων.
Αυτό με προβλημάτισε πολύ, με έκανε να αισθάνομαι ξένη μέσα σε πολλές καταστάσεις. Στο σχολείο βαριόμουν θανάσιμα, σκεπτόμουν ότι κάτι δεν πάει καλά με εμένα. Είχε πιο πολύ να κάνει με τη δυσκολία μου να νιώσω ότι ανήκω κάπου, αλλά χαίρομαι πολύ που και ο γιος μου δεν έχει τέτοιο πρόβλημα με τον εαυτό του. Ούτε εγώ πλέον. Όταν παντρεύτηκα, οι γυναίκες έπαιρναν το όνομα του συζύγου και αισθανόμουν πανευτυχής που λεγόμουν ‘‘Ιωάννου’’.
Κάποια στιγμή, όμως, που είδα στην ταυτότητα του γιου μου να γράφει ‘‘όνομα μητρός: Ιωάννου’’ σκέφτηκα ‘‘δεν μου αρέσει αυτό, πρέπει κάπου να φαίνεται το όνομα της οικογένειάς μου’’. Πήγα λοιπόν και άλλαξα το όνομά μου μέσα από μια δύσκολη γραφειοκρατική διαδικασία και το έκανα ‘‘Αβέρωφ-Ιωάννου’’. Είναι ένα όνομα βαρύ, που το θέλουμε, αλλά μας δυσκολεύει κιόλας, γιατί προσελκύει την υπερβολική ‘‘αγάπη’’ ή την απόρριψη. Αυτομάτως.
Είναι ένας μπελάς αλλά είναι και ένα δώρο».
Υπογραφή: Τατιάνα Αβέρωφ,
Συγγραφέας και Διευθύντρια της Πινακοθήκης Ευ. Αβέρωφ
